Ένας γιατρός που δεν δουλεύει την ημέρα αλλά τη νύχτα. Βγαίνει προς άγρα αρρώστων, αναξιοπαθούντων, που δεν έχουν πού την κεφαλή κλίνη. Ζουν στο δρόμο. Πρόκειται για τον Τζιμ Γουίδερς που ασκεί την Ιατρική του Δρόμου την οποία ουσιαστικά εγκαινίασε εδώ και 27 χρόνια.
Δεν περιμένει τους αρρώστους κατά τα ειωθότα στο ιατρείο του, αλλά πηγαίνει και τους βρίσκει αυτός.
Ο γιατρός πιστεύει πως ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσεις έναν άστεγο είναι να τον φροντίσεις εκεί που ζει. Για αυτό κάθε βράδυ ετοιμάζει το σακίδιο του και επισκέπτεται τους άστεγους. Πολλές φορές μαζί με φοιτητές ιατρικής ή και εθελοντές.
Ντυμένος και ο ίδιος ως άστεγος, βγαίνει έξω και ασκεί την ακτιβιστική ιατρική και φυσικά δεν αμείβεται.
Ο Γουίδερς, εξηγεί, πώς υιοθέτησε αυτόν τον τρόπο να ασκεί το λειτούργημά του. «Το πρώτο πράγμα που με ταρακούνησε ήταν ο αριθμός των ατόμων που έβρισκαν καταφύγιο κάτω από γέφυρες ή σε κάποιο κάμπινγκ.
Η δυσαρέσκεια που υπήρχε προς την ιατρική κοινότητα και γενικότερα προς την κοινωνία με προβλημάτισε πολύ. Όταν άρχισα να εξετάζω μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους, διαπίστωσα ότι υπήρχαν πολλοί άνθρωποι με άσχημα τραύματα. Έλκη που δεν είχαν θεραπευτεί, καρκίνο και ένα σωρό άλλες παθήσεις που δεν είχαν αντιμετωπιστεί».
Όλα όμως βρήκαν τον δρόμο τους όταν συνάντησε και τελικά συνεργάστηκε με έναν πρώην άστεγο άνδρα, τον Μάικ Σάλοους. Ο άντρας αυτός τον σύστησε στην κοινότητα των αστέγων και τον βοήθησε να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Η καλύτερη συμβουλή που του έδωσε: Να μην ντύνεται σαν γιατρός και να μην συμπεριφέρεται σαν ηλίθιος.