Η Ελληνοαυστραλή εθελόντρια – “μάνα” των ορφανών της Αφρικής

Από τον ρατσισμό και τις δυσκολίες στα πρώτα χρόνια της ζωής της στην Αυστραλία, τις έρευνες της στην Ελλάδα για τη θέση των γυναικών, για τα ανήλικα κορίτσια στα απάνθρωπα εργοστάσια της Ινδονησίας στα χρόνια της δικτατορίας του προέδρου Σουχάρτο, για την Αιθιοπία των εκατομμυρίων ορφανών, για τον Χαφτού, τον υιοθετημένο γιο της, τον αθλητή στίβου μεγάλων αποστάσεων που θέλει να πάρει μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Από μάνα «νύφη» και πατέρα περήφανο Καλοχωρίτη

Η Μαρία Στρίντζου προτιμά να ξεκινήσει την κουβέντα με το μεταναστευτικό ταξίδι της οικογένειάς της. «Ο πατέρας μου έφτασε στην Αυστραλία από το χωριό Καλονέρι Κοζάνης το 1953. Ήταν ο πρώτος και έφερε μαζί του πολλούς συγχωριανούς του. Μάλιστα, ο σύλλογος των Καλονεριωτών που εδρεύει στο Oakleigh, είναι από τους πιο παλιούς της Βικτώριας», δηλώνει περήφανη.

Η ιστορία της μητέρας της είναι διαφορετική. «Ήρθε από την Καστοριά το 1956 ως ‘νύφη’ και αφού έγινε το προξενιό με τον πατέρα μου».

Η Μαρία μεγάλωσε στα προάστιο South Melbourne όπου από το 1970 ζουν χιλιάδες Έλληνες μετανάστες.

«Μεγαλώνοντας είχαμε καλές στιγμές, αλλά με τα χρόνια και όσο έρχονταν στην περιοχή μετανάστες, αυξανόταν και ο ρατσισμός», λέει η ομογενής.

Αξέχαστα χρόνια σε σχολείο και πανεπιστήμιο

Θυμάται στο σχολείο της, όπου η συντριπτική πλειοψηφία ήταν παιδιά αυστραλογεννημένα. «Ήμασταν τόσα πολλά παιδιά, που δεν χωρούσαμε όλα στις σχολικές αίθουσες και καθόμασταν, πολλές φορές, στους διαδρόμους του σχολείου».

Θυμάται επίσης ότι υπήρχαν μαθητές που δεν μιλούσαν καν αγγλικά. «Οι δασκάλες έβαζαν τα μεγαλύτερα παιδιά που μιλούσαμε κάποια αγγλικά να κάνουμε εμείς μάθημα στα μικρότερα».

Φοίτησε για τρία χρόνια σε σχολείο θηλέων στη Μελβούρνη. «Μας μαθαίνανε πώς να μαγειρεύουμε, να καθαρίζουμε για να γίνουμε καλές μητέρες και νοικοκυρές».

Το 1977, η Μαρία ξεκίνησε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης οι οποίες διήρκησαν δέκα χρόνια στη διάρκεια των οποίων έλαβε τέσσερα πτυχία.

Εκεί έκανε πολλές έρευνες με επίκεντρο τις κοινωνικές διακρίσεις, την εθνική καταγωγή και τον ρατσισμό, και κατά πόσο αυτά τα τρία επηρεάζουν την πορεία μιας γυναίκας στη μετέπειτα ζωή της.

Παράλληλα, μελέτησε την φτώχεια στον αναπτυσσόμενο κόσμο και τα προβλήματα των γυναικών.

Έβλετε στην τηλεόραση εικόνες με τα πεινασμένα παιδιά της Αιθιοπίας και άλλες αφρικανικές χώρες, όπου η πείνα «θέριζε».

«Από μικρή, αισθανόμουν κάτι μέσα στην καρδιά μου, πονούσα πάρα πολύ».

Έρευνες στην Ελλάδα και στην Αυστραλία

Προτού ξεκινήσει τα ταξίδια της σε χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, βρέθηκε στην Ελλάδα. ‘Ελαβε υποτροφία για να κάνει έρευνα πάνω σε γυναικεία θέματα και βρέθηκε στην γενέτρεια της μητέρας της, στην πόλη της Καστοριάς, αλλά και στην Αθήνα.

Στην Μελβούρνη εργάστηκε σε οργανισμό για την προστασία των άστεγων γυναικών, όπως και γυναικών που αντιμετώπιζαν ψυχολογικά προβλήματα.

Στην Ινδονησία

Ήταν η πρώτη Ελληνοαυστραλή που δούλεψε ως εθελόντρια στην Ινδονησία. Εργάστηκε στην Ιάβα από το 1988 ως το 1990, την εποχή της παντοδυναμίας του Προέδρου Σουχάρτο, ο οποίος διένυε την τέταρτη δεκαετία στην εξουσία. «Η αστυνομία ήταν παντού, αλλά προσφέραμε πολλές καλές υπηρεσίες εκείνον τον καιρό», λέει.

Εκεί η Μαρία εργάστηκε για τον πρώτο οργανισμό προστασίας των γυναικείων δικαιωμάτων. Δουλειά της ήταν να συμπληρώνει αιτήσεις για χρηματική και ανθρωπιστική βοήθεια από ξένες κυβερνήσεις για τον οργανισμό για τον οποίο εργαζόταν.

Αναφέρεται στις άσχημες συνθήκες εργασίας των νεαρών γυναικών. «Οι κοπέλες στα εργοστάσια δούλευαν όρθιες, τις περισσότερες φορές αδιάκοπα. Αμείβονταν από είκοσι ώς πενήντα σεντς της ημέρα. Δεν τις επέτρεπαν να σταματάνε τη δουλειά για να φάνε, της έδιναν μόνο νερό και συνέχιζαν την εργασία τους».

Στην Αφρική

Προτού μεταβεί στην Αφρική, δούλευε στην Μελβούρνη για λογαριασμό ενός διεθνούς οργανισμού παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας. Επέβλεπε προγράμματα που «έτρεχαν» στις χώρες στο λεγόμενο «Κέρας της Αφρικής», που είναι η Αιθιοπία, η Ερυθραία και Σουδάν, στην ανατολική Αφρική.

Τα πρώτα επτά χρόνια ταξίδευε στις χώρες αυτές, αλλά μετεγκαταστάθηκε μόνιμα στην βόρεια Αιθιοπία για τα επόμενα είκοσι σχεδόν χρόνια.

Η ξηρασία, η πείνα και οι καταστροφικές πολιτικές στην Αιθιοπία έφεραν εκατομμύρια ανθρώπους στο χείλος της λιμοκτονίας το 1973-74 και το 1983-85, ενώ συνολικά 700.000 άνθρωποι πέθαναν.

Η Μαρία εργάστηκε στην ευρύτερη περιοχή της περιφέρειας Τιγκράι της Αιθιοπίας που βρίσκεται στα βόρεια της χώρας και συνορεύει με την Ερυθραία στα βόρεια και με το Σουδάν στα δυτικά. Στην περιοχή αυτή, η κυριότερη θρησκευτική ομάδα είναι οι χριστιανοί ορθόδοξοι σε ποσοστό 95,5%.

Όταν πρωτοπήγε στην περιοχή, ο κόσμος υπέφερε από τα δεινά του εμφυλίου πολέμου. «Κάθε οικογένεια έχει χάσει κάποιο μέλος του είτε από τον πόλεμο είτε από την πείνα. Υπάρχει κόσμος μέσα σ’ αυτόν τον αιώνα που δεν έχει σχολεία, δεν έχει νερό, αλλά αυτός ο κόσμος δεν έκανε παράπονο. Ό,τι βοήθεια ελάμβαναν, δούλευαν για να την πάρουνε. Αυτό με έκανε μεγάλη εντύπωση από την αρχή και από κει ξεκίνησε αυτός ο αγώνας μου και συνεχίζεται μέχρι σήμερα».

Η συμβολή των Ελλήνων ομογενών

Λέει στο SBS Greek ότι οι Έλληνες ομογενείς, στο βάθος του χρόνου, έχουν περάσει πολλά βάσανα και έχουν μεγάλη καρδιά. «Όλοι οι Έλληνες με τους οποίους συνεργάζομαι, δουλεύουν πάρα πολύ. Και οι Εκκλησίες, και οι ομογενειακοί σύλλογοι, ακόμα και οι πιο μικροί, όπως ο Σύλλογος των Καλονεριτών της Μελβούρνης», συμπληρώνει.

Αν και παλιότερα η Αυστραλία συμμετείχε με μεγάλα ποσά σε ανθρωπιστικά προγράμματα, τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον των αυστραλιανών κυβερνήσεων στράφηκε προς τις χώρες του Ειρηνικού Ωκεανού.

Κοντά στα ορφανά της βόρειας Αιθιοπίας

Το 2005 ξεκίνησε ένα πρόγραμμα με ορφανά παιδιά, οι γονείς των οποίων είτε σκοτώθηκαν σε εχθροπραξίες στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου είτε προσβλήθηκαν από τον ιό του AIDS και πέθαναν. Σε όλη την Αιθιοπία υπάρχουν σήμερα πάνω από πέντε εκατομμύρια ορφανά παιδιά, τα περισσότερα από τα οποία ζουν με τους παππούδες και τις γιαγιάδες του.

Στην αρχή ξεκίνησε με δέκα ορφανά παιδιά. Συγκέντρωνε χρήματα όχι από τις κυβερνήσεις, αλλά από ιδιώτες, από απλούς ανθρώπους της Ελληνικής παροικίας για να αγοράσει έπιπλα για βιβλιοθήκες, όπως και βιβλία, τετράδια, τρόφιμα, ρούχα, ενώ πλήρωνε τις επισκέψεις των ορφανών στον γιατρό.
Μετά από ένα χρόνο, όταν είδε ότι η βοήθεια προς τα ορφανά ήταν ωφέλιμη, συνέχισε το πρόγραμμα μέχρι σήμερα.

Πολλά απ αυτά τα παιδιά έχουν φοιτήσει σε πανεπιστήμια και κολλέγια,

«Αν δεν ήταν οι Έλληνες της Βικτώριας, φίλοι, συγγενείς και συγχωριανοί μου, δεν θα μπορούσα να βοηθήσω αυτά τα παιδιά», λέει στο SBS Greek. Μέχρι στιγμής έχουν περάσει από το πρόγραμμα γύρω στα 300 παιδιά.

O Χάφτου Στρίντζος και οι επιτυχίες του

Όταν έφτασε τα πενήντα της, η Μαρία αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα στην προσωπική της ζωής και να υιοθετήσει ένα από τα ορφανά που ήταν στο πρόγραμμά της.

«Ο Χάφτου ήταν καλός μαθητής, είχε μεγάλο σεβασμό για την γιαγιά του, η οποία είχε περιορισμένη όραση εξαιτίας του καταρράκτη. Ακόμα και στην ηλικία των 86 ετών, τον πήγαινε από το χωριό στο σχολείο διανύοντας μια απόσταση τριών περίπου χιλιομέτρων», λέει η Μαρία.

Το 2010, ο Χάφτου ήταν δέκα ετών όταν η Μαρία πήγε σε κρατική υπηρεσία της Αιθιοπίας που είναι υπεύθυνη για υιοθέτηση ορφανών και ζήτησε να τον υιοθετήσει. Ο Χάφτου δέχτηκε με μεγάλη χαρά την επιθυμία της Μαρίας.

Λίγο αργότερα ο Χάφτου έφτασε στην Μελβούρνη χωρίς να γνωρίζει αγγλικά. Γράφτηκε σε έναν αθλητικό όμιλο και ανακάλυψε τον στίβο και συγκεκριμένα το τρέξιμο. Έχει αναδειχθεί στο Australian Junior Champion Cross Country και έχει τα ίδια ρεκόρ με τον μεγαλύτερο μαραθωνοδρόμο που έχει αναδείξει ποτέ η Αυστραλία, τον Robert Di Castella.

Είναι πρωταθλητής στην Αυστραλία στα 5000 μέτρα στους αθλητές κάτω των 20 ετών.

Αγωνίζεται σε αγώνες δρόμου στις ΗΠΑ, στο εξωτερικό, και επιθυμία του είναι να συμμετάσχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Σπουδάζει μηχανολόγος – ηλεκτρολόγος σε αμερικανικό πανεπιστήμιο. Το όνομα «Haftu» σημαίνει «πλούτος» στα ελληνικά. «Ο Χαφτού είναι ο δικός μου πλούτος, είμαι τυχερή που έχω αυτό το παιδί στην ζωή μου», λέει η Μαρία.

Πηγή: www.sbs.com