Λόγος πανηγυρικός εις την Οσίαν Μαρίαν της Αιγυπτίαν

Ἀπό ἁμαρτωλή καί πωρωμένη πού ἦταν, ἀπό βυθισμένη στήν ἁμαρτία καί στή διαφθορά, ἔγινε ὑπόδειγμα μετανοίας γιά ἕνα πλῆθος ψυχῶν πού ὅπως τότε, ἔτσι καί σήμερα ἀλλά καί πάντοτε θά στενάζουν κάτω ἀπό τόν βαρύ μανδύα τῆς ἁμαρτίας. Ἔγινε πηγή ἐλπίδος καί σανίδα σωτηρίας γιά ὅποιον θέλει ἀβίαστα καί ἐλεύθερα νά ἀκολουθήσει τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Γιά τόν λόγο αὐτό οἱ πατέρες καθιέρωσαν τή μνήμη της, τήν τελευταία Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, παρόλο πού ἡ μνήμη τῆς Ὁσίας τιμᾶται καί τήν 1η Ἀπριλίου ἑκάστου ἔτους. Διότι ἀποτελεῖ μία ὑπόμνηση καί μία ὑπενθύμιση ὅτι ὑπάρχει ἡ μετάνοια καί ὅτι ἡ σωτηρία εἶναι δυνατή γιά τόν κάθε ἄνθρωπο, ἀρκεῖ νά ζητήσει τό ἔλεος καί τήν συγχώρεση ἀπό τόν Θεό.

Ὁ βίος τῆς Ὁσίας εἶναι γραμμένος ἀπό τόν Ἅγιο Σωφρώνιο Πατριάρχη Ἱεροσολύμων καί ἀναγινώσκεται συνήθως στήν ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου καί κατανυκτικοῦ Κανόνος. Πρέπει νά σημειώσουμε μέ ἔμφαση ὅτι ὁ βίος τῆς Ὁσίας, προκαλεῖ ἰδιαίτερη συγκίνηση καί κατάνυξη καί πολλές φορές τρέχουν δάκρυα ἀπό τά μάτια τῶν πιστῶν πού συμμετάσχουν στήν Ἱερή αὐτή Ἀκολουθία. Ἕνα παρόμοιο γεγονός διηγεῖται στό Λαυσαϊκό τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ὁ φημισμένος ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Διονυσίου καί συντοπίτης μου, γέροντας Γαβριήλ Διονυσιάτης, ὅταν ὡς δόκιμος μοναχός ἄκουσε γιά πρώτη φορᾶ στήν Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος τοῦ Ρωσικοῦ τόν, ἐκείνη τήν ἐποχή, Ἕλληνα τυπικάρη νά ἀναγινώσκει στήν Ἱερά Ἀγρυπνία τόν βίο τῆς Ὁσίας Μαρίας, προκαλώντας τόση κατάνυξη ὥστε οὔτε οἱ μοναχοί μποροῦσαν νά παρακολουθήσουν τόν βίο ἀλλά οὔτε καί αὐτός ὁ ἴδιος μποροῦσε νά τελειώσει τήν ἀνάγνωση.

Ἔφθασε στά χέρια μου ἕνα περίφημο κείμενο τοῦ γέροντος Δοσιθέου, ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Τατάρνης, πού ἐπιγράφεται «Λόγος Πανηγυρικός ἅμα καί κατανυκτικός εἰς τήν Ὁσίαν Μητέρα ἠμῶν Μαρίαν τήν Αἰγυπτίαν». Πρόκειται γιά ἕνα θαυμάσιο κείμενο, γλαφυρότατο καί κατανυκτικότατο, πού δημιουργεῖ ἔντονη συγκίνηση στόν ἀναγνώστη. Ἐξάλλου, ὁ γέροντας Δοσίθεος δέν εἶναι μόνο ἄριστος γνώστης τῶν Τυπικῶν Διατάξεων ἀλλά καί τῆς λατρείας τῆς Ἐκκλησίας μας, οὔτε ἁπλά στοχαστής τῶν Πατερικῶν κειμένων καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας ἀλλά κυρίως εἶναι ἕνας βιαστής μοναχός «μέ ἠγνισμένο σῶμα καί κεθαρμένο στόμα καί πεφωτισμένο νοῦ»3.

Παραθέτω αὐτούσιο τόν συγκεκριμένο λόγο τοῦ γέροντος Δοσιθέου γιά πνευματική ὠφέλεια ὅσων τόν ἀναγνώσουν, φθάνοντας πλέον στό τέλος τῆς εὐλογημένης περιόδου τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, μέ τήν ὁλοκάρδια παράκληση νά εὐχηθοῦν γιά τήν μετάνοια τοῦ ἐλαχίστου καί ἀναξίου ἐπισκόπου της ἱστορικῆς Καστοριᾶς.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΟΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟ ΛΟΓΟ ΣΤΗΝ ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΙΑ