Αυτός είχε το όνομα Δημήτριος, σημαιοφόρος στη μάχη στο Μανιάκι. Μόλις είδε ότι γεμίζει το ταμπούρι από Τούρκους, σκέφτηκε να κάνει το χρέος του και να σώσει τη σημαία του οχυρώματος.
Κατεβάζει ο Δημήτρης τη σημαία, τη σχίζει, σπάει το ξύλο, βάζει στο ζωνάρι του τον σταυρό της σημαίας. Βγάζει αμέσως το σπαθί του και τρέχει στο δίπλα ταμπούρι, εκεί που πολεμούσε ο Γέροντας, ο Παπαφλέσσας. Τούρκοι παντού στου Παπαφλέσσα! Γιομάτο το ταμπούρι του Αρχηγού!
Φεύγει ο Δημήτριος σαν άνεμος κι έτσι μονάχος του τολμάει να σπάσει τις γραμμές του εχθρού, μήπως και σώσει τη σημαία. Πολεμάει, τρέχει, χτυπιέται και χτυπάει. Παλικαριά μεγάλη του Δημήτρη, γιατί είχε ο εχθρός μιλιούνια που είχανε κυκλώσει τα πάντα.
Κι όμως, διεσώθη. Μαζί του η σημαία. Μαζί του ο σταυρός.
Ήτανε Χιώτης ο Δημήτριος και τα χρόνια μετά απ’ το Μανιάκι επιβίωνε κάπου στην Αθήνα. Ένας τίμιος και άγνωστος ήρωας που τον κάνει μνεία ο Φωτάκος στο έργο του «Βίος του Παπαφλέσσα».
Κώστας Παναγόπουλος – Πρακτορείο “ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ”