Κύριος και Σωτήρ μας Ιησούς Χριστός μας παρέδωσε τελείαν διδασκαλίαν περί της σωτηρίας μας. Και αυτά τα οποία μας εδίδαξε, ο Ίδιος πρώτα τα εφήρμοσε. Είναι «ο ποιήσας και διδάξας» (Πρβλ. Ματθ. ε’ 19). Μας έφερε ως παράδειγμα αληθινής αγάπης τον Καλό Σαμαρείτη. Αλλά ο κατ’ εξοχήν Καλός Σαμαρείτης ήταν ο Ίδιος ο Κύριος, ο οποίος επήρε την βασανισμένη ανθρωπίνη φύσι από τους ληστάς, τους δαίμονας δηλαδή, τα πάθη, την κακία των ανθρώπων και την ανέστησε και την εζωοποίησε διά του σταυρικού Του θανάτου και της Αναστάσεως Του.
Όλοι γνωρίζουμε τώρα ότι η τελεία χριστιανική αγάπη είναι καθολική, είναι αγάπη προς όλους, και προς τους εχθρούς μας ακόμη. Αυτό το γνωρίζουμε όλοι, αλλά δυσκολευόμαστε να το βιώσουμε. Ακόμη και μεταξύ μας, στα στενά περιβάλλοντά μας, στις οικογένειες μας, στις εργασίες μας υπάρχουν άνθρωποι που τους αντιπαθούμε. Καμμιά φορά και χωρίς να μας έχουν κάνει κάτι η μας έκαναν κάτι μικρό η νομίζουμε ότι μας έκαναν κάτι και εμείς κρατάμε μία ψυχρότητα απέναντί τους και πολλές φορές μία επιθετικότητα. Όμως που είναι η χριστιανική αγάπη σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Πρέπει να κάνουμε μεγάλο αγώνα, για να ελευθερωθούμε από αυτές τις καταστάσεις, οι όποιες φυγαδεύουν την αγάπη του Χριστού και δεν μας βοηθούν να είμαστε αληθινοί μαθηταί του Χριστού.
Ο απόστολος Παύλος μας διδάσκει, ότι αύτη η τελεία αγάπη του Χριστού δεν μπορεί να κατορθωθή μόνον με τις δικές μας δυνάμεις, γιατί όλοι μας, λίγο η πολύ, είμαστε άρρωστοι, πνευματικά άρρωστοι, και η θέλησίς μας ακόμη είναι ασθενής και ο νους μας είναι σκοτισμένος. Χρειάζεται ο φωτισμός του Άγιου Πνεύματος. Γι’ αυτό μεταξύ των κρειττόνων αρετών, των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, ο απόστολος Παύλος στην προς Γαλάτας επιστολή, όπως θα θυμάστε, συγκαταλέγει και την αγάπη. «Ο δε καρπός του Πνεύματός έστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. ε 22-23).
Άρα λοιπόν εμείς θα προσπαθούμε, θα αγωνιζόμαστε, για να αποκτήσουμε την αγάπη, αλλά είναι απαραίτητο να ζητούμε και την Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Το Πνεύμα το Άγιο να μας φωτίση, να μας καθαρίση από τα πάθη και την έλλειψι αγάπης και να μας δώση το δώρον της αγάπης. Και τότε, όταν το Πνεύμα το Άγιον ανταποκρινόμενο στην δική μας αναζήτησι, στην δική μας προσευχή, στον δικό μας πόθο και στον δικό μας αγώνα, μας δώση την χάρι της αληθινής αγάπης, τότε θα είμεθα και εμείς σωστοί και καλοί μαθηταί του διδασκάλου της αγάπης, του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Θυμούμαι μία ιστορία -θα σας την πω και με αυτήν θα τελειώσω- για κάποιο παιδάκι Ορθόδοξο Ελληνόπουλο, που ζούσε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Όταν έπαιζε με τα άλλα παιδάκια, τα Μουσουλμανάκια, και τον κτυπούσαν, αυτός δεν κτυπούσε, δεν ανταπέδιδε. Τον ερώτησαν λοιπόν μία φορά τα παιδιά τα άλλα, οι μουσουλμάνοι, οι φίλοι του: «δεν μας λες, εμείς όταν μας χτυπάνε, χτυπάμε. Εσύ, βλέπουμε, όταν σε χτυπάνε, δεν χτυπάς, δεν ανταποδίδεις». Και αυτό το ευλογημένο και φωτισμένο παιδί είπε: «Εγώ είμαι μαθητής του Χριστού. Ο Χριστός μας είπε να μη ανταποδίδουμε. Και γι’ αυτό εγώ δεν ανταποδίδω». Το άκουσε αυτό ένα άλλο παιδί, μουσουλμανάκι, και συγκινήθηκε πολύ και καθώς μεγάλωνε εγνώρισε τον Χριστό και έγινε Χριστιανός, βαπτίσθηκε και έγινε Χριστιανός.
Έτσι πρέπει να είναι οι μαθηταί του Χριστού. Να μιμούμεθα τον Χριστόν εις όλα και εις την αγάπην.
Και να καλλιεργούμε πάντοτε αυτό το πνεύμα της αληθινής αγάπης προς όλους τους ανθρώπους, και κυρίως προς εκείνους για τους οποίους μας έρχονται μέσα μας ψυχρότητες και αρνητικά συναισθήματα. Δεν χρειάζεται να τρέχουμε να βρούμε εχθρούς για να τους αγαπήσουμε, διότι πολλές φορές δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τους ανθρώπους που ζούμε μαζί τους, και είναι μέσα στα σπίτια μας, μέσα στους συγγενείς μας, καμμιά φορά και μέσα στην αδελφότητά μας.
Γι’ αυτό λοιπόν, πατέρες και αδελφοί Χριστιανοί, που είστε εδώ, ας αρχίσουμε όλοι ένα ειλικρινή αγώνα, να μπορέσουμε να δεχόμαστε τον κάθε άνθρωπο, οποίος και αν είναι αυτός, ως αδελφό μας, και να τον αγαπάμε, όπως πρέπει να αγαπάμε τον Ίδιο τον Χριστό. Διότι ο Κύριος μας είπε, ότι στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου πρέπει να βλέπωμε τον Χριστό (βλ. Ματθ. κε’ 40). Και δ, τι κάνουμε σε κάθε άνθρωπο, το κάνουμε διά τον Χριστόν.
Μακάρι λοιπόν να ενισχυθούμε από την Χάρι του Αγίου Πνεύματος, για να προχωρήσουμε σ’ αυτό το θέμα, που είναι το Α και το Ω της χριστιανικής ζωής. Και όπως είπα, χωρίς την αγάπη δεν μπορούμε να είμαστε αληθινοί μαθηταί του Χριστού.
Πηγή: Ομιλία αρχιμ. Γεωργίου καθηγουμένου Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου (σημείωσις δική μας: νυν μακαριστού προηγουμένου Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου), στην Τράπεζα της Μονής, την Η’ Κυριακή του Λουκά, του Καλού Σαμαρείτου, την 11ην Νοεμβρίου 2002.
Αναδημοσίευσις από το: Περιοδικόν «Ο Όσιος Γρηγόριος», περίοδος β, Τεύχος 38ο, σελ. 144-147, Έκδοσις Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, Άγιον Όρος 2014.