Tην περίοδο όπου στη Ρώμη κυριαρχούσε ο Διοκλητιανός, ένας εκ των σημαντικότερων διωκτών των Χριστιανών (284-305 μ.Χ.), δύο πρόσωπα, η Αγλαΐα και ο Βονιφάτιος, έρχονται να προστεθούν στις χιλιάδες των ανθρώπων οι οποίοι αφιερώθηκαν, αγνοώντας τις συνέπειες, στη νέα θρησκεία και στη μάχη κατά της ειδωλολατρίας. Η Αγλαΐα ήταν αριστοκράτισσα, συγκλητική, κόρη του Ακακίου, ανθυπάτου της Ρώμης, πλούσια, ευγενής κυρία. Ο δε Βονιφάτιος ήταν δούλος της, τον οποίο όμως τον είχε τοποθετήσει διαχειριστή της μεγάλης περιουσίας της.
Αν και τους χωρίζει η κοινωνική θέση, τους συνδέει ο τρόπος ζωής. Ζουν και οι δύο θεωρητικά και πρακτικά έξω από κάθε λογική του Χριστιανισμού.
Ο Βονιφάτιος, σύμφωνα με τις άγραφες παραδόσεις της εποχής, έχει μια φυσική καλοσύνη, η οποία εκφράζεται με στήριξη στους ξένους, τους πτωχούς, και κυρίως μέσα από τη φιλοξενία των οδοιπόρων. Είναι όμως «μέθυσος, ακόλαστος, ανειρήνευτος». Ανάλογη ήταν η ζωή της αγίας, η οποία αναζητά πλέον έναν διαφορετικό δρόμο.
Η μεγάλη αλλαγή στον τρόπο ζωής της έρχεται όταν η ίδια ακούει από τρίτους ότι όποιος τιμά τα ιερά Λείψανα έχει τη χάρη του Θεού.
Γνωρίζει δε πολύ καλά ότι στην περιοχή της Ανατολής έχουν ξεσπάσει διωγμοί. Τότε πολλοί χριστιανοί θυσιάζονται, γίνονται μάρτυρες. Έτσι εκτιμά ότι βρήκε την ευκαιρία για να εξασφαλίσει Λείψανα μαρτύρων και μαζί με αυτή την ψυχική ειρήνη.
Κάλεσε τότε τον δούλο της Βονιφάτιο και του ανακοίνωσε την απόφασή της. Ο Βονιφάτιος αντιμετώπισε την απόφασή της μάλλον με ειρωνεία: «Και αν σου φέρουν το δικό μου σώμα, θα καταδεχθείς να το τιμήσεις ως άγιο;», τη ρώτησε.
Η Αγλαΐα αδιαφορεί για την ειρωνεία, υπερασπίζεται την απόφασή της και στη συνέχεια του δίνει εντολή να επισκεφθεί τις περιοχές όπου γίνονται οι διωγμοί, ενώ του δίνει και συνοδεία από 12 ιππείς, πολλά χρήματα και καθαρά σεντόνια και αρώματα και μύρα για να περιποιηθεί τα ιερά Λείψανα που θα φέρει πίσω. Ο Βονιφάτιος υπακούει. Και αναχωρεί για το μεγάλο ταξίδι.
Φθάνει στην Ασία, στην Ταρσό της Κιλικίας, εκεί όπου εγίνοντο μαρτύρια Χριστιανών. Αφήνει τη συνοδεία του να αναπαυθεί στο ξενοδοχείο και αυτός τρέχει προς το στάδιο της πόλεως, εκεί όπου οι μάρτυρες τιμωρούνται γιατί μένουν πιστοί στον Χριστό. Εκείνη την ημέρα είκοσι Χριστιανοί βασανίζονται σε δημόσια θέα. Εκείνη τη στιγμή αυθόρμητα και με απόλυτη συναίσθηση ο Βονιφάτιος φωνάζει δυνατά και ομολογεί μέσα στο στάδιο: «Είναι μέγας ο Θεός των Χριστιανών που τόσο ενισχύει τους Μάρτυρες Αγίους του». Πέφτει στα πόδια των μαρτύρων, από τους οποίους ζητά να μείνουν σταθεροί στις απόψεις τους.
Ο τοπικός άρχοντας τον καλεί σε απολογία και ο Βονιφάτιος αποκρίνεται: «Είμαι Χριστιανός, με λένε Βονιφάτιο, ήρθα από τη Ρώμη και θέλω και εγώ να μαρτυρήσω για την αλήθεια του Χριστού».
Ακολούθησαν φρικτά βασανιστήρια και στο τέλος τον έριξαν μέσα σε λέβητα με πίσσα. Αλλά σώθηκε και έτσι διέταξαν τον αποκεφαλισμό του μάρτυρα με την αιτιολογία ότι είναι «υβριστής των θεών και παραβάτης των βασιλικών διατάξεων».
Οι σύντροφοι που συνόδευαν τον Βονιφάτιο από τη Ρώμη έμαθαν με καθυστέρηση από τον αδελφό του δημίου όλα όσα συνέβησαν. Δωροδόκησαν τους φύλακες με σημαντική ποσότητα χρυσού και παρέλαβαν το ιερό του Λείψανο. Και αφού το εμύρωσαν με ευωδέστατα αρώματα, το έφεραν πίσω σε ιερή λειψανοθήκη με τιμές και λαμπρότητα.
Καθώς η πομπή πλησίαζε στη Ρώμη, η Αγλαΐα, πάντα σύμφωνα με τις προφορικές παραδόσεις της εποχής, άκουσε φωνή αγγέλου που της ζητούσε να υποδεχθεί τον δούλο της και να τον τιμήσει με ευλάβεια ως σωτήρα. Η Αγλαΐα βγήκε σε μικρή απόσταση έξω από την πύλη της Ρώμης με ευλαβείς κληρικούς σε ιερή πομπή. Και εκεί παρέλαβε τα Λείψανα και έκτισε προς τιμήν του δούλου της μεγαλοπρεπή ναό.
Ο Αγιος Βονιφάτιος, σύμφωνα με μαρτυρίες, επιτελούσε πολλά θαύματα σε δαιμονισμένους και βαριά ασθενείς, γεγονός που προκάλεσε την οριστική στροφή της Αγλαΐας στον Χριστό. Η πλούσια συγκλητική παρέδωσε όλον της τον πλούτο στους φτωχούς και τον εαυτό της τον παρέδωσε σε σκληραγωγία, σε άσκηση και κακοπάθεια. Εζησε με μετάνοια, με αυστηρή νηστεία και με διαρκή προσευχή. Δεκαπέντε χρόνια μετά τον θάνατο του Αγίου Βονιφατίου εκοιμήθη και η ίδια.
Το ιερό της Λείψανο ετάφη δίπλα στον Αγιο Βονιφάτιο.