Η Ακολουθία του Επιταφίου στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως

Στον Πανίερο Νάο της Αναστάσεως τελέστηκε χθες, Μεγάλη Παρασκευή 30 Απριλίου, η Ακολουθία του Επιταφίου προεξάρχοντος του Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ:

Τό ἑσπέρας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Παρασκευῆς, 17ης/30ῆς Ἀπριλίου 2021, ἔλαβε χώραν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἡ τελετή τοῦ Ἐπιταφίου.

Κατά τήν τελετήν ταύτην, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἐψάλη ἐν ἀρχῇ εἰς τό Καθολικόν ὁ Κανών «Κύματι θαλάσσης», ἄχρις οὗ ἐνδυθῶσιν ὁ Μακαριώτατος, οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερεῖς, ἀνεγνώσθη τό Συναξάριον τῆς θεοσώμου Ταφῆς καί τῆς εἰς Ἅιδην Καθόδου τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀκολούθως ἤρξατο ἡ λιτανεία μετά δεήσεως εἰς ἕκαστον τῶν προσκυνημάτων καί ἔλαβε χώραν ἡ ἄνοδος εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, ἡ ἀνάγνωσις τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Σταυρώσεως, ἡ ἄρσις τοῦ ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης κεκοσμημένου εἱλητοῦ καί ἡ ἐφάπλωσις εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί περιφορά τρίς πέριξ τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως, τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου καί ἡ ἐναπόθεσις αὐτοῦ ἐπί τοῦ Ἁγίου Τάφου.

Ἐν συνεχείᾳ ἤρχισεν ἡ ψαλμῳδία τῶν τριῶν Στάσεων τοῦ Ἐπιταφίου, ἤτοι:

Α’ «Ἡ ζωή ἐν Τάφῳ κατετέθης, Χριστέ…»

τῆς Β’ «Ἄξιόν ἐστί μεγαλύνειν Σέ τόν Ζωοδότην…»

τῆς Γ’ «Αἱ γενεαί πᾶσαι, ὕμνον τῇ Ταφῇ Σου προσφέρουσι Χριστέ μου…»

Τούτων συμπληρωθέντων ἔλαβε χώραν τό κήρυγμα ὑπό τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, ἔχον ὡς ἕπεται:

Πῶς σε κηδεύσω Θεέ μου; ἤ πῶς σινδόσιν εἰλήσω,

Ποίαις χερσί δέ προσψαύσω τό σόν ἀκήρατον σῶμα;

μεγαλύνω τά πάθη σου, ὑμνολογῶ καί τήν ταφήν σου

σύν τῇ ἀναστάσει, κραυγάζων, Κύριε, δόξα σοι

Μέ τούς γοερούς λόγους τούτους,

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,

Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Εὐλαβεῖς ἱερεῖς,

Εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας σύν Νικοδήμῳ κατεβίβασε ἀπό τοῦ ξύλου καί ἐνεταφίασε εἰς τό καινόν τοῦτο μνημεῖον, ἐν ᾧ οὐδέπω οὐδείς ἧν τεθειμένος, (Ἰω. 19, 41) «τόν ἀναβαλλόμενον τό φῶς ὥσπερ ἱμάτιον καί δι’ ἡμᾶς ἑκουσίως ὑπελθόντα θάνατον», Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν τόν Ναζωραῖον.

Τοῦ γεγονότος τούτου, τῆς ἀποκαθηλώσεως ἀπό τοῦ σταυροῦ καί τῆς θεοσώμου ταφῆς καί τῆς εἰς Ἅιδην καθόδου τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτελεῖ τήν μνήμην ἡ Ἐκκλησία σήμερον. Ἐπιτελεῖ τήν μνήμην ταύτην εἰς τόν Ὄρθρον τοῦ ὑποφώσκοντος Ἁγίου καί Μεγάλου Σαββάτου τό ἑσπέρας τῆς σεπτῆς καί αἰδεσίμου ἡμέρας ταύτης τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Παρασκευῆς εἰς τήν σεμνήν καί κατανυκτικήν τελετήν τοῦ Ἐπιταφίου.

Σήμερον βεβαίως ἡ Ἐκκλησία ἐπιτελεῖ πρωτίστως μνήμην σταυροῦ. Ἀναμιμνῄσκεται εὐγνωμόνως ὅτι ὁ Κύριος διά τήν σωτηρίαν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων προσῆλθεν ἑκουσίως εἰς τόν σταυρόν, εἰς τόν ὁποῖον ἀδίκως καί ἀνόμως κατεδικάσθη. Ἀναμιμνῄσκεται τούς λόγους τοῦ Κυρίου: «διά τοῦτο ὁ Πατήρ με ἀγαπᾷ, ὅτι ἐγώ τίθημι τήν ψυχήν μου, ἵνα πάλιν λάβω αὐτήν. Οὐδείς αἴρει αὐτήν ἀπ΄ ἐμοῦ ἀλλ΄ ἐγώ τίθημι αὐτήν ἀπ’ ἐμαυτοῦ, ἐξουσίαν ἔχω θεῖναι αὐτήν καί ἐξουσίαν ἔχω πάλιν λαβεῖν αὐτήν», (Ἰω. 10, 17- 18). Ὁ σταυρός ἦτο ἡ οἰκονομία τοῦ Θεοῦ, διά νά θεραπευθῇ τό μέγα τραῦμα, ὁ ἄνθρωπος. Ἡ σωτήριος αὐτή οἰκονομία τοῦ Θεοῦ δέν καθιστᾷ ἀναγκαστήν τήν ἐκλογήν τῶν σταυρωτῶν. Οὗτοι ἐνήργησαν ἐν τῷ αὐτεξουσίῳ αὐτῶν. Ἐσταύρωσαν Ἰησοῦν τόν Ναζωραῖον, ἐπειδή εἰς τό πρόσωπον Αὐτοῦ δέν ἀνεγνώρισαν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑπ’ Αὐτοῦ θεραπεία ἀσθενῶν ἐν Σαββάτῳ ἐθεωρήθη παράβασις τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, ἡ ἄφεσις ἁμαρτιῶν καί ἡ φανέρωσις ὅτι εἶναι « ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ εὐλογητοῦ», ἐθεωρήθη βλασφημία. (Μάρκ 14, 61). Τήν ἀνομίαν ὅμως τῶν ἀνθρώπων ὁ Θεὀς ἐξ ἀγάπης μετέστρεψεν εἰς εὐεργεσίαν αὐτῶν. Παρέσχεν αὐτοῖς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν ἐν τῷ αἵματι τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ Αὐτοῦ, τῷ «θεορρύτῳ αἵματι κενωθέντι ἐκ τῆς ἀχράντου πλευρᾶς τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, ὡς ἐκ τῆς ὑμνολογίας ἀναγράφεται καί ἐπί τῆς πλάκας τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ. Ἐκ τοῦ ἅπαξ ἐξελθόντος αἵματος καί ὕδατος ἀπό τῆς ἁγίας πλευρᾶς τοῦ Χριστοῦ καί ἐκ τοῦ καθ’ ἑκάστην ἐκχυννομένου ἐν τῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ «αἵματος τῆς καινῆς διαθήκης», (Λουκ. 22, 20) πηγάζουν «κρουνοί ἀφέσεως, ζωῆς καί σωτηρίας».

Περί τοῦ μυστηρίου τούτου τῆς Θείας φιλανθρωπίας αἰῶνας πρίν ἀνεφώνησεν ὁ μεγαλοφωνότατος προφήτης Ἡσαΐας, «Ἰδού συνήσει ὁ παῖς μου καί ὑψωθήσεται καί δοξασθήσεται καί μετεωρισθήσεται σφόδρα… Οὗτος τάς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καί περί ἡμῶν ὀδυνᾶται… Αὐτός ἐτραυματίσθη διά τάς ἁμαρτίας ἡμῶν.. τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν… Κύριος παρέδωκεν αὐτόν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν… Ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν ἤχθη. Ἡσαΐου (ΣΤ’ Ὥρα Μεγάλης Παρασκευῆς).

Παρά τήν πρόρρησιν ταύτην τοῦ Ἡσαΐου καί τάς ρήσεις τῶν ἄλλων προφητῶν, παρά τό ὅτι ὁ Ἐνανθρωπήσας Κύριος «Ἰησοῦς ὁ ἀπό Ναζαρέτ διῆλθε» τόν ἐπί γῆς βίον Αὐτοῦ «εὐεργετῶν καί ἰώμενος» (Πράξ. 10, 18), παρά τά σημεῖα καί τά θαύματα, παρά τό ὅτι «οὐδείς ἐλάλησεν οὕτως ἄνθρωπος» (Ἰω. 7, 46), «ὁ λόγος ὁ τοῦ σταυροῦ» κατά τόν μέγαν Παῦλον «παραμένει διά τούς Ἰουδαίους σκάνδαλον, διά τούς Ἕλληνας δέ μωρία (Α΄ Κορ. 1, 23», διά τούς πιστεύοντας ὅμως εἰς Αὐτόν εἶναι «Θεοῦ δύναμις καί Θεοῦ σοφία», (Α΄ Κορ. 1, 18).

«Ὡς Θεοῦ δύναμιν καί Θεοῦ σοφίαν» πιστεύει καί ἀσπάζεται τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ τό σῶμα Αὐτοῦ ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐξεπήγασε ἐκ τῆς λογχονύκτου πλευρᾶς Αὐτοῦ. Δέχεται καί κηρύσσσει εἰς τόν κόσμον τόν Χριστόν ὡς τόν Ἐσταυρωμένον Νυμφίον αὐτῆς καί ὡς τόν ἐν τῇ ἀσθενείᾳ τοῦ σταυροῦ «Βασιλέα τῆς δόξης», ὁ Ὁποῖος ἐν τῇ δυνάμει τῆς ἐν τῷ σταυρῷ θυσίας καί ταπεινώσεως Αὐτοῦ κατῆλθεν μετ’ ἐξουσίας Θεϊκῆς εἰς τόν Ἅιδην. Ἡ κάθοδος δέ τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν Ἅιδην διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν εἶναι ἤδη ἡ Ἀνάστασις Αὐτοῦ. Οὕτως εἰκονίζεται εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἁγιογραφίαν, συνεγείρων τόν Ἄδάμ καί τούς ἀπ’ αἰῶνος δεσμίους ἀπογόνους αὐτοῦ καί «εἰσάγων πάλιν αὐτούς εἰς τόν Παράδεισον», γεγονός τό ὁποῖον τήν στιγμήν αὐτήν μετά τοῦ σταυροῦ βιοῦμεν. Διά τοῦτο καί εὐγνωμονοῦσα ἡ Ἐκκλησία ψάλλει ἐν ταὐτῷ, «τόν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα καί τήν ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καί δοξάζομεν».

Εἰς τούς ἀποδεχομένους τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ ὡς ἡ Ἐκκλησία, ὡς «Θεοῦ δύναμιν καί Θεοῦ σοφίαν», συγκατέλεξεν ἑαυτόν καί τό ἔθνος ἡμῶν τό Ἑλληνικόν, τό Ρωμαϊκόν. Διακριθέν τοῦτο εἰς ὅλους τούς τομεῖς τῆς ἐπιστήμης καί ἀφῆσαν ἀπαράμμιλον εὐεργετικήν κλασσικήν ἐπιστημονικήν κληρονομίαν εἰς τήν ἀνθρωπότητα, διεκρίθη, ὤ τῆς εἰρωνείας! καί εἰς τήν μυθολογικήν φαντασίαν καί ἐπίνοιαν. Τό ἀνυπόστατον ὅμως τῆς μυθολογίας αὐτοῦ κατενόησεν, «ὅτε ἦλθεν ὁ καιρός», ἐδέχθη τόν Χριστόν καί μετεστράφη ἀπό ἔθνος εἰδωλολατρικόν εἰς ἔθνος χριστιανικόν, ἔθνος ἅγιον. Ἀπαρχήν «τῆς μικρᾶς ζύμης, ἡ ὁποία ἐζύμωσε ὅλον τό φύραμα» (Α΄ Κορ. 5, 6) τοῦ ἔθνους μας, ἀπετέλεσαν οἱ πιστεύσαντες εἰς τό κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἰς τόν Ἄρειον Πάγον, «Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, γυνή ὀνόματι Δάμαρις καί τινες σύν αὐτοῖς (Πράξ. 17, 34). Ἔκτοτε ἡμεῖς ὡς Ρωμαιορθόδοξοι δεχόμεθα εὐγνωμόνως τήν δωρεάν τοῦ «εἰς Χριστόν πιστεύειν καί διά Χριστόν πάσχειν» ὡς χάριν καί εὐλογίαν καί «ὡς τάλαντον δοθέν διά πολλαπλασιασμόν μή κατακαυχόμενοι εἰς βάρος τῆς καλλιελαίου», (Ρωμ. 11, 24). Ἀπεναντίας ἐνθυμούμεθα πάντοτε ὅτι ἡμεῖς ὄντες «ἀγριέλαιος», «ἐνεκεντρίσθημεν εἰς τούς κλάδους τῆς καλλιελαίου» καί «ἐγενόμεθα συγκοινωνοί τῆς ρίζης καί τῆς πιότητος αὐτῆς», (Ρωμ. 11, 17 ). Ἔτι δέ καί προσευχόμεθα διά τούς σταυρωτάς τοῦ Χριστοῦ, ὡς Ἐκεῖνος ἀπό τοῦ σταυροῦ προσηυχήθη δι’αὐτούς, «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς, οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι», (Λουκ. 23, 34). Ὡσαύτως συμπάσχομεν μετ΄ αὐτῶν ὡς ὁ Παῦλος, λέγων ὅτι: «ηὐχόμην ἀνάθεμα εἶναι αὐτός ἐγώ ἀπό Χριστοῦ ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν μου»,- δηλαδή θά ηὐχόμουν, ἄν ἦτο δυνατόν, νά χωρισθῶ διά παντός ἀπό τόν Χριστόν χάριν τῶν ἀδελφῶν μου- «τῶν συγγενῶν μου κατά σάρκα, οἵτινές εἰσι Ἰσραηλῖται», (Ρωμ. 9, 3). Δέν λησμονοῦμεν δέ ὅτι «ἀμεταμέλητα τά χαρίσματα καί ἡ κλῆσις τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 11, 29), ὅτι δηλαδή εἰς τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ ἀναμένονται εἰσέτι οἱ κληθέντες πρῶτοι Ἰουδαῖοι καί πάντες οἱ ἀπιστοῦντες εἰσέτι ἐθνικοί. Τοιοῦτο ἦτο καί εἶναι τό φρόνημα τοῦ ἔθνους ἡμῶν, Παύλειον, ἤτοι Ἰουδαϊκόν, Εὐαγγελικόν, παντάπασι δέ οὐχί ἀντι- Ἰουδαϊκόν ἤ Ἀντισημιτικόν.

Τά θαυμάσια ταῦτα τοῦ Θεοῦ, τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων ἐν Χριστῷ Ἐνανθρωπήσαντι, Σταυρωθέντι, ὑπνώσαντι σαρκί καί Ἀναστάντι, ἡ Ἐκκλησία Σιών τῆς Ἁγίας, « ἡ δεξαμένη πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως», κατέχει ὡς δωρεάν «καί παρακαταθήκην νά ζῇ οὐχί μόνον εἰς τό σῶμα αὐτῆς, ἀλλά καί νά κηρύττῃ καί διαλαλῇ καί ἐν τῇ γῇ τῆς ἀποκαλύψεως αὐτῶν. Ἐν τῇ ὥρᾳ δέ ταύτῃ κυκλοῦσα τόν ὄλβιον καί ζωοδόχον Τάφον, ἐν τῇ κατανυκτικῇ Ἐπιταφίῳ τελετῇ ταύτῃ, εὐλογουμένῃ ὑπό τοῦ σεπτοῦ Προκαθημένου αὐτῆς Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ. Θεοφίλου, δέεται πρωτίστως ὑπέρ ταχείας καί πλήρους θεραπείας τῆς δεινῶς ἐκ τῆς λοιμώδους πανδημίας δοκιμαζομένης ἀνθρωπότητος, ὑπέρ εἰρήνης καί ἀγαθῆς καταστάσεως τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὑπέρ εὐσταθείας καί ὁμονοίας τῶν ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν καί ὑπέρ προκοπῆς καί προόδου τοῦ φιλοχρίστου ἡμῶν ἔθνους πρός δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν. Γένοιτο».

Ἀκολούθως ἐψάλησαν τά Εὐλογητάρια, οἱ Αἶνοι και ἐτελειώθη κατά τό Τυπικόν ἡ κατανυκτική αὕτη τελετή, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου Συμεών, τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί προσωπικοῦ τοῦ Προξενείου καί περισσοτέρων πιστῶν, λόγῳ ἐλαφρύνσεως τῶν μέτρων ἔναντι τοῦ covid-19, οὐχί δέ προσκυνητῶν, εἰς τούς ὁποίους δέν ἐπετράπη εἰσέτι ἡ εἴσοδος εἰς Ἰσραήλ.

Τῆς τελετῆς ἀπολυθείσης ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα, προετοιμαζομένη διά τήν Τελετήν τοῦ Ἁγίου Φωτός.

H αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το ORTHODOXIANEWSAGENCY.GR με ενεργό σύνδεσμο στην εν λόγω καταχώρηση.

Ακολούθησε το ORTHODOXIANEWSAGENCY.gr στο Google News και μάθε πρώτος όλες τις ειδήσεις.