“Τόσο δραματικά είναι τα πράγματα σχετικά με τα παιδιά μας και τόσο εύκολο είναι να διορθωθούν τα πάντα!”

Κωνσταντίνος Γανωτής-Φιλόλογος-Συγγραφέας,ομιλητής και συνεργάτης του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Πειραϊκής Εκκλησίας

Τὰ παιδιά μας δὲν τὰ κάνουμε ἐμεῖς. Ποιός λόγου χάριν σχεδίασε τὴ μορφή τους ; Τὰ παιδιὰ χαροποιοῦν τοὺς γονεῖς, τοὺς δίνουν πρωτόγνωρα συναισθήματα καὶ μία κοινωνικὴ καταξίωση· γι’ αὐτὸ τὰ ἀποζητοῦν ὅσοι τὰ ἀποζητοῦν. Μὲ τὴ γρήγορη καταβαράθρωση τῆς γενικῆς πνευματικῆς παράδοσης, ἡ κοινωνικὴ καταξίωση λιγοστεύει καὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν τὴν ἀποζητοῦν πιὰ τόσο πολὺ μὲ τὰ παιδιὰ · τὴν ἀναζητοῦν μὲ τὸν πλοῦτο, τὴ φήμη, τὴν πολιτικὴ καὶ τέτοια.

Γιατὶ τὰ παιδιὰ φέρνουν πόνο, ἀναστάτωση, εὐθύνη, θυσίες καὶ τρομοκρατεῖ τὸ κόστος τῆς ἀνατροφῆς τους.
Μεγαλώνοντας ὅμως γίνονται κακὰ παιδιὰ καὶ κακοὶ ἄνθρωποι σὲ πολὺ μεγάλο ποσοστὸ · διαφθείρονται δηλαδή. Ἀπόδειξη οἱ ἀπαιτήσεις τους, ἡ ἀπομάκρυνσή τους ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς, οἱ ἀνεξέλεγκτες σχέσεις τους, οἱ ἐκτρώσεις τῶν δεκαπεντάχρονων κοριτσιῶν, οἱ ἐλεύθερες συμβιώσεις, οἱ ὁμοφυλοφιλίες, τὰ διαζύγια, ἡ ἐγκατάλειψη τῶν βρεφῶν στὰ νοσοκομεῖα ἀλλὰ καὶ τῶν ὑπερηλίκων γονέων.

Οἱ γονεῖς καὶ οἱ παπποῦδες-γιαγιάδες ἢ θὰ δυστυχήσουν μπροστὰ σ’αὐτή τὴν πραγματικότητα, ὅπως καὶ δυστυχοῦν ἤδη, ἢ θὰ προσαρμοστοῦν καὶ θὰ γελοιοποιηθοῦν καὶ ἀπέναντι στὸν ἑαυτό τους καὶ ἀπέναντι στὸν κόσμο. Ὅταν οἱ συνέπειες τῆς διαφθορᾶς τῶν παιδιῶν μας πέφτουν ἐπάνω μας καὶ γίνονται μαρτύριο, προσπαθοῦμε νὰ βροῦμε ἐνόχους ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς. Βασανιζόμαστε ἀπὸ τὴν ἀγανακτισμένη ἀπορία γιατί τὰ παιδιά μας μᾶς φέρνονται ἔτσι. Κάποιοι φταῖνε, οἱ δάσκαλοι, οἱ γείτονες, οἱ φίλοι, οἱ πολιτικοί, οἱ ἀόρατες μυστικὲς ὀργανώσεις « Νέα Τάξη », ἡ μασονία, ὁ κινηματογράφος, τὰ μπαράκια, οἱ ἔμποροι ναρκωτικῶν, οἱ παρατάξεις καὶ οὕτω κάθε ἑξῆς.
Ἐπειδὴ ὅμως ὑπάρχουν καὶ λίγες ἔστω οἰκογένειες, ποὺ βγάζουν καλὰ παιδιὰ στὴν κοινωνία ἢ τοὐλάχιστον κάπως καλύτερα, διαψεύδουν ἐν μέρει ἔστω τὴν ἐνοχοποίηση ὅλων τῶν παραπάνω συντελεστῶν τῆς διαφθορᾶς τῶν παιδιῶν.

Γιὰ νὰ προχωρήσουμε στὴ διαπραγμάτευση τοῦ θέματος, πρέπει πρῶτα νὰ συμφωνήσουμε ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ κρύψουμε τίποτα δικό μας, καμμιὰ προσωπική μας ἐνοχὴ ἀπὸ τὰ παιδιά μας. Τὰ παιδιὰ καταλαβαίνουν μὲ τὴν καρδιά τους, κοιτάζοντας τοὺς γονεῖς τους στὰ μάτια.
Δεύτερη προϋπόθεση εἶναι νὰ μὴν ἀπολογούμαστε μόνον ἀτομικά, ἀλλὰ νὰ παίρνουμε ἐπάνω μας τὴ συλλογικὴ εὐθύνη τῆς κοινωνίας καὶ νὰ ἀπολογούμαστε ὁμαδικά. Συχνὰ θεωροῦμε τὸν ἑαυτὸ του ὁ καθένας ἀθῷο καὶ ὅτι γιὰ ὅλα φταῖνε οἱ ἄλλοι. Ὁ Χριστὸς μᾶς ἐδίδαξε νὰ παίρνουμε ἐπάνω μας τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου, ὅπως παίρνουμε καὶ τὰ κατορθώματα καὶ τὴ δόξα τῶν ἁγίων καὶ τῶν ἡρῴων μας καὶ χαιρόμαστε σὰν νὰ εἶναι δικιά μας.
Ὕστερα ἀπ’ αὐτὴ τὴ συνεννόηση μποροῦμε νὰ διερωτηθοῦμε πάλι ἂν ἀγνοοῦν τὰ παιδιά μας ἢ ἂν μποροῦμε νὰ τὰ κάνουμε ἠλίθια ὥστε νὰ μὴν καταλαβαίνουν ὅτι σὲ κάθε παιδί, ποὺ γεννιέται μέσα στὴν οἰκογένειά του, ἀντιστοιχοῦν τέσσερα (ναί, τέσσερα) παιδιὰ σφαγμένα μὲ τὴ θέληση καὶ τὴν πρωτοβουλία τῶν γονιῶν τους. Γιατὶ ξεπερνοῦν, λένε οἱ στατιστικές, τὶς 400.000 ἐτησίως οἱ ἐκτρώσεις στὴν Ἑλλάδα !

Τὰ παιδιὰ ποὺ καταφέρνουν νὰ γεννηθοῦνε σήμερα καθὼς ζοῦν μέσα στὰ ἄδεια, κρύα σπίτια, μὲ τοὺς γονεῖς ἀπόντες, χωρὶς γιαγιάδες, χωρὶς κανένα μῦθο, χωρὶς γιορτές, χωρὶς Θεό, γιατί οἱ γονεῖς τους ἢ δουλεύουν ἢ διασκεδάζουν ἔξω, καὶ προπαντὸς χωρὶς τ’ἀδέρφια τους καὶ ἀκόμα χωρὶς τὴν παρηγοριὰ τῆς φύσης, δὲν ἔχουν ἄλλο τρόπο ζωῆς καὶ ἀντοχῆς της καθημερινῆς ρουτίνας ἀπὸ τὸ βύθισμα στὴν ἠλεκτρονικὴ ψυχαγωγία καὶ ἀπὸ τὴν ἐπίδοσή τους, φανταστικὴ ἢ πραγματική, στὸ λεγόμενο «σέξ».
Καὶ ἀφοῦ χορτάσουν μέχρις ἀηδίας τὰ παιδιὰ τῶν σημερινῶν ἀστῶν ἀπὸ τὶς μέτριες προστυχιὲς τῆς τηλεόρασης καὶ τοῦ διαδικτύου, ζητοῦν περισσότερες συγκινήσεις, ποὺ νὰ σπᾶνε τὴ ρουτίνα, καὶ τότε τὰ ἠλεκτρονικὰ κέντρα προσφέρουν στὰ παιδιὰ σκηνὲς φρίκης, μὲ ἀποκεφαλισμούς, ξεκοιλιάσματα, τεμαχισμοὺς καὶ ὅ,τι πιὸ μακάβριο ὑπάρχει, γιὰ νὰ κάνει τὰ νεῦρα τοῦ παιδιοῦ μας νὰ συγκινηθοῦν λίγο περισσότερο. Κι ὁ γονιὸς στὸ διπλανὸ δωμάτιο λέει : – Τὸ χρυσό μας παίζει « παιχνίδια » στὸν ὑπολογιστή του…

Ἀλήθεια ὅμως, μὲ ποιό κῦρος θὰ μποροῦσε αὐτὸς ὁ γονιὸς νὰ συμβουλέψει τὸ παιδί του νὰ ἀποφύγει αὐτὴν τὴν ἠλεκτρονικὴ « ψυχαγωγία »; Ἂν μποροῦσε νὰ τοὺς δώσει μιὰ συνειδητοποιημένη ἀπάντηση, τὸ παιδί τους θὰ τοὺς ἔλεγε ὅτι «ἀπολαμβάνει» φανταστικὰ καὶ ἀνύπαρκτα θεάματα φρίκης καὶ σκοτωμῶν μέσα από τὰ βιντεοπαιχνίδια καὶ τὰ ἔργα τῆς τηλεόρασης ἢ τοῦ κινηματογράφου, ἐνῷ ὁ γονιός του ἀπ’ τὴν ἄλλη ἄντεχε νὰ βλέπει ἢ ἔστω νὰ γνωρίζει ὅτι ἔβγάζαν τ’ ἀδερφάκι του κομμάτι-κομμάτι ἀπ’ τὴν κοιλιὰ τῆς μάννας του καὶ πέταξαν τὰ κομμάτια του στὰ κρεματόρια καὶ στὶς ἀποχετεύσεις τῶν κλινικῶν μὲ ἕνα ἀνακουφιστικὸ «οὔφ» τοῦ ζευγαριοῦ, ποὺ ἀπαλλάχτηκε ἐπιτέλους ἀπὸ ἕνα βάσανο.

Τὰ παιδιὰ τῶν Εὐρωπαίων, ποὺ τρέφονται σχεδὸν ἀποκλειστικὰ ἀπ’ αὐτὴ τὴ μακάβρια «ψυχαγωγία», δὲν μποροῦν νὰ ἡσυχάσουν μέχρι νὰ καταφέρουν νὰ τὴν κάνουν πράξη. Καὶ ἐπειδὴ ἐδῶ κινδυνεύουν νὰ ριχτοῦν στὶς φυλακές, δραπετεύουν στὴ Μέση Ἀνατολή, παραδίνονται στοὺς τζιχαντιστὲς καὶ χορταίνουν στὴν πράξη πιὰ ἀπ’ αὐτά, ὅπως δείχνουν οἱ μακάβριες σφαγὲς στὴν τηλεόραση, ποὺ ὅπως λένε τὶς κάνουνε Εὐρωπαῖοι φυγάδες μὲ πρόσωπα τυλιγμένα στὶς μαντῆλες σὰν Ἄραβες. Ἔτσι ἐπιτέλους παύουν τὰ φανταστικὰ καὶ φτάνουμε στὰ πραγματικὰ ! Βλέπουμε ἄλλωστε τὴν σχεδὸν ἀποκλειστικὴ πρωτοβουλία τῶν Εὐρωπαίων νέων στὶς τζιχαντικὲς σφαγὲς ἀπὸ τοὺς τρομοκράτες τῆς Εὐρώπης καὶ βομβιστὲς τοῦ Παρισιοῦ, τῆς Μαδρίτης, τοῦ Λονδίνου, ποὺ εἶναι σχεδὸν ὅλοι ντόπιοι, Εὐρωπαῖοι νέοι, σπουδαγμένοι στὰ εὐρωπαϊκὰ σχολεῖα. Καὶ εἴδατε μὲ τί χαμόγελα εὐτυχίας ποζάρουν οἱ καημένοι. Ζοῦνε τὰ φανταστικά τους στὴν πράξη ! Καὶ τώρα μποροῦμε νὰ ρωτήσουμε πάλι ποιοί διαφθείρουν τὰ παιδιά μας καὶ πρέπει νὰ ψάχνουμε νὰ βροῦμε τοίχους, γιὰ νὰ χτυπᾶμε τὰ κεφάλια μας…

Τὰ ναρκωτικὰ ἀποτελοῦν γιὰ τοὺς νέους μας μία δραματικὴ ἀπόπειρα νὰ ἀνακόψουν τὸν δρόμο πρὸς τὴν αὐτοκτονία. Εἶναι οὐσιαστικὰ μία ἀργὴ αὐτοκτονία μὲ σπασμοὺς καὶ τὰ παιδιὰ ἐπιδιώκουν ἕνα ἴχνος οἴκτου πρὶν ἀπ’ τὸν θάνατο.

Ὅσοι κρατιοῦνται πιὸ μέσα ἀπὸ τὰ ἀκραία ὅρια της διαφθορᾶς, ἐφησυχάζουν μὲ τὴ σκέψη ὅτι ὑπάρχουν καὶ χειρότερα. Αὐτὸς ὅμως ὁ ἀναπαυτικὸς ἐθισμὸς στὰ μέτρια μαζὶ μὲ τὴ θλίψη γιὰ τὰ ἀκραῖα συμπτώματα, ποὺ ὅλο καὶ περισσότερο μᾶς σφίγγουν κι ἔρχονται πιὸ κοντά μας, τρέφει τὴν κατάθλιψη ποὺ ἔχει πλακώσει τὶς καρδιές μας.
Οἱ πολλοί, καθὼς εἶναι ἀπελπισμένοι, κρύβονται πίσω ἀπὸ τὴ διακήρυξη ὅτι «ἔτσι εἶναι ἡ ζωὴ · δὲν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο» καὶ ἐπιστρατεύουν μικροηδονές, μικροεκπλήξεις, ἀνέκδοτα, χαϊδέματα, μεγαλοστομίες, χόμπι, οἰνόπνευμα, νικοτίνη, ποδόσφαιρο καὶ ἄλλα τέτοια, γιὰ νὰ κάνουν ὅσο γίνεται λιγότερο καταθλιπτική τὴ διαδρομὴ πρὸς τὸ τέρμα τῆς ζωῆς. Καὶ τὰ παιδιά μας, ποὺ μεγαλώνουν μέσα σ’ αὐτὸ τὸ τέλμα, θέλουν νὰ εἶναι τολμηρότερα καὶ γι’ αὐτὸ κάνουν τὴ δική τους διαδρομὴ πιὸ δραματική. Καὶ πάλι μποροῦμε σὰν ἀνήξεροι τάχα νὰ ρωτήσουμε: -Ποιοί διαφθείρουν τὰ παιδιά μας ;

Κάποτε δίνει ὁ Θεὸς καὶ καταλαβαίνουμε ὅτι ὁ δρόμος τῆς εὐτυχίας δὲν εἶναι οὔτε ἀρνητικὸς οὔτε δρόμος τῆς φυγῆς πρὸς τὴ μετριότητα. Ὁ ἀληθινὸς δρόμος εἶναι ἐπιθετικός. Αὐτό μας τὸ δείχνουν οἱ ἅγιοί μας, ποὺ ρίχνονται στὸν ἀγῶνα τῆς ἁγιότητας μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ μὲ συνέπεια. Ὁ ἅγιος Πορφύριός μᾶς ἔδειξε καὶ μᾶς ἀπέδειξε ὅτι μόνον ἡ ἁγιότητα τῶν γονιῶν δίνει τὴ σωστὴ ἀγωγὴ στὰ παιδιὰ καὶ ἂν θέλουν τὰ παιδιά μας μποροῦν μὲ αὐτὴ τὴ δύναμη τοῦ σωστοῦ παραδείγματος νὰ μὴν διαφθαροῦν καὶ νὰ ζήσουν μέσα σ’ αὐτὸν τὸν διεφθαρμένο κόσμο σὰν νὰ εἶναι στὸν Παράδεισο.

Καὶ ἡ ἁγιότητα εἶναι νὰ ζήσει κανεὶς μέσα στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας, μέσα στὴν ἀγάπη καὶ στὴ χαρὰ τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ δὲν τὸ ἀποφασίζει εὔκολα ὁ ἄνθρωπος, γιατὶ δὲν θέλει νὰ παραδεχτεῖ ὅτι δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ Θεὸς τῆς ζωῆς του. Ὅταν ὅμως τὸ ἀποφασίσει, ἡ ζωὴ του γίνεται μία φωτεινὴ πορεία, ποὺ φέγγει καὶ στὰ παιδιὰ του καὶ σὲ ὅλους τοὺς γύρω του.
Αὐτὰ δὲν περιλαμβάνονται στὶς σύγχρονες κοινωνιολογίες, δὲν μπορεῖ νὰ τὰ ἐξηγήσει ἡ ψυχολογία, δὲν τὰ προβλέπει ἡ πολιτικὴ καὶ δὲν τὰ καταλαβαίνουν τὰ σαλόνια. Ἐδῶ μόνο θαύματα χωροῦνε. Μαζὶ μὲ τὰ θαύματα νὰ λογαριάζουμε καὶ τὶς προσευχὲς προγόνων μας, τὸ « Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων», ποὺ κι αὐτὸ δύσκολα τὸ λένε. Ἀκόμα τὰ βάσανα τῆς ζωῆς, οἱ πόνοι, τὰ δυστυχήματα, ἡ κάθε λογῆς συμφορές, ὅλα συμβάλλουν στὸ θαῦμα. Ναί, οἱ συμφορὲς εἶναι κι αὐτὲς ἕνα θαῦμα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε ὅτι ὁ καρκίνος ἔχει βάλει πολὺν κόσμο στὸν Παράδεισο.

Μέσα στὸ βάθος τῆς καρδιᾶς τοῦ κάθε ἀνθρώπου μένει κρυμμένο καὶ τρεμοσβήνει τὸ καντηλάκι τῆς θεϊκῆς φλόγας. Δὲν εἶναι λογοτεχνία αὐτό. Εἶναι βεβαίωση τοῦ Χριστοῦ ὅτι « ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ἡμῶν ἐστι». Μέσα μας εἶναι καὶ περιμένει καὶ καιροφυλακτεῖ. Τὸ τελευταῖο ὀχυρὸ τοῦ διαβόλου εἶναι ἡ ἀπαισιοδοξία. «Ποιός μπορεῖ νὰ διορθώσει ἕναν τόσο χαλασμένο κόσμο ; Ἔχουμε τόσο ξετσιπωθεῖ μπροστὰ στὰ παιδιά μας ποὺ δὲν θὰ μᾶς ἐκτιμήσουν ποτέ».

Οἱ μαστόροι χτίστες, γιὰ νὰ δείξουν ὅτι μία οἰκοδομικὴ διόρθωση εἶναι εὔκολη, λένε ὅτι αὐτὸ διορθώνεται μὲ μία μυστριά. Καὶ ὁ μεγάλος μάστορας τοῦ σύμπαντος μπορεῖ νὰ τὰ διορθώσει ὅλα μὲ μία μυστριά. Ἀρκεῖ νὰ παραδεχτοῦμε ὅτι ἐμεῖς διαφθείρουμε τὰ παιδιά μας καὶ ἀρκεῖ γιὰ τὴ μετάνοια ποὺ φέρνει τὴ διόρθωση, ἕνας σταλαγμὸς δακρύου κι ἀκόμα λιγότερο, «σταλαγμοῦ τι μέρος».

Τόσο βαριὰ καὶ δραματικὰ εἶναι τὰ πράγματα σχετικὰ μὲ τὰ παιδιά μας καὶ τόσο εὔκολο εἶναι νὰ διορθωθοῦν τὰ πάντα !

H αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το ORTHODOXIANEWSAGENCY.GR με ενεργό σύνδεσμο στην εν λόγω καταχώρηση.

Ακολούθησε το ORTHODOXIANEWSAGENCY.gr στο Google News και μάθε πρώτος όλες τις ειδήσεις.