Βρίσκεται μια «ανάσα» από το κέντρο του Ηρακλείου και στα χρόνια πριν από την πανδημία, είχε φιλοξενήσει αρκετούς, ξένους κυρίως, επισκέπτες. Πρόκειται για το Μουσείο Ταφής που φιλοξενείται στον χώρο του πρώην οστεοφυλακίου στο Δημοτικό Κοιμητήριο, δίπλα στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, στον οποίο παρουσιάζεται η Ιστορία της Ταφής στην Κρήτη, σε μια πορεία πέντε χιλιάδων ετών, που ξεκινάει από τη μινωική εποχή και φτάνει έως το σήμερα.
Αυτή την περίοδο βρίσκεται σε φάση συντήρησης και επισκευών, ωστόσο σύντομα θα είναι και πάλι επισκέψιμο, όπως αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο π. Κωνσταντίνος Πιτσικάκης, προϊστάμενος του ναού .
«Η ταφή και όσα συνοδεύουν το τελετουργικό που ακολουθείται, είναι δείγμα όχι μόνο του σεβασμού προς τους νεκρούς, αλλά και δείγμα του πολιτισμού ενός λαού» ανέφερε ο πατήρ Κωνσταντίνος Πιτσικάκης, ο οποίος εξήγησε ότι η δημιουργία ενός τέτοιου μουσείου έμοιαζε να είναι και νοηματικά, αυτή που θα άρμοζε σε αυτό τον χώρο λόγω της ιδιαιτερότητάς του.
«Καθώς ανεγέρθηκε το νέο οστεοφυλάκιο, το κτίριο του παλαιού, που φιλοξενεί σήμερα το Μουσείο Ταφής, είχε εγκαταληφθεί. Αναλογιζόμενοι τη σπουδαιότητά του και ως κτιρίου το οποίο χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα διατυπώσαμε την ανάγκη με κάποιο τρόπο να συντηρηθεί αλλά και να παίξει ένα σημαντικό ρόλο με βάση και το χώρο στον οποίο βρίσκεται» ανέφερε ο προϊστάμενος του ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης που εξήγησε ότι μετά από αίτημα που τέθηκε ως θέμα στην ολομέλεια τού Δημοτικού Συμβουλίου, το παλαιό οστεοφυλάκιο παραχωρήθηκε το 2011 και η ίδρυση του μουσείου επετεύχθη το 2015.
Σύμφωνα με τον π. Κωνσταντίνο στον πρώτο όροφο του Μουσείου η ιστορία της ταφής ξεκινάει περίπου από το 1800 πΧ και την πιθοταφή όπου «τους νεκρούς τοποθετούσαν σε πιθάρι σε εμβρυϊκή στάση και τους έθαβαν».
Επίσης, αναδεικνύονται και οι μέθοδοι ταφής στον χριστιανισμό, από την τοποθέτηση των κεκοιμημένων σε καθελέτο μέχρι και σήμερα, όπου η ταφή συνδέεται με τη χρήση φέρετρου στο οποίο τοποθετείται ο κεκοιμημένος, πριν τον ενταφιασμό.
«Το καθελέτο ή νεκροκρέβατο ήταν ένα ξύλινο κρεβάτι που διέθεταν οι ναοί και σε αυτό τοποθετούσαν τους κεκοιμημένους, που ενταφιάζονταν τυλιγμένοι με ένα σεντόνι και το καθελέτο το επέστρεφαν οι συγγενείς στον ναό» εξήγησε ο προϊστάμενος του ναού που επισήμανε ότι «με αυτό τον τρόπο γινόταν η ταφή μέχρι και 70-100 χρόνια πριν».
