Οι δικηγόροι της Βέροιας τίμησαν τον Προστάτη τους

Την Πέμπτη 3 Οκτωβρίου, το πρωί, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Βεροίας επί τη εορτή του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε αρτοκλασία για τους δικαστικούς λειτουργούς και μνημόσυνο για τους κοιμηθέντες συναδέλφους τους.

Στη συνέχεια, ο Σεβασμιώτατος στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δικηγορικού Συλλόγου Βεροίας τέλεσε Αγιασμό και ευχήθηκε σε όλους με την ευκαιρία της έναρξης του νέου δικαστικού έτους.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΒΕΡΟΙΑΣ:

«Ζητεῖν τόν Κύριον … οὐ μακράν ἀπό ἑνός ἑκάστου ἡμῶν ὑπάρ­χο­ντα».

Στόν Ἄρειο Πάγο μᾶς μετέφερε τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνω­σμα, γιά νά παρακολουθήσουμε καί ἐμεῖς τό κήρυγμα τοῦ ἀπο­στόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος φεύγο­ντας ἀπό τήν πόλη μας, ἀπό τή Βέροια, πῆγε στήν Ἀθήνα γιά νά κη­ρύξει καί ἐκεῖ τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτό τό κήρυγμα, τό ὁποῖο μᾶς διέσωσε ἡ θεόπνευστη γραφίδα τοῦ συνεκδήμου τοῦ πρωτοκο­ρυ­φαίου ἀποστόλου, τοῦ εὐαγγελι­στοῦ Λουκᾶ, ἔκανε ἄλλους νά τόν εἰρωνευθοῦν καί νά τοῦ ποῦν «ἀ­κουσόμεθά σου καί πάλιν», θά σέ ἀκούσουμε, δηλαδή, καί κάποια ἄλ­λη φορά, καί ἄλλους νά πι­στεύσουν καί νά ἀλλάξουν ριζικά τή ζωή τους, ἀκολουθώντας τόν Χριστό.

Ἕνας ἀπό αὐτούς ἦταν καί ὁ ἑο­ρταζόμενος σήμερα ἅγιος Διονύ­σιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, ὁ προστάτης τῶν δικαστῶν καί τῶν νομικῶν.

Ἄνθρωπος μέ ἐμπειρίες καί γνώ­ση κατανόησε τήν ἀλήθεια τῶν λόγων τοῦ ἀποστόλου Παύλου καί δέν ἄφησε τόν ἑαυτό του νά παρ­α­συρθεῖ ἀπό προλήψεις καί προ­καταλήψεις πού ὑπῆρχαν τήν ἐπο­χή ἐκείνη ἐνα­ντί­ον τοῦ Χρι­στοῦ καί τῶν χριστιανῶν.

Ἄνοιξε τήν ψυχή του στή διδα­σκαλία τοῦ εὐαγγελίου καί ἔσπευ­σε μέ τήν πίστη του νά βρεθεῖ κοντά στόν Θεό, ὁ ὁποῖος, ὅπως διαβεβαίωνε ὁ ἀπόστολος, ἔβαλε μέσα στήν ψυχή τῶν ἀν­θρώπων τήν ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖ­ος δέν βρίσκεται μακριά ἀπό τόν καθένα μας.

Ὁ Θεός δέν δη­μι­ούργησε τόν ἄν­θρωπο, ὅπως ὅλα τά ὑπόλοιπα ἔμβια ζῶα· τόν ἔπλασε κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ ὁμοίωσίν του καί ἐνε­φύ­σησε μέσα του τήν πνοή του. Αὐτό τό στοιχεῖο τοῦ Θεοῦ πού ἔχει κάθε ἄνθρωπος μέσα του, ὅσο καί ἄν φθαρεῖ καί ἀμαυρωθεῖ καί ἀλ­λοιωθεῖ ἀπό τήν κακία καί τήν ἁμαρτία, δέν παύει νά ἀναζητᾶ τόν Θεό, δέν παύει νά θέλει νά τόν προσεγγίσει καί νά τόν πλησιάσει, διότι διαφορετικά αἰσθάνεται κε­νός καί μόνος.

Ἀλλά καί ὁ Θεός βρίσκεται δίπλα στόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἀγάπη του γι᾽ αὐτόν, καί σπεύδει νά ἐπιβε­βαι­ώσει αὐτή τήν ἐγγύτητά του, κάθε φορά πού ἐκεῖνος θά τόν ἀναζη­τήσει ἤ θά τόν ἐπικαλεσθεῖ.

«Ζητεῖν τόν Κύριον … οὐ μακράν ἀπό ἑνός ἑκάστου ἡμῶν ὑπάρχο­ντα».

Αὐτή τήν ἐγγύτητα πρός τόν Χρι­στό, τόν ἀληθινό Θεό, πού δέν εἶναι σάν τούς ἀπόμακρους θεούς τοῦ Ὀλύμπου, στούς ὁποίους πί­στευε μέχρι τότε, αἰσθάνθηκε καί ὁ τιμώμενος ἅγιος Διονύσιος. Καί τήν αἰσθάνθηκε, γιατί στή ζωή του ἔκανε πράξη μία ἀπό τίς ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ, τή δικαιοσύνη.

Δικαστής ὁ ἴδιος καί φύλακας τῶν νόμων ὑπερασπιζόταν τό δί­καιο τοῦ κάθε ἀνθρώπου καί τό ἀπέδιδε χωρίς νά προσωποληπτεῖ, χωρίς νά κάνει διακρίσεις, χωρίς νά ἐπιδιώκει τό δικό του συμφέ­ρον. Αὐτό εἶναι κάτι πού δέν εἶναι οὔτε εὔκολο οὔτε αὐτονόητο, για­τί ἡ διάκριση καί ἡ ἀπόδοση τοῦ δι­καίου προϋποθέτει ἄνθρωπο κατά τό δυνατόν ἀπαθῆ, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νά ὑπερβεῖ τήν ὑποκειμε­νι­κότητά του καί νά συνεκτιμήσει τήν πράξη μέ τήν ἰδιαιτερότητα τῆς κάθε προσωπικότητος, ὥστε νά καταλήξει σέ ἀντικειμενική κρί­ση καί ὀρθή ἀπόδοση τῆς δι­και­οσύνης, μιμούμενος τόν δικαι­ο­κρίτη Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι δίκαιος καί «δικαιοσύνας ἠγά­πησε»· γι᾽ αὐ­τό καί εὐλογεῖ ὅσους ἐπιδιώ­κουν τό δίκαιο καί ἐργάζονται γι᾽ αὐτό.

«Ζητεῖν τόν Κύριον … οὐ μακράν ἀπό ἑνός ἑκάστου ἡμῶν ὑπάρχο­ντα».

Ἡ διαβεβαίωση αὐτή τοῦ ἀπο­στό­λου Παύλου, ἡ ὁποία εἵλκυσε τόν ἅγιο Διονύσιο τόν Ἀρεοπαγίτη καί τόν ἔκανε νά πιστεύσει στόν Θεό καί νά τόν ἀκολουθήσει, δέν ἴσχυε μόνο γι᾽ αὐτόν, δέν ἴσχυε μό­­νο τότε. Ἰσχύει ἀσφαλῶς καί γιά μᾶς, ἰσχύει καί σήμερα. Ἀρκεῖ νά διατηροῦμε ἐνεργή καί ζωντα­νή στήν ψυχή μας τήν ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ. Ἀρκεῖ νά μήν ἐφησυ­χάζουμε νομίζοντας ὅτι ἐπειδή εἴμαστε χριστιανοί, ἐπειδή ἔχουμε βαπτισθεῖ, βρισκόμαστε κοντά στόν Θεό καί δέν χρειάζεται νά τόν ἀναζητοῦμε.

Ἀσφαλῶς, ἐμεῖς δέν χρειάζεται νά τόν ἀναζητήσουμε, ὅπως τόν ἀναζήτησε ὁ ἅγιος Διονύσιος, ὁ ὁποῖος δέν τόν γνώριζε πρίν νά ἀκούσει τό κήρυγμα τοῦ ἀπο­στό­λου Παύλου. Ἀλλά ὅσο καί ἄν τόν γνωρίζουμε, θά πρέπει νά τόν ἀνα­ζητοῦμε διαρκῶς, θά πρέπει νά μᾶς διακατέχει ὁ πόθος νά τόν γνωρίσουμε καί νά τόν προσεγγί­σουμε ὁλοένα καί περισσότερο.

Καί πῶς γνωρίζουμε τόν Θεό; Τόν γνωρίζουμε μέ τήν ἀγάπη μας πρός Αὐτόν, ἡ ὁποία ἐκφράζεται μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν του, ἐφόσον ὁ Χριστός μᾶς διαβεβαιώ­νει ὅτι σέ ἐκεῖνον πού τόν ἀγαπᾶ καί τηρεῖ τίς ἐντολές του, ὁ ἴδιος θά ἐμφανίσει τόν ἑαυτό του.

Αὐτῆς τῆς ἐμφανίσεως καί αὐ­τῆς γνώσεως ἀξιώθηκε καί ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, γιατί ἀγάπησε τόν Χριστό καί τήρησε τίς ἐντολές του.

Ἄς μιμηθοῦμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς τό δικό του παράδειγμα, πρω­τίστως ἐσεῖς οἱ δικαστές καί οἱ νο­μικοί πού τόν τιμᾶτε ὡς προστάτη σας, ἀλλά καί ὅλοι μας, ὥστε νά αἰσθανόμαστε τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ καί νά ἔχουμε τήν εὐλογία καί τή χάρη του στή ζωή καί στά ἔργα μας.