Μνημόσυνο για τους Χριστιανούς που πολέμησαν υπέρ Πίστεως και Πατρίδος και έπεσαν στο πεδίο της μάχης του Ορμενίου, τελέστηκε στον Ιερό Ενοριακό Ναό Αγίου Γεωργίου Ορμενίου, επ’ ευκαιρία της συμπλήρωσης 647 ετών από τη μάχη του Έβρου ή Τζερνομιάνου.
Του Μνημοσύνου προηγήθηκε Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνού. Ακολούθησε επίκαιρη ομιλία από τον καθηγητή Ιωάννη Κούζα. Παρέστησαν ο Βουλευτής Έβρου Αν. Δημοσχάκης, ο Δήμαρχος Ορεστιάδος Βασ. Μαυρίδης, ο Διοικητής του 21ου Συντάγματος Συντ. Θεοδ. Χατζηγεωργίου και άλλοι εκπρόσωποι φορέων
Όπως αναφέρεται στην σχετική ανακοίνωση της Ιεράς Μητροπόλεως το Ορμένιο είναι το βορειότερο χωριό της Πατρίδας μας, δίπλα στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Απέχει 183 χιλιόμετρα από την Αλεξανδρούπολη και πάνω από 1000 από την Αθήνα. Είναι κτισμένο κοντά στις όχθες του ποταμού Έβρου και κατά την βυζαντινή περίοδο ονομαζόταν Τζερνομιάνο. Εκεί στις όχθες του Έβρου στις 26 Σεπτεμβρίου 1371 συγκρούσθηκαν οι ενωμένες χριστιανικές δυνάμεις, υπό τους αυταδέλφους Σέρβους ηγεμόνες Βουκασίν και Ιωάννη Ούγγλεση και τον Ούγγρο βασιλέα Λουδοβίκο, με τον οθωμανικό στρατό υπό τον Μουράτ τον Α΄. Από την έκβαση της μάχης αυτής του Έβρου ή του Τζερνομιάνου ή του Ορμενίου κρίθηκε η τύχη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Η σημασία της μάχης αυτής ήταν μεγάλη γιατί εδραιώθηκε η εξουσία του Μουράτ Α΄ στον ευρωπαϊκό χώρο και λίγα χρόνια αργότερα αναγνωρίσθηκε σουλτάνος. Η μάχη ήταν καταστροφική όχι μόνο για τους Βυζαντινούς αλλά και για όλες τις χριστιανικές εθνότητες της Βαλκανικής. Ο Ιωάννης Ε΄ ο Παλαιολόγος κατέστη αμέσως φόρου υποτελής στον Μουράτ και υποχρεώθηκε να διαμελίσει την ήδη παρηκμασμένη Αυτοκρατορία του στους συγγενείς του, ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο αδύναμος. Σχεδόν αμέσως οι Βούλγαροι και οι Σέρβοι αναγκάσθηκαν να δηλώσουν και αυτοί υποταγή. Από την πρώτη εγκατάσταση των Οθωμανών επί του ευρωπαϊκού εδάφους, το 1354, πέρασαν μόλις 17 χρόνια και οι Οθωμανοί το 1371 κατάφεραν να έχουν υπό τον έλεγχο τους με φόρο υποτελείας τις τρεις παλιές αυτοκρατορίες· την Βυζαντινή, την Βουλγαρική και την Σερβική. Ανεξάρτητα όμως από το αποτέλεσμα της μάχης στον επιχειρησιακό τομέα, διαχρονική αξία και νόημα για την σύγχρονη εποχή έχει ο συνασπισμός των χριστιανικών δυνάμεων, προκειμένου να αναχαιτίσουν τον κίνδυνο που ελλοχεύει από την επεκτατικότητα ενός θρησκευτικού φονταμενταλισμού της Ανατολής.
