Εορτάστηκε η Γ’ Κυριακή των Νηστειών, η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, όπως ονομάζεται, στον Ιερό Ναό Αγίου Προκοπίου, Μετόχι της Ιεράς Μονής Κύκκου στην Λευκωσία, όπου χοροστάτησε στην ακολουθία του Όρθρου και προεξήρχε της θείας Λειτουργίας ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κύκκου και Τηλλυρίας κ. Νικηφόρος, πλαισιούμενος από Πατέρες της Μονής, κληρικούς και διακόνους της Ιεράς Μητροπόλεως.
Αισθητή ήταν και η συμμετοχή των πιστών, οι οποίοι εφαρμόζοντας στο έπακρο τις σχετικές οδηγίες των αρμοδίων αρχών και επιστημονικών επιτροπών για την προστασία της δημόσιας υγείας και την αποφυγή της εξάπλωσης της πανδημίας του κορωνοϊού, προσήλθαν για να λάβουν την χάρη και την ευλογία του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου μας, για τη συνέχιση του πνευματικού τους αγώνα, κατά το υπόλοιπο διάστημα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Στο κήρυγμά του ο Πανιερώτατος, με λόγο αγιοπατερικό, παρουσίασε ενώπιον του εκκλησιάσματος, αλλά και των απανταχού της γης πιστών, οι οποίοι παρακολουθούσαν τη μετάδοση από τους δέκτες των τηλεοράσεών τους, τα ιερά μηνύματα και τη σημασία του Σταυρού στη ζωή μας.
«Με τον Σταυρό ανοίχθηκε ο δρόμος της σωτηρίας στον εκπεσόντα άνθρωπο. Με τον Σταυρό μεταγγίσθηκε στις δηλητηριασμένες από το κακό και την αμαρτία φλέβες μας το αγνό ζωοπάροχο και θείο αίμα της ψυχικής μας ανανέωσης και λύτρωσης. Με τον Σταυρό το κράτος της αμαρτίας καταλύθηκε, η εξουσία του διαβόλου καταργήθηκε, η βασιλεία του Άδη εξαφανίσθηκε, ο θάνατος πατήθηκε και η αιώνια ζωή και Βασιλεία εγκαθιδρύθηκε», τόνισε.
«Προβάλει σήμερα η Εκκλησία μας τον Σταυρό, για προσκύνηση και διδαχή, για να ενισχύσει την πίστη μας και την αγάπη μας προ τον Αρχηγό και Κυβερνήτη Χριστό», πρόσθεσε, για να καταθέσει ακολούθως μια σειρά από ερωτήματα- προβληματισμούς.
«Εμείς έχουμε ελκυστεί από τη δύναμη του Σταυρού; Στρέφουμε τον νουν και την καρδιά προς τον Εσταυρωμένο Ιησού; Αντλούμε από τη φρικτή θυσία του Γολγοθά την προσφερόμενη σωτηρία; Ακολουθούμε το παράδειγμά του; Μιμούμαστε και αντιγράφουμε τις αρετές του; Μορφώνουμε μέσα μας αυτόν τον ίδιο τον Χριστό; Αποκτήσαμε την αγάπη του Χριστού, την ταπείνωση, την υπακοή και την αφοσίωσή του προς τον Πατέρα; Τη μακροθυμία και ανεξικακία, την υπομονή και εγκαρτέρηση στις δοκιμασίες; Τη μέχρι θανάτου, ¨θανάτου δε σταυρού¨, αυταπάρνηση και αυτοθυσία;».
Ο Κύκκου Νικηφόρος αναφέρθηκε στη συνέχεια στον πνευματικό αποχρωματισμό της κοινωνίας μας, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Όλοι μας σήμερα είμαστε ένοχοι μπροστά στον Εσταυρωμένο και Ακανθοστεφανωμένο Κύριο, γιατί, κυλισμένοι όλοι μέσα στον βόρβορο μιας σηψαιμικής ανηθικότητας, βυθισμένοι όλοι μέσα στην υλόφρονη ζωή, κυριευμένοι από τον άσβεστο πόθο των ηδονών και των τέρψεων, κλεισμένοι μέσα στην στενόκαρδη και στενόχωρη ιδιοτέλειά μας καταφρονήσαμε τη σταυρική του θυσία, την πηγή της λυτρώσεώς μας».
»Σήμερα δυστυχώς, επειδή εξορίσαμε από τη ζωή μας τον Εσταυρωμένο Ιησού, τον Θεάνθρωπο και Λυτρωτή μας Χριστό, βλέπουμε την ανθρώπινη δικαιοσύνη να έχει χάσει την αυθεντία της θείας προέλευσής της και να έχει κατρακυλήσει στη λάσπη των σκοπιμοτήτων και των συναλλαγών».
Ο Πανιερώτατος, στον λόγο του, δεν θα μπορούσε να μην κάνει ιδιαίτερη αναφορά στον σταυρό και τον Γολγοθά, για 46 τώρα χρόνια, της σκλαβωμένης πατρίδα μας. Καταθέτοντας τον πόνο και την αγωνία του αυτή έψεξε τη «μεγαλόσχημη απάτη», την «αδυσώπητη ακαμψία των ανόμων συμφερόντων των ισχυρών της γης», την παθητική και επαμφοτερίζουσα στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα κοντόφθαλμα συμφέροντα κάποιων κρατών μελών, με προεξάρχουσα τη Γερμανία, «απέναντι στις παράνομες και προκλητικές συμπεριφορές του νεοθωμανού κουρσάρου της Ανατολικής Μεσογείου, του νεοσουλτάνου Ερντογάν».
Όπως επεσήμανε, «η ένοχη αυτή συμπεριφορά της Ευρώπης και των άλλων Διεθνών Οργανισμών, ενθαρρύνουν την Τουρκία στις παράνομες και παράλογες επιδιώξεις της», όχι μόνο στην ΑΟΖ της Κύπρου, αλλά και με το άνοιγμα της περιφραγμένης περιοχής της κατεχόμενης πόλης της Αμμοχώστου, στην προβολή, εν όψει, μάλιστα, της νέας πρωτοβουλίας για σύγκληση άτυπης πενταμερούς διασκέψεως, νέων απειλών για λύση δύο κρατών, καθώς και στην προπαγανδιστική σειρά «Κάποτε στην Κύπρο» της Τουρκικής τηλεόρασης, που στόχο έχει να ενισχύσει τις αποσχιστικές και διχοτομικές διαθέσεις των Τουρκοκυπρίων.
Ο Μητροπολίτης Κύκκου υπογράμμισε βέβαια ότι «όλα αυτά δεν οφείλονται μόνο στην ανεύθυνη παθητική στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των άλλων μεγάλων της γης, ούτε και είναι καρπός μόνο της αμοραλιστικής διεθνούς διπλωματίας. Όλα αυτά οφείλονται, κυρίως και στις δικές μας αμαρτίες, που συνοδεύονται από μια πεισματική αμετανοησία. Όλα αυτά οφείλονται, γιατί στο κέντρο της ζωής μας βάλαμε τον αμαρτωλό άνθρωπο και όχι τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας Θεάνθρωπο».
»Ας μην πλανόμαστε, όμως! Το αρραγές θεμέλιο της ζωής, η αλήθεια και η ευδαιμονία των ανθρώπων βρίσκεται στον ευαγγελικό νόμο του Εσταυρωμένου Ιησού, στην απολύτρωση, που πραγματοποιήθηκε με τη σταυρική θυσία του Χριστού, με την οποία αποκατέστησε τη «Θείαν Εικόνα» του ανθρώπου».
Τέλος, κλείνοντας τον λόγο του, ο Πανιερώτατος, υπογράμμισε ότι για να μπορέσουμε να εξέλθουμε νικητές σε αυτόν τον έμπονο αγώνα κατά των παθών και της αμαρτίας, την ψυχωφελεστάτη αυτή περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, χρειάζεται να πλησιάσουμε τον Σταυρό του Κυρίου με σταθερή θέληση και εκούσια να Του προσφέρουμε, «αντί για ξύδι και χολή, το δροσερό νερό της μεταμέλειάς μας, τα ειλικρινή δάκρυα της μετάνοιάς μας και ύστερα, να προσέλθουμε στην Αγία Τράπεζα, που στερεώνει την ψυχή και την καρδία μας με τον Άρτο της Ζωής».
Λουκάς Α. Παναγιώτου
Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία του Πανιερωτάτου:
Κυριακή Γ΄ τῶν Νηστειῶν σήμερα, ἀγαπητοί Χριστιανοί, Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, καί ἡ Ὀρθοδοξία μας γιορτάζει τήν προσκύνηση τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ.
Προβάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, στό μέσο τῆς Ἁγίας Σαρακοστῆς, τόν Πανάγιο τοῦ Κυρίου Σταυρό, γιά ἐνδυνάμωση πρός συνέχιση τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγῶνα. Βάζει μπροστά στά μάτια τῶν πιστῶν τόν Ζωοποιό Σταυρό, γιά νά μποροῦν οἱ χριστιανοί, κάτω ἀπό τόν ζείδωρο ἴσκιο του, νά παίρνουν λίγη ἀνάσα καί κουράγιο καί, ὕστερα, πάλι ξεκούραστοι καί δυνατοί, νά συνεχίζουν τήν ὡραία πορεία τους πρός τό Πάσχα.
Μέσα στά λουλούδια, προβάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τόν Σταυρό τοῦ Λυτρωτῆ καί Σωτῆρα μας Χριστοῦ, γιά νά μᾶς δώσει χαρά, μέσα στήν κούραση τῆς νηστείας καί τῶν ἄλλων πνευματικῶν ἀγώνων καί θλίψεων, καί νά μᾶς κάνει ἕτοιμους νά τόν ὑποδεχθοῦμε ἔνδοξο θριαμβευτή τῆς πίστεώς μας στό μεγάλο θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως.
Μέ εὐλάβεια πολλή καί κατάνυξη βαθειά, συνερχόμενοι σήμερα στούς ναούς μας, ἀσπαζόμαστε τόν Τίμιο Σταυρό καί μεταφερόμαστε νοερά στόν Σταυρωμένο Ἰησοῦ, τόν θεῖο μας Λυτρωτή καί Σωτήρα Χριστό. Μεταφερόμαστε νοερά σ’ Ἐκεῖνον, πού ὡς Θεάνθρωπος ἀνέβηκε ἑκούσια στόν Σταυρό καί κατέβηκε στόν Ἅδη καί συνέτριψε τίς ἁλυσίδες του καί, ἀπό τότε, ἀπό τό ὕψος τοῦ φρικτοῦ ἐκείνου ὀργάνου δωροφορεῖ στόν ἄνθρωπο τήν ἐλπίδα τῆς αἰώνιας ζωῆς καί τόν μῖτο τῆς ἐξόδου του ἀπό τά ἀδιέξοδα καί ἀνεξερεύνητα σκότη τοῦ ἀπαίσιου λαβυρίνθου τοῦ θανάτου. Ὁ Χριστός πρόσφερε τό αἷμά του καί τή ζωή του θυσία στόν Σταυρό, γιά τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Κατά τόν Προφήτη Ἠσαΐα, «τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν» (Ἠσ. 58, 5). Ὅπως δέ καί ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος γράφει: «Ἐγευσάμην διά σέ χολήν, ἵνα ἰάσωμαί σοι τήν, διά βρώσεως ἐκείνης τῆς γλυκείας, πικράν ἡδονήν». Ὁ Χριστός γεύθηκε τό ξύδι, γιά νά καταργήσει τό δριμύ τοῦ θανάτου ποτήρι. Δέχθηκε σπόγγο, γιά νά ἐξαλείψει τό χειρόγραφο τῶν ἁμαρτιῶν μας. Δέχθηκε κάλαμο, γιά νά ὑπογράψει τήν ἐλευθερία στό γένος τῶν ἀνθρώπων.
Μέ τόν Σταυρό ἀνοίχθηκε ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας στόν ἐκπεσόντα ἄνθρωπο. Μέ τόν Σταυρό μεταγγίσθηκε στίς δηλητηριασμένες ἀπό τό κακό καί τήν ἁμαρτία φλέβες μας τό ἁγνό ζωοπάροχο καί θεῖο αἷμα τῆς ψυχικῆς μας ἀνανέωσης καί λύτρωσης. Μέ τόν Σταυρό τό κράτος τῆς ἁμαρτίας καταλύθηκε, ἡ ἐξουσία τοῦ διαβόλου καταργήθηκε, ἡ βασιλεία τοῦ Ἅδη ἐξαφανίσθηκε, ὁ θάνατος πατήθηκε καί ἡ αἰώνια ζωή καί Βασιλεία ἐγκαθιδρύθηκε.
Ὁ θάνατος, λοιπόν, τοῦ Ἀναμάρτητου πάνω στόν Σταυρό ἔφερε τήν ἀληθινή δόξα, τήν ὕψωση, τή θέωση τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ μέ αὐτόν ἀναγεννόμαστε, ἀπαλλαττόμαστε ἀπό κάθε ρύπο καί ἁμαρτία καί ἁγιαζόμαστε, καθιστάμενοι «υἱοί Θεοῦ» (Ρωμ. η΄ 14), κατά χάρη, καί «ἀδελφοί» (Ἑβρ. β΄ 11) καί «φίλοι» (Ἰω. ιε΄ 14), Χριστοῦ, συμβασιλεύοντες μαζί του στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Πῶς, λοιπόν, νά μήν πλημμυρίζει ἡ καρδιά μας ἀπό αἰσθήματα βαθειᾶς εὐγνωμοσύνης καί ἀφοσιώσεως, ὅταν βλέπουμε καί γονατιστοί προσκυνοῦμε τόν Τίμιο τοῦ Κυρίου Σταυρό; Πῶς νά μή συγκλονίζεται κανείς στή θέα τοῦ «Τρισμακάριστου Ξύλου», πάνω στό ὁποῖο ἀνέβηκε γιά χάρη μας ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ; Ἀπό τότε, πού κρεμμάστηκε πάνω στόν Σταυρό ὁ Ἀρχηγός τῆς ὀδύνης, ὁ Θεάνθρωπος καί Λυτρωτής μας Χριστός, ἀπό τότε τό ξύλο τῆς πιό φρικτῆς καί ἀπάνθρωπης ἐκτέλεσης, ἀπό ὄργανο ἀτιμίας καί ὀδύνης, ἀπό ὄργανο βδελυρό καί ἀπαίσιο ἔγινε κειμήλιο ἱερό καί ἅγιο. Τό πανακήρατο αἷμα τοῦ Θεανθρώπου, πού χύθηκε ἀπό τήν πλευρά του, καθαγίασε καί δόξασε τό ξύλο τῆς σταυρώσεως αὐτοῦ. Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, τό σύμβολο τῆς ὀδύνης, ἔγινε γιά τόν πιστό χριστιανό πηγή ὑπομονῆς καί ἐγκαρτέρησης καί χορηγός δυνάμεως καί ἐλπίδας. Ἔγινε τό ὑπερφυσικό θεόσδοτο ὄργανο, πού μεταβάλλει τή θλίψη σέ εἰρήνη, τόν πόνο σέ χαρά, τή δοκιμασία σέ ἀρετή, τόν τόπο τῆς ὀδύνης σέ «παράδεισον τρυφῆς» (Γεν. 2, 15).
Ἀλήθεια! Πόσες ψυχές δέν ἔχουν αἰσθανθεῖ βαθύτατα τήν ἀγαθή ἐπίδραση τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου; Πόσες καιόμενες ἀπό τή θλίψη καρδιές δέν ἔχουν δροσισθεῖ καί τονωθεῖ ἀπό τά θεῖα νάματα τῆς ὑπομονῆς καί ἐγκαρτέρησης, πού ἀναβλύζουν ἀπό τόν Τίμιο Σταυρό; Πόσες σκοτισμένες ἀπό τόν πόνο διάνοιες δέν ἔχουν καταυγασθεῖ ἀπό τό ὁλόλαμπρο φῶς τοῦ Σταυροῦ τῆς ὑπομονῆς καί τῆς ἐλπίδας;
Κάτω ἀπό τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ ἠρεμοῦν οἱ ταραγμένες καρδιές, βρίσκουν τό ἔλεος καί τή συγγνώμη, οἱ κατατρυχόμενοι ἀπό τίς τύψεις τῆς συνειδήσεως, καί οἱ ἀπεγνωσμένοι γιά τή ζωή βρίσκουν τό ἱλαρό φῶς τῆς ἐλπίδας στόν Θεό.
Στά πόδια τοῦ Ἐσταυρωμένου Θεανθρώπου προσπίπτει ἀπαρηγόρητη ἡ μάνα γιά τή θεραπεία τοῦ παιδιοῦ της, ὁ συντριμμένος πατέρας γιά τόν παραστρατημένο γιό του, ἡ πενθοῦσα χήρα γιά τήν ἀπώλεια τοῦ συζύγου της, ἡ ὀρφανή κόρη, ὁ ἀδικούμενος βιοπαλαιστής, ὁ πτωχός οἰκογενειάρχης, τά παραμελημένα γηρατειά, τά ἀνήσυχα νιάτα μέ τά συγκλονιστικά τους προβλήματα. Ὅλες οἱ κατατρεγμένες ψυχές βρίσκουν κοντά στόν ἀκανθοστεφανωμένο Ἰησοῦ τή λυτρωτική παρηγοριά καί τήν ἐλπίδα.
Δίκαια, λοιπόν, ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει σήμερα τόν Σταυρό, ὡς τό κατ’ ἐξοχή πανάγιο καί πολύτιμο σύμβολό της, πού ὑπερέχει ἀπό κάθε ἄλλο σύμβολο, ἀφοῦ πάνω σ’ αὐτό ἡ μέχρι θανάτου ὑπακοή τοῦ Χριστοῦ ὁδήγησε τόν ἐκπεσόντα ἄνθρωπο στόν Θεό. «Ὥσπερ γάρ διά τῆς παρακοῆς τοῦ ἑνός ἀνθρώπου ἁμαρτωλοί κατεστάθησαν οἱ πολλοί, οὕτω καί διά τῆς ὑπακοῆς τοῦ ἑνός δίκαιοι κατασταθήσονται οἱ πολλοί» (Ρωμ. ε΄ 19), διακηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Δίκαια καί οἱ πνευματοκίνητες καί ἁγιόφθογγες γλῶσσες τῶν θεοσεβῶν ὑμνογράφων ἀναμέλπουν ἀπροσμέ-τρητο ἀριθμό ἐγκωμίων πρός τιμή καί δοξασμό του: «ξύλον ζωῆς», «τρισμακάριστο ξύλο», «φύλακα πάσης τῆς οἰκουμένης», «ὡραιότητα τῆς Ἐκκλησίας», «βασιλέων κραταίωμα», «Ἀγγέλων δόξα», «δαιμόνων τό τραῦμα», «ἀθλητῶν στήριγμα» καί «ὁσίων διάσωσμα», τόν ὑμνοῦν καί τόν δοξολογοῦν.
Χριστιανοί μου!
Προβάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τόν Σταυρό, γιά προσκύνηση καί διδαχή, γιά νά ἐνισχύσει τήν πίστη μας καί τήν ἀγάπη μας πρός τόν Ἀρχηγό καί Κυβερνήτη Χριστό. Ἐμεῖς, ὅμως, ἔχουμε ἑλκυστεῖ ἀπό τή δύναμη τοῦ Σταυροῦ; Στρέφουμε τόν νοῦν καί τήν καρδιά πρός τόν Ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ; Ἀντλοῦμε ἀπό τή φρικτή θυσία τοῦ Γολγοθᾶ τήν προσφερόμενη σωτηρία; Ἀκολουθοῦμε τό παράδειγμά του; Μιμούμαστε καί ἀντιγράφουμε τίς ἀρετές του; Μορφώνουμε μέσα μας αὐτόν τόν ἴδιο τόν Χριστό; Ἀποκτήσαμε τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τήν ταπείνωση, τήν ὑπακοή καί τήν ἀφοσίωσή του πρός τόν Πατέρα; Τή μακροθυμία καί ἀνεξικακία, τήν ὑπομονή καί ἐγκαρτέρηση στίς δοκιμασίες; Τή μέχρι θανάτου, «θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλ. β΄ 8) αὐταπάρνηση καί αὐτοθυσία; Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός εἶπε στούς μαθητές του, κατά τή μεγάλη νύκτα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου: «Ὑπόδειγμα γάρ δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθώς ἐγώ ἐποίησα ὑμῖν, καί ὑμεῖς ποιεῖτε» (Ἰω. ιγ΄ 15). Ἀλλοίμονο, ὅμως! Ὁ Ἰησοῦς σταυρώνεται καί σήμερα. Αὐτή τή φορά σταυρωτές του ἐμεῖς. Πότε; Ὅταν δέν ζοῦμε στήν πράξη τήν ἀγάπη. Ὅταν συνθηκολογοῦμε καί συμβιβαζόμαστε μέ τό κακό. Ὅταν ἁμαρτάνουμε καί δέν μετανοοῦμε. Ὁ Χριστός καί σήμερα πονᾶ γιά τίς πολλές μας ἁμαρτίες, κάθε μιά ἀπό τίς ὁποῖες γίνεται καρφί ὀδυνηρό στόν Σταυρό του. Πάσχει καί σήμερα ὁ Χριστός σέ ἀναρίθμητες περιστάσεις. Ὅταν τό πλάσμα του πεινᾶ, πεινᾶ καί αὐτός, ὅταν τό πλάσμα του διψᾶ, διψᾶ καί αὐτός, ὅταν κρυώνει, κρυώνει καί αὐτός. Ἀκοῦστε τήν ἔκφραση τῆς ἄπειρης στοργῆς του, γιά τόν πάσχοντα ἄνθρωπο: «Ἐπείνασα γάρ, καί οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καί οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καί οὐ συνηγάγετέ με» (Ματθ. κε΄ 42-43). Πάσχει καί ὑποφέρει καί σήμερα ὁ Χριστός. Ὑποφέρει γιά τά παραστρατημένα νιάτα, πού ξεφεύγουν ἀπό τήν πατρική ἐξουσία, γιά νά ζήσουν, σύμφωνα μέ τίς ὀρέξεις τους, τήν ἡδυπάθειά τους καί τόν ἐγωϊσμό τους. Πάσχει καί ὑποφέρει γιά τήν οἰκοδέσποινα, πού κατατρώγεται ἀπό τή ζήλεια καί τήν καταλαλιά. Ὑποφέρει γιά τόν σύζυγο, πού παρασύρεται ἀπό τήν ὀργή, τή βλασφημία, τή μέθη, τή χαρτοπαιξία, τήν αἰσχρολογία, τήν ἀπιστία. Πάσχει καί ὑποφέρει γιά τήν οἰκογένεια ἐκείνη, πού μέσα της βασιλεύει ὁ μηδενισμός καί ὁ ἀθεϊσμός. Ὅλοι μας εἴμαστε ἔνοχοι μπροστά στόν Ἐσταυρωμένο Κύριο. Ὅλοι μας ἔχουμε ἕνα μερίδιο στήν ἐνοχή τοῦ ληστῆ, γιατί στά μάτια τοῦ Θεοῦ δέν ὑπάρχει οὐσιώδης διαφορά ἀνάμεσα στόν φόνο καί τόν φθόνο, τή ληστεία καί τήν ἀδικία, τήν ἀνηθικότητα καί τόν ἐγωϊσμό.
Ὅλοι μας σήμερα εἴμαστε ἔνοχοι μπροστά στόν Ἐσταυρωμένο καί Ἀκανθοστεφανωμένο Κύριο, γιατί, κυλισμένοι ὅλοι μέσα στόν βόρβορο μιᾶς σηψαιμικῆς ἀνηθικότητας, βυθισμένοι ὅλοι μέσα στήν ὑλόφρονη ζωή, κυριευμένοι ἀπό τόν ἄσβεστο πόθο τῶν ἡδονῶν καί τῶν τέρψεων, κλεισμένοι μέσα στήν στενόκαρδη καί στενόχωρη ἰδιοτέλειά μας, καταφρονήσαμε τή σταυρική του θυσία, τήν πηγή τῆς λυτρώσεώς μας. Ἀπορρίψαμε καί εἰρωνευτήκαμε τόν τίμιο Σταυρό του, τό ἱερώτατο αὐτό σύμβολο τῆς εἰρηνεύσεως καί τῆς εἰρήνης. Κάτω ἀπό τό ὑλιστικό πνεῦμα τοῦ καιροῦ μας, λησμονήσαμε τί χρωστοῦμε στόν Θεό, τόν Ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ, καί παρασυρόμαστε στό τέλμα τῆς ἀπιστίας καί τῆς ποικίλης ἀνομίας. Παραθεωρεῖται σήμερα ὁ γλυκύς Ἰησοῦς ὡς λυτρωτής τοῦ κόσμου, ὡς θριαμβευτής κατά τοῦ διαβόλου, τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, καί ὡς ὁ βαθύτερος λόγος τῆς ζωῆς καί τῆς κτίσεως.
Ἀπό τούς προσανατολισμούς, ὅμως, αὐτούς, οὔτε τό δίκαιο, ὡς καρπός τῆς ἐλευθερίας προάγεται, οὔτε ἡ ζωή ἐξυψώνεται καί ἁγιάζεται, οὔτε ὁ ἀμοιβαῖος σεβασμός ἀνθρώπων καί λαῶν ἐμπεδώνεται. Ἀντί τούτων, βλέπουμε, δυστυχῶς, σήμερα τούς μεγάλους τῆς γῆς, τούς κοσμοκράτορες τοῦ αἰῶνος τούτου, νά ἐπαγγέλλονται δικαιοσύνη καί νά τήν προδίδουν, νά ὑπόσχονται τήν ἐλευθερία τῶν λαῶν καί νά τή στραγγαλίζουν, νά μιλοῦν γιά νέα τάξη πραγμάτων καί στό ὄνομα αὐτῆς νά περιφρονοῦν καί νά καταπατοῦν βάναυσα καί ἀσύστολα κάθε ἔννοια ἠθικῆς καί δικαίου.
Σήμερα, δυστυχῶς, ἐπειδή ἐξορίσαμε ἀπό τή ζωή μας τόν Ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ, τόν Θεάνθρωπο καί Λυτρωτή μας Χριστό, βλέπουμε τήν ἀνθρώπινη δικαιοσύνη νά ἔχει χάσει τήν αὐθεντία τῆς θείας προέλευσής της καί νά ἔχει κατρακυλήσει στή λάσπη τῶν σκοπιμοτήτων καί τῶν συναλλαγῶν. Σήμερα ἡ ἀδυσώπητη ἀκαμψία τῶν ἀνόμων συμφερόντων τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς ἄλλοτε τούς δίνει φωνή καί ἄλλοτε τούς τήν ἀφαιρεῖ, ἀνάλογα μέ τά ἑκάστοτε ὠμά συμφέροντά τους. Καί ὁ πιό ἀψευδής μάρτυρας τῆς μεγαλόσχημης αὐτῆς ἀπάτης τῶν μεγάλων τῆς γῆς, εἴμαστε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τῆς Νήσου αὐτῆς τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα, πού γιά σαράντα ἕξι τώρα χρόνια ἡ ἀκόρεστη τουρκική ἐπεκτατική βουλιμία καί ἡ ἀμοραλιστική διεθνής διπλωματία κρατοῦν τή μαρτυρική μας Πατρίδα κάτω ἀπό τό βαρύ πέλμα τοῦ τούρκου κατακτητῆ ὑπόδουλη, τραυματισμένη καί ἀκρωτηριασμένη.
Σήμερα, δυστυχῶς, οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς, μά ἰδιαίτερα ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, στήν ὁποία ἐνταχθήκαμε, γιά νά νιώθουμε, ὡς Κυπριακός λαός, πιό ἀσφαλεῖς καί νά ἔχουμε τήν οὐσιαστική στήριξη καί ἀλληλεγγύη της, μέ τήν παθητική της στάση, μέ τή λεκτική καί μόνο ὑποστήριξή της ἐνθαρρύνει οὐσιαστικά τήν ἡγεμονική καί προκλητική τουρκική αὐθαιρεσία καί παρανομία. Δυστυχῶς, ὁ ὄγκος τῶν Γερμανικῶν ἐπενδύσεων στήν Τουρκία εἶναι τέτοιος, πού λειτουργεῖ ἀποτρεπτικά, γιά τή λήψη πρακτικῶν μέτρων σέ βάρος τῆς Τουρκίας, γιά νά συνετισθεῖ καί νά παύσει νά περιφρονεῖ καί νά παραβιάζει τό Διεθνές Δίκαιο. Ἀλλά καί τά κοντόφθαλμα συμφέροντα μερικῶν ἄλλων Εὐρωπαϊκῶν Χωρῶν ὑπερτεροῦν, δυστυχῶς, τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ἑνωτικοῦ ὁράματος, γι’ αὐτό καί περιορίζονται καί αὐτές σέ λεκτικές καταδίκες, ἀρνούμενες, ὅμως, νά προχωρήσουν σέ λήψη μέτρων πρακτικῶν κατά τῆς Τουρκίας. Πραγματικά ἡ σημερινή παθητική στάση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ἀπέναντι στίς παράνομες καί προκλητικές συμπεριφορές τοῦ νεοθωμανοῦ κουρσάρου τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου, τοῦ νεοσουλτάνου Ταγίπ Ἐρντογάν, μᾶς δίνει τό δικαίωμα νά διερωτηθοῦμε, μήπως καί σήμερα ἀναβιώνουν οἱ ἰδέες τοῦ τότε Αὐστριακοῦ Καγκελλάριου ἀνθέλληνα Μέττερνιχ, μήπως καί σήμερα ἀναβιώνουν «Ἱερές Συμμαχίες» ἀνιέρων ἐξουσιῶν, πού πνίγουν κάθε φωνή γιά δικαιοσύνη καί ἐλευθερία;
Ἡ ἐπαμφοτερίζουσα αὐτή στάση τῶν Εὐρωπαίων ἑταίρων μας ἀνοίγει τήν ὄρεξη στόν τουρκικό ἐπεκτατισμό, ἐνθαρρύνει τήν Τουρκία νά προχωρεῖ ἀνενόχλητα, χωρίς κάποιο κόστος στήν ὑλοποίηση τῶν ἄνομων σχεδιασμῶν της ἐναντίον δύο χωρῶν, ἰσοτίμων μελῶν της, τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Κύπρου.
Σήμερα ἡ Ἑλλάδα καθημερινά ἀπειλεῖται ἀπό τήν ἀκόρεστη ἁρπακτική μανία τῆς Τουρκίας στόν Ἕβρο, στή Θράκη, στό Αἰγαῖο, στήν Ἀνατολική Μεσόγειο. Ἐνθυμηθεῖτε τήν ἀδιάντροπη, παράτολμη καί παράνομη κίνηση τῆς Τουρκίας νά ὑπογράψει μνημόνιο μέ τό καθεστώς τῆς Λιβύης, μέ τό ὁποῖο κατασκεύασε ἕνα ἀνύπαρκτο θαλάσσιο δίαυλο, πού ἑνώνει τίς ΑΟΖ τῶν δύο χωρῶν, σέ βάρος τῶν δικαιωμάτων τρίτων χωρῶν καί, κυρίως, τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Κύπρου.
Ἰδιαίτερα, ὅμως, στήν Κύπρο ἡ ἔνοχη αὐτή συμπεριφορά τῆς Εὐρώπης καί τῶν ἄλλων Διεθνῶν Ὀργανισμῶν, ἐνθαρρύνουν τήν Τουρκία στίς παράνομες καί παράλογες ἐπιδιώξεις της, ὥστε νά βλέπουμε σήμερα, ὄχι μόνο τά πειρατικἀ της πλοῖα νά γυροφέρνουν πιό ἀπειλητικά στίς ἀκτές καί στήν ΑΟΖ τῆς Κύπρου, ἀλλά νά προχωρεῖ καί στή δημιουργία νέων τετελεσμένων ἐπί τοῦ ἐδάφους, ὅπως εἶναι τό ἄνοιγμα τῆς περιφραγμένης περιοχῆς τῆς κατεχόμενης πόλης τῆς Ἀμμοχώστου, μία πράξη, πού συνιστᾶ κατάφωρη παραβίαση τῶν ψηφισμάτων τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας τοῦ Ο.Η.Ε., καί, συγκεκριμένα, τῶν ψηφισμάτων 550 (1984) καί 789 (1992). Ἡ τουρκική, ὅμως, πλεονεξία δέν σταματᾶ ἐδῶ. Ἐνθαρρυμένη ἀπό τήν ἔνοχη ἀτολμία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης μᾶς ἀπειλεῖ μέ τήν ἀκρότητα τῆς λύσης δύο κρατῶν. Ἐν ὄψει τῆς νέας πρωτοβουλίας γιά σύγκληση ἄτυπης Πενταμεροῦς Διάσκεψης, «θά πρέπει», διακήρυξε ὁ Ταγίπ Ἐρντογάν «ἡ ὁποιαδήποτε λύση νά ἀναζητηθεῖ στό πλαίσιο τῶν δύο κρατῶν». Σέ ὁμιλία του δέ, μέσω τηλεδιάσκεψης, στή Σύνοδο Κορυφῆς τῶν Προέδρων τοῦ Συμβουλίου Συνερ-γασίας Τουρκόφωνων Κρατῶν, ζήτησε ἀπό τά τουρκόφωνα κράτη νά ἄρουν τίς ἀπαγορεύσεις συμμετοχῆς τῶν Τουρκοκυπρίων σέ πολιτιστικές, ἐκπαιδευτικές, ἐπιστη-μονικές, ἀθλητικές δραστηριότητες. «Πιστεύω, ὅτι μέ συνεργασία θά φέρουμε τούς Τουρκοκύπριους στή θέση πού τούς ἀξίζει», ἀνέφερε. Ἀλλά καί ὁ ἐγκάθετος τῆς Ἄγκυρας, ἡγέτης τῶν Τουρκοκυπρίων Ἐρσίν Τατάρ διακήρυξε, ὅτι «θά πρέπει πλέον νά τεθεῖ στό τραπέζι ἡ λύση τῆς κυρίαρχης πολιτικῆς ἰσότητας τῶν δύο κρατῶν». Καί σάν νά μήν ἔφταναν ὅλα αὐτά, ἡ Τουρκία, λίγες μέρες, πρίν τή σύγκληση τῆς Πενταμεροῦς Διάσκεψης, αὐξάνει τήν ἔνταση καί τίς προκλήσεις μέ τήν προβολή ἀπό τήν τουρκική κρατική τηλεόραση μιᾶς τηλεοπτικῆς σειρᾶς, πού ἡ ἴδια ἡ Τουρκική Κυβέρνηση ἑτοίμασε καί ἡ ὁποία φέρει τόν τίτλο: «Κάποτε στήν Κύπρο». Πρόκειται γιά ἕνα προπαγανδιστικό τηλεοπτικό σήριαλ τῶν ὑποστηρικτῶν τῆς διχοτόμησης τῆς Κύπρου, πού ἀπεικονίζει τά γεγονότα τῆς περιόδου 1963-1974, μέ ἕναν ἐνθικιστικό, σωβινιστικό τρόπο, ὁ ὁποῖος μονόπλευρα ἐπιρρίπτει ὅλη τήν εὐθύνη, γιά τά τραγικά ἐκεῖνα γεγονότα, ἀποκλειστικά στήν ἑλληνοκυπριακή πλευρά. Γιά τήν πρεμιέρα τῆς τηλεοπτικῆς αὐτῆς σειρᾶς «Κάποτε στήν Κύπρο», πού θά προβάλλεται ἀπό τήν τουρκική κρατικἠ τηλεόραση, ἔγινε μεγάλη δεξίωση στό Συνεδριακό Κέντρο «Ραούφ Ραΐφ Ντενκτάς» στήν κατεχόμενη Ἀμμόχωστο. Στή δεξίωση συμμετεῖχε καί ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς Τουρκικῆς Κυβέρνησης Φουάτ Ὀκτάϊ, ὁ ὁποῖος εἶχεν ἔλθει στήν Κύπρο γιά τόν σκοπό αὐτό. Τό μήνυμα, πού ἔστειλε ὁ Φουάτ Ὀκτάϊ, στά πλαίσια τῆς πρεμιέρας αὐτῆς, εἶναι, ὅτι «τά παιδιά καί οἱ νέοι θά δοῦν γιά μιά ἀκόμα φορά καί θά κατανοήσουν τί εἶναι ΕΟΚΑ, ἡ Ἕνωση καί τό Σχέδιο Ἀκρίτας». Ὁ δέ Ταλάτ, ἐπίσης, ἔστειλε τό μήνυμα, ὅτι «οἱ τουρκοκύπριοι κατά τό παρελθόν ἀντιστάθηκαν σέ μιά γενοκτονία». Εὐτυχῶς, ἡ σειρά αὐτή προκάλεσε τήν ἀντίδραση πολλῶν Τουρκοκυπρίων, οἱ ὁποῖοι ἐκφράζουν τή διαφωνία τους γιά τό ἐθνικιστικό μήνυμα τῆς παραγωγῆς αὐτῆς, ἀλλά καί γιά τό ὅλο περιεχόμενό της. Ἀξιοσημείωτο εἶναι, ὅτι ἡ τουρκοκυπριακή ἐφημερίδα «Ἀβρούπα» ἀναφέρεται στήν τηλεοπτική αὐτή σειρά καί γράφει τά ἑξῆς πολύ ἐνδιαφέροντα: «Ἄς ὑπενθυμίσουμε στήν ὁμάδα τοῦ TRT, πού παράγει τή σειρά ˝Κάποτε στήν Κύπρο˝, ἡ ὁποία παραποιεῖ τήν ἱστορία μας, τί κάναμε ἐμεῖς (οἱ Τουρκοκύπριοι) κάποτε. Ὁ Στρατηγός Σαμπρί Γιρμιμπέ-σογλου παραδέχθηκε, ὅτι κάψαμε τά τζαμιά Μπαϊρακτάρ καί Ὀμεριγιέ τό 1962. Καί ὁ Ραούφ Ντενκτάς δήλωσε, ὅτι βομβαρδίσαμε τό Τουρκικό Γραφεῖο Εἰδήσεων, πού ὑπαγόταν στήν πρεσβεία τῆς Τουρκίας. Ὅλα αὐτά ἦταν προβακάτσιες, πού ἔγιναν, γιά νά ὁδηγήσουν τίς δύο κοινότητες στή σύγκρουση».
Γιατί, λοιπόν, νά μήν ὑποψιαστοῦμε καί μεῖς, ἀγαπητοί Χριστιανοί, ὅτι τά συνθήματα, πού ἀναγράφησαν πρίν λίγες ἡμέρες στούς τοίχους ἑνός τζαμιοῦ καί γιά τά ὁποῖα ἡ Τουρκία ὀργισμένη σχίζει τά ἱμάτιά της, ἀπειλώντας «θεούς καί δαίμονες», νά μήν εἶναι καί πάλι προβοκατόρικη ἐνέργεια τῶν Τούρκων; Ἄλλωστε τί θά ποῦμε ἐμεῖς γιά τίς λεηλασίες ἑκατοντάδων χριστιανικῶν ναῶν στά κατεχόμενα; Τί θά ποῦμε ἐμεῖς γιά τή μετατροπή τῶν ἱερῶν Ναῶν καί Μοναστηριῶν μας σέ στάβλους ἀλόγων ζώων, σέ στρατῶνες, σέ καφετέριες, σέ νεκροτομεῖα καί ἄλλα;
Τέλος, δέν μπορῶ, ἔστω καί ἀκροθιγῶς, νά μήν ἀναφερθῶ καί νά μήν καταδικάσω μέ τρόπο ἔντονο τήν πρόσφατη ἀναφορά τής «Κίνησης Πολιτῶν» μέ τήν ἐπωνυμία «Ὥς Δαμαί» γιά «κυβέρνηση στόν νότο», σάν νά ὑπάρχει καί νόμιμη κυβέρνηση στόν Βορρᾶ.
Σ’ αὐτή τήν κρίσιμη ὥρα, στήν ὁποία βρίσκεται τό ἐθνικό μας θέμα, ἐν ὄψει τῆς Πενταμεροῦς Διάσκεψης, καί μέ τήν Τουρκία νά προωθεῖ ἀπροκάλυπτα τή λύση δύο κρατῶν, ἡ ἀπαράδεκτη αὐτή ἀνακοίνωση τῆς «Κίνησης Πολιτῶν» μέ τήν ἐπωνυμία «Ὥς Δαμαί», μέ τόν ἐθνικά μειοδοτικό χαρακτηρισμό τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας ὡς «κυβέρνησης τοῦ νότου», ἀποτελεῖ τό ὀλιγότερο «ὕβριν» γιά ὅλο τόν κυπριακό λαό καί ρίχνει νερό στό μύλο τῆς διχοτόμησης.
Ὅμως, ὅλα αὐτά, ἀγαπητοί Χριστιανοί, δέν ὀφείλονται μόνο στήν ἀνεύθυνη παθητική στάση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης καί τῶν ἄλλων μεγάλων τῆς γῆς, οὔτε καί εἶναι καρπός μόνο τῆς ἀμοραλιστικῆς διεθνοῦς διπλωματίας. Ὅλα αὐτά ὀφείλονται, κυρίως, καί στίς δικές μας ἁμαρτίες, πού συνοδεύονται ἀπό μιά πεισματική ἀμετανοησία. Ὅλα αὐτά ὀφείλονται, γιατί στό κέντρο τῆς ζωῆς μας βάλαμε τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο καί ὄχι τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτή μας Θεάνθρωπο.
Ἄς μήν πλανόμαστε, ὅμως! Τό ἀρραγές θεμέλιο τῆς ζωῆς, ἡ ἀλήθεια καί ἡ εὐδαιμονία τῶν ἀνθρώπων βρίσκεται στόν εὐαγγελικό νόμο τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ, στήν ἀπολύτρωση, πού πραγματοποιήθηκε μέ τή σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ὁποία ἀποκατέστησε τή «Θείαν Εἰκόνα» τοῦ ἀνθρώπου. «Χωρίς τόν ἅγιον νόμον τοῦ Χριστοῦ, οὐδέποτε θά βασιλεύσῃ ἡ ἀδελφοσύνη… καί τό ἀνεγειρό-μενον οἰκοδόμημα τῆς εἰρήνης, μέ τή βοήθεια τοῦ λογικοῦ καί μόνο, καί χωρίς ὁδηγό τήν Τρισαγίαν Εἰκόνα του, θά ἀποβαίνει πάντοτε Πύργος Βαβέλ», διακηρύττει ὁ Ντοστογιέφσκυ.
Μέ σταθερή θέληση, λοιπόν, ἄς πλησιάσουμε τόν Σταυρό του καί ἄς προσφέρουμε, ἀντί γιά ξύδι καί χολή, τό δροσερό νερό τῆς μεταμέλειάς μας, τά εἰλικρινῆ δάκρυα τῆς μετάνοιάς μας καί, ὕστερα, ἄς προσέλθουμε στήν Ἁγία Τράπεζα, πού στερεώνει τήν ψυχή καί τήν καρδία μας μέ τόν Ἄρτο τῆς Ζωῆς. «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί ὁ πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ» (Ἰω. στ΄ 56), διακηρύττει ὁ Ἀρχηγός τῆς πίστεώς μας. Ταυτόχρονα, ἄς σκεπτόμαστε καί τό χρέος τῆς ἀγάπης πρός τούς ἀδελφούς τοῦ Κυρίου, καί, ἐπαναλαμβάνοντας τά λόγια τοῦ ὑμνωδοῦ, ἄς ψάλλουμε καί μεῖς ἱκετευτικά: «Τόν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα, καί τήν Ἁγίαν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν». Ἀμήν.
