Στο Καθολικό της κατεχόμενης Ιεράς Μονής του Αποστόλου Βαρνάβα στη Σαλαμίνα Αμμοχώστου, τελέστηκε το Σάββατο της Διακαινησίμου, πανηγυρική αναστάσιμη Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Καθηγουμένου της Μονής, Αρχιμ. κ. Ιωάννου.
Δεκάδες πιστοί, παρακολούθησαν προσευχόμενοι και συμμετείχαν στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, εναποθέτοντας ταυτόχρονα τα αιτήματά τους στον Ιδρυτή και Προστάτη της Εκκλησίας της Κύπρου, Απόστολο Βαρνάβα.
Κατά τη διάρκεια της ακολουθίας τελέστηκε αρτοκλασία και αναπέμφθηκε δέηση υπέρ πάντων των εκτοπισμένων και εγκλωβισμένων αδελφών μας.
Ο Καθηγούμενος, απευθυνόμενος προς το εκκλησίασμα ανέφερε πως:
«Στο Σύμβολο τής Πίστεως λέμε· Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρίναι ζώντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος. Αποτελεί, όντως, η Ανάσταση τού Χριστού το μεγαλύτερο κοσμοσωτήριο γεγονός για τον πεπτωκότα άνθρωπο, για την ανθρωπότητα ολόκληρη, την οποία συμπαρέσυρε με την πτώση και την αμαρτία ο Αδάμ και η Εύα· στον θάνατο, στη φθορά, στη λύπη. Κι οδήγησε σύμπασα την κτίση να συστενάζει και να συνωδίνει κάτω από τις πύλες τού Άδου, αλλά και κάτω από τα δεσμά τού διαβόλου. Γι’ αυτό και ο Χριστός με την Ανάσταση, έριξε τις αλυσίδες που κρατούσαν δέσμιους τους ανθρώπους. Γι’ αυτό και η Ορθόδοξη Θεολογία και διδασκαλία, μάς παρουσιάζει την Ανάσταση τού Χριστού με την «εις Άδου Κάθοδο» και όχι με το αναγεννησιακό τρόπο, όπου ο Χριστός εξέρχεται του μνημείου με σημαία.
Ο Κύριος κατήλθε στον Άδη και πάτησε τις δύο πύλες του. Στη μία πύλη, όπου βρισκόταν ο Αδάμ και η χορεία των αντρών και η άλλη με την Εύα και την χορεία των γυναικών, όλων όσοι πίστεψαν στην τριήμερη παραμονή τού Κυρίου στον Άδη. Αυτά δεν είναι λόγια δικά μας, αλλά είναι καταγεγραμμένα στο Ιερό Ευαγγέλιο, στην περικοπή που αναγινώσκουμε το πρωί τού Μεγάλου Σαββάτου.
Μέσα από το Ιερό Ευαγγέλιο, λοιπόν, παραλαμβάνουμε ότι «πολλά σώματα κεκοιμημένων ἁγίων ἠγέρθη, καὶ ἐξελθόντες ἐκ τῶν μνημείων εἰσῆλθον εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν καὶ ἐνεφανίσθησαν πολλοῖς». Αυτοί οι άγιοι, είναι όσοι πίστεψαν στην Θεότητα του Χριστού και εγκολπώθηκαν τη διδασκαλία Του. Έτσι, και οι πρό Χριστού θανόντες, είχαν την ευκαιρία τής αιωνίου Αναστάσεως.
Κι ο ίδιος ο Χριστός, απαντώντας στην ερώτηση των μαθητών Του, αν τα έθνη που δεν γνώρισαν την αλήθεια της πίστεως θα σωθούν, είπε πως θα κριθούν ανάλογα με τις πράξεις και την τήρηση της συνειδήσεώς τους. Κι αντίστροφα, η ορθοδοξία τής πίστεως πρέπει να ακολουθείται από την ορθοπραξία, με τα έργα δηλαδή τής αγάπης και φιλανθρωπίας.
Η Ανάσταση τού Χριστού είναι το κορυφαίο γεγονός της δικής μας προσδοκίας, όπως το ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως· «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν». Όχι ανάσταση σωμάτων ή ανάσταση ψυχών. Δηλαδή, αυτή η Ανάσταση, θα γίνει στον όλο άνθρωπο, ως ψυχοσωματική οντότητα. Δεν θα αναστηθεί μόνο η ψυχή ή μόνο το σώμα. Ολόκληροι λοιπόν, αφού συσταυρωθούμε με τον Χριστό, θα συναναστηθούμε μαζί Του.
Ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος διακηρύττει· «εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν», άρα και όσα κηρύττουμε είναι μάταια. Αν δεν έχει αναστηθεί ο Χριστός, τότε το κήρυγμά μας είναι άδειο, κούφιο. Το κήρυγμα των Αποστόλων εδράζεται ακριβώς στο γεγονός τής Ανάστασης του Χριστού.
Κι άλλη απτή απόδειξη ότι ο Χριστός αναστήθηκε, είναι ότι ασχολούμαστε διαρκώς με αυτό το γεγονός. Αν δεν είχε αναστηθεί, τότε κανείς δεν θα ενδιαφερόταν.
Εύχομαι να φανούμε αντάξιοι της θυσίας του Κυρίου μας και να αποδεικνυόμαστε αληθινοί μαθητές και ακόλουθοι του Χριστού».
