Ο χειροτονητήριος λόγος του νέου Μητρ. Καλαβρύτων
Ο χειροτονητήριος λόγος του νέου Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Ιερωνύμου
Δείτε ολόκληρο το βίντεο με τον χειροτονηστήριο λόγο:
Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμε, σεπτέ Προκαθήμενε τοῦ ἱεροῦ Συνθρόνου τῆς καθ’ Ἑλλάδα ἁγιωτάτης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας,
– Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα ἀπό Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας
κ. Ἀμβρόσιε,
– Σεβασμιοπόθητε τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,
– Τίμιον πρεσβυτέριον, Χριστοῦ διακονία, Ὁσιώτατες Μοναχές, Ἀξιότιμοι ἐκπρόσωποι τῶν πολιτικῶν, αὐτοδιοικητικῶν, στρατιωτικῶν καί λοιπῶν ἀρχῶν καί ἐξουσιῶν,
– Ἐλλογιμώτατοι κ. καθηγηταί,
– Λαέ τοῦ Κυρίου εὐλογημένε.
«Τίς εἰμί ἐγώ, Κύριέ μου καί τίς ὁ οἶκος μου, ὅτι ἠγάπησάς με ἕως τούτων;» (Β΄ Βασιλειῶν 7,18)
Περίφροντις καί περιδεής στέκομαι ἐνώπιόν Σας, τιμιωτάτη ὁμήγυρις, ἰχνηλατῶν μέ φόβον, ἀπορίαν καί θάμβος τά περί ἐμέ σήμερον, ἐν Ἐκκλησίᾳ πληθούσῃ, τελούμενα τοῦ Θεοῦ μυστήρια, ἐπαναλαμβάνων ἐκ καρδίας συντετριμένης καί διαπορούσης τά τοῦ θείου Χρυσοστόμου λόγια: «Ἆρα ἀληθῆ τά συμβάντα περί ἡμᾶς; Καί γέγονεν ὄντως τά γεγενημένα, καί οὐκ ἐξηπατήμεθα; Οὐδέ νύξ τά παρόντα καί ὄναρ, ἀλλ’ ἡμέρα ὄντως ἐστί καί ἐγρηγοροῦμεν ἅπαντες; Και τίς ἄν ταῦτα πιστεύσειεν, ὅτι ἡμέρας οὔσης, νηφόντων ἀνθρώπων και ἐγρηγορότων, μειρακίσκος εὐτελής καί ἀπερριμένος πρός ὕψος ἀρχῆς ἀνηνέχθη τοσοῦτον;» (Ἰ. Χρυσοστόμου, Ὅτε πρεσβύτερος προεχειρίσθη….)
Ταῦτα καί τοιαῦτα, ἐν φόβῳ καί τρόμῳ, διαλογιζόμενος παρίσταμαι σήμερον ἐνώπιόν σας ὑπακούων, εἰς τήν φωνήν τοῦ Κυρίου μου, τοῦ καλέσαντός με εἰς τοῦτο τό ὑπερμέγιστον ἐκκλησιαστικόν λειτούργημα, τῆς παναγίας δηλονότι Ἀρχιερωσύνης, νοουμένης κατά τόν θεῖον Συμεών Ἀρχιεπίσκοπον Θεσσαλονίκης «ὡς δῶρον ἴδιον καί μόνον ἔργον Θεοῦ». Μετά δέους πολλοῦ ἐνωτίζομαι τῆς θείας ἐκείνης ἐκφαντορικῆς φωνῆς λεγούσης τό «ἀνάβα ὧδε», εἴσελθε εἰς τόν γνόφον τῆς θεοπτίας, πορεύου πρός τήν ἄρρητον φωτοχυσίαν τῆς Πεντηκοστῆς, ἐπεί «πρός τό φῶς ὁδηγεῖ ὁ ἀρχιερεύς, ἐκμιμούμενος Χριστόν τό φῶς τοῦ κόσμου….καί πρός αὐτόν ἄγει τούς ἑπομένους αὐτῷ». Ἡ φωτιστική καί τελειωτική τάξις τῶν ἁγίων Ἀρχιερέων, «τό δυσανάβατον τοῦτο ὕψος» συνιστᾶ τό τελειότερον δῶρον τοῦ Θεοῦ εἰς τήν Ἐκκλησίαν Του καί τόν κόσμον ἅπαντα. Ἐκ τῆς παναγίας Ἀρχιερωσύνης «πᾶν δώρημα ἡμῖν καί φωτισμός καταπέμπεται, καί θεμέλιος αὕτη καί ἀρχή καί πηγή δε τῆς εὐσεβείας ἐστί καί ρίζα.» (Συμεών Θεσσαλονίκης). Θρόνος Ἀποστολικός ηὐπρέπισται ἐνώπιόν μου σήμερον, θρόνος Γεθσημανείου ἀγωνίας, Σταυροῦ, θυσίας ἀλλά καί Ἀναστάσεως, κατάστικτος μέν τοῖς μόλωψι ἀλλά καί πανσθενουργός, θρόνος ὑψίστης εὐθύνης ἀλλά καί ὑπερβαλλούσης τιμῆς, καθώς «καί τάς κλεῖς διά τοῦ Πέτρου τοῖς ἀρχιερεῦσι ὁ Χριστός ἐχαρίσατο».
Ὁ Ἀρχιερεύς , ὡς ἔμψυχος εἰκών τοῦ Θεοῦ, (ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), ὡς ἄγγελος Θεοῦ, εἶναι ἡ πηγή παντός ἀγαθοῦ καί πάσης εὐλογίας καθώς «τά πάντα δι’ αὐτοῦ τά τῆς Ἐκλησίας τελεῖται» (Συμεών Θεσσαλονίκης). Ἀλλά καί δοῦλος εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος, διάκονος καί ὑπηρέτης Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὄργανον τῆς θείας χάριτος, κιθάρα μελωδική τοῦ παναγίου Πνεύματος, ποιμήν, κηδεμών καί προστάτης τῶν ἀρνίων τοῦ Χριστοῦ, «ἀνάδοχος τῶν ὑπ’ αὐτοῦ ποιμαινομένων ψυχῶν» φύλαξ, ὁδηγός , «σιτοδότις πνευματικός», διδάσκαλος, ἰατρός, ἐργάτης τῆς Ἐκκλησίας καί «καλός οἰκονόμος τῆς ποικίλης χάριτος τοῦ Θεοῦ». (Α’ Πετ. 4,10). Μέσα στήν ἀνεξιχνίαστον πανσοφίαν καί παντοδυναμίαν Του ὁ παντοκράτωρ Θεός ἠθέλησε μέσα ἀπό τήν ἀσθένεια καί τήν εὐτέλεια «τοῦ ὀστρακίνου σκεύους» (Β΄Κορ. 4,7) τοῦ ἀνθρωπίνου πλάσματος νά ὑπηρετοῦνται διά τῆς πανιέρου Ἀρχιερωσύνης οὐράνιες ἀξίες καί ποιότητες καί ἀθάνατες ψυχές, ὑπέρ τῶν ὁποίων ὁ μόνος Κύριος καί Ποιμήν ἀληθής καί Δεσπότης τοῦ παντός ἐνηνθρώπισε, «ἀπέθανεν καί ἀνέστη». «Ὤ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ! ὡς ἀνεξερεύνητα τά κρίματα αὐτοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί αὐτοῦ !» (Ρωμ.11,33)
Διά τοῦτο σήμερον, Πανάγιε Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου «καγώ ὁ ἁμαρτωλός καί ἀνάξιος δοῦλος Σου τά μεγαλεῖα τῶν θαυμάτων Σου ἐκδιηγούμενος, συνεχόμενος φόβῳ, ἐν κατανύξει μετά τοῦ θείου Ἱεράρχου τῆς μεγαλωνύμου Θεσσαλονίκης Συμεώνος, βοῶ Σοι» : «Βαβαί τοῦ μυστηρίου! τήν τοῦ Θεοῦ ἐξουσίαν καί δύναμιν ἄνθρωπος λαμβάνει καί εἰς θρόνον αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ καταξιοῦσθαι καθῆσθαι. Ὤ τοῦ θαύματος !» (Συμεών Θεσσαλονίκης, Διάλογος, κεφ. ΣΖ,PG 155,420A). Ἡ θεοτίμητος ἱερωσύνη ὡς μυστήριον μέγα ἀπαιτεῖ πίστιν ἀκλόνητον, εὐλάβειαν, ταπείνωσιν καί σεμνότητα. Ὡς κριτήριον καί ποιότητα ζωῆς ζητεῖ καθαρότητα, ἁγιοπνευματικόν ἤθος καί φόβον Θεοῦ. Ὡς μαρτύριον προϋποθέτει ἡρωϊσμόν, αὐταπάρνησιν καί γενναιότητα. Ὡς διακονία ἀμετάπτωτον ἀγάπην καί θυσιαστικόν φρόνημα. Ἀληθῶς δέν γνωρίζω τί ἀπό ὅλα αὐτά διαθέτω… Πιθανόν τίποτα! Ὅμως, ὁμολογῶ τήν ἁγνήν διάθεσίν μου, τήν εἰλικρινῆ πρόθεσιν καί τήν ἀνιδιοτελήν μου προαίρεσιν καί ἀπόφασιν νά ἐργασθῶ «ὅση μοι δύναμις», ἕως τῆς ἐσχάτης μου ἀναπνοῆς γιά τήν ἀγάπην Σου Κύριε. Σέ ἀκούω καί πάλιν σήμερον, ἰδίως σήμερον, νά μέ ἐρωτᾶς τό τρίτον, καρδιογνῶστα Σωτῆρ μου, ἐάν Σέ ἀγαπῶ. Καί ἐγώ ὁ κεχριαῖος δούλος Σοῦ ἀπαντῶ, ὅτι, ἄν καί ἀνάξιος τῆς δικῆς Σου μεγαλωνύμου ἀγάπης, ἀπό τῆς πρώτης νεότητός μου μέ ὅλην τήν δύναμιν τῆς ψυχῆς μου σέ ἀγαπῶ.
Μακαριώτατε Πάτερ,
Ἐπιτρέψατέ μοι, τήν ἱεράν ταύτην ὥραν, νά συντάμω τόν πτωχόν μου λόγον , ὁ ὁποῖος ἀδυνατίζει ἔτι μᾶλλον ἐκφερόμενος ἐνώπιον σεπτῶν καί πολιῶν Ἀρχιερέων ἐχόντων λιπαράν θεολογικήν παιδείαν καί ἁγιοπνευματικήν ἐμπειρίαν δαψιλεστάτην καί νά περιορισθῶ εἰς τό νά καταθέσω λόγους εὐγνωμοσύνης καί εὐχαριστίας.
Τήν ἄπειρον εὐγνωμοσύνην, δουλικήν προσκύνησιν καί ὑποταγήν καταθέτω δοξολογικῶς πρός τόν ἐν Τριάδι προσκυνούμενον Θεόν, τῶν ἀνελπίστων καί τῶν θαυμασίων Θεόν, τόν ἀξιώσαντά με τοιαύτης εὐλογίας, τιμῆς καί χάριτος. Τό καρδιοστάλακτον δάκρυον τῆς εὐχαριστίας καί τῆς ἀπείρου εὐγνωμοσύνης μου ἀκολούθως ἐμπιστεύομαι υἱοπρεπῶς εἰς τε τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, τήν Μεγαλοσπηλαιώτισσαν, τήν προστάτιδα τῆς Μονῆς τῆς μετανοίας μου καί τήν φιλόστοργον μητέρα τῆς ζωῆς μου, καί εἰς πάντας τούς ἁγίους τούς περισκέποντάς με διά τῶν θεοδέκτων εὐχῶν των.
Εὐγνωμοσύνην καί εὐχαριστίας ὀφείλω πρός ἅπαντας τούς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς, τούς συγκροτοῦντας τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού ἐπέβλεψαν μέ ἀγάπην καί στοργήν πρός τήν ἀναξιότητά μου καί μέ ἀνέδειξαν, μέ τήν τιμίαν καί θεοκίνητον ψῆφον τους, Ἐπίσκοπον καί Μητροπολίτην τῆς θεοσώστου, ἱστορικῆς καί πανενδόξου Μητροπόλεως Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας εἰς διαδοχήν μάλιστα τοῦ γενναιόφρονος ὁμολογητοῦ καί ἀγωνιστοῦ πολυσεβάστου προκατόχου καί Γέροντός μου, Μητροπολίτου κ. Ἀμβροσίου.
Ἐπιθυμῶ, ὅμως, Μακαριώτατε, νά στραφῶ τήν ὥραν ταύτην τήν ἱεράν , πρωτίστως πρός τό σεπτόν πρόσωπόν Σας ὡς πρός πατέρα ἀγαθόν καί νά Σᾶς ἐκφράσω τήν ὁλοκάρδιον εὐγνωμοσύνην μου. Καταφιλῶ μέ βαθύτατον σεβασμόν καί ἀφοσίωσιν τήν χαριτόβρυτον δεξιάν Σας, «τήν ἡγιασμένην καί κεχαριτωμένην καί τό μεταδοτικόν τῆς θείας χάριτος ἔχουσαν.. καί χαρισμάτων παρεκτικήν». Σᾶς εὐγνωμονῶ ὄχι μόνον διότι διά τῶν τιμίων χειρῶν Σας ἐντός ὀλίγου θά λάβω τήν τρισμέγιστον χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης, ἀλλά καί δι’ ὅλα τά ἀγαθά καί λίαν διδακτικά πού ἐπί δωδεκαετίαν ἔμαθον πλησίον Σας ἀπό τῆς πολυευθύνου θέσεως τοῦ Γραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, πού ἡ ἀγάπη Σας μοῦ ἐνεπιστεύθη. Ἡ σύνεσις, ἡ λιπαρά γνῶσις τῶν πολυπλόκων ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων, ἡ βαθιά πίστις, ἡ ὀξυδέρκεια, ἡ διορατικότης καί ἡ σωφροσύνη πού Σᾶς χαρακτηρίζουν ἀποτελοῦν σπουδαία ἐχέγγυα ἀσφαλοῦς πηδαλιουχίας τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος «ἐν καιρῷ χειμῶνος βαρυτάτου». Ὅλα ὅσα ἐδιδάχθην πλησίον σας ὅλα αὐτά τά χρόνια θά ἀποτελοῦν δι’ ἐμέ πολύτιμα πνευματικά ἐφόδια διά τήν ταπεινήν ἀρχιερατικήν καί ποιμαντορικήν διακονίαν μου εἰς τόν Ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου μας. Ὁ Ἅγιος Θεός εὔχομαι νά Σᾶς χαρίζει γιά ἔτη πολλά εἰς τήν Ἐκκλησίαν Του.
Ἐπίσης ἐπιθυμῶ νά μνημονεύσω αὐτήν τήν ἁγίαν ὥραν μέ βαθύτατον σεβασμόν καί εἰλικρινῆ υἱικήν εὐγνωμοσύνην τοῦ σεπτοῦ ὀνόματος τοῦ ἀοιδίμου ἀποστολόφρονος Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυροῦ Χριστοδούλου, μέ τοῦ ὁποίου τήν πατρικήν εὐλογίαν προσελήφθην ὡς μετακλητός Κληρικός τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας, εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἄς εἶναι αἰωνίως ἀνέσπερος καί φωταυγής ἡ μνήμη του καί εἴθε νά ἔχω τήν ἁγίαν εὐχήν Του.
Εὐχαριστίας θερμάς, υἱικήν εὐγνωμοσύνην καί σεβασμόν ἐκφράζω καί πρός Ἐσᾶς, Σεβασμιώτατε Γέροντα καί πατέρα μου. Σεῖς μέ χειροκρατήσατε μέ τήν στιβαράν δεξιάν Σας καί μέ ὁδηγήσατε εἰς τήν μοναχικήν πολιτείαν, διά τῶν εὐχῶν τοῦ τότε Πνευματικοῦ μου πατρός, Ἀρχιμ. Παύλου Παπαλεξίου, νῦν δέ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σερβίων καί Κοζάνης, τόν ὁποῖον ἐκ μέσης καρδίας εὐγνωμονῶ. Σεῖς, τιμιώτατε Δέσποτα, ὡς πατήρ φιλόστοργος, μέ ἐμυσταγωγήσατε εἰς τά ἐνδότερα τοῦ θυσιαστηρίου διά τῆς εἰς διάκονον καί, ἐν συνεχείᾳ, εἰς πρεσβύτερον χειροτονίας, πού ἔλαβα ἀπό τά τίμια χέρια Σας. Πολύτιμη κληρονομιά οἱ συμβουλές καί οἱ διδαχές Σας, ἐστήριξαν τά πρῶτα δειλά βήματα τῆς μοναχικῆς καί ἱερατικῆς διακονίας μου καί στηρίζουν μέχρι σήμερα τήν πορείαν μου, ἰδιαιτέρως σέ ὧρες μεγάλων θλίψεων καί ἰσχυρῶν δοκιμασιῶν, πού ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μου ἐπέτρεψεν καί λίαν προσφάτως νά ὑπομείνω. Δόξα τῷ Θεῷ, πάντων ἕνεκεν! Κυρίως, ὅμως, τό φωτεινόν παράδειγμά Σας μοῦ ἐδίδαξεν τήν ἀξίαν τῆς ἀποστολικῆς ἁπλότητος, τό μεγαλεῖον τῆς ταπεινώσεως, τόν πλοῦτον τῆς εἰλικρίνειας καί τῆς ἀνιδιοτέλειας, ἀφοῦ καθημερινῶς ἀνεκάλυπτα εἰς τό τίμιον πρόσωπόν Σας τί σημαίνει ἕνας Ἐπίσκοπος νά θυσιάζει «τήν ψυχήν αὐτοῦ ὑπέρ τῶν προβάτων». (Ιω.10,11). Σᾶς εὐχαριστῶ εὐγνωμόνως «κατά πάντα καί διά πάντα.» Θα εἶμαι δίπλα Σας πάντοτε υἱός εὐγνώμων καί ὁλοπρόθυμος.
Ἐπιπροσθέτως, εὐχαριστῶ τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας, οἱ ὁποῖοι μέ τόσην ἀγάπην καί τιμήν πρός τήν ἐλαχιστότητά μου ἠθέλησαν νά γίνουν σήμερον, διά τῆς σεπτῆς λειτουργικῆς καί συμπροσευχητικῆς συμμετοχῆς τους πολύτιμοι συγκυρηναῖοι εἰς τόν Ἀρχιερατικόν σταυροαναστάσιμον δόλιχόν μου.
Εὐγνωμόνως ὡσαύτως ἐπιθυμῶ νά εὐχαριστήσω ὅλους τούς κατά πάντα ἀξίους Ἀρχιγραμματεῖς τῆς ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καί ὅλους τούς πραγματικά σπουδαίους κληρικούς καί τούς φιλοτίμους λαϊκούς συνεργάτας στήν δεκαοκταετῆ ἱεροσυνοδικήν μου πορείαν καί διακονίαν. Πρῶτον εἰς αὐτόν τόν ἱερόν κατάλογον τῆς εὐγνωμοσύνης ἀναγράφω, πάνυ ἀξιοχρέως, τόν κατά πάντα «ἰσόψυχον» (Φιλιπ.2,20) ἀδελφόν μου καί ἐπιστήθιον φίλον ἀπό τῶν εὐλογημένων ἐκείνων χρόνων τῆς πρώτης νεότητός μας, Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Σερρῶν καί Νιγρίτης, κ. Θεολόγον. Μέ βαθείαν εὐγνωμοσύνην εὐχαριστῶ τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας Πατρῶν κ. Χρυσόστομον, Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, Κορίνθου κ. Διονύσιον, Κηφισίας κ. Κύριλλον, Χίου κ. Μᾶρκον, Νέας Ἰωνίας κ. Γαβριήλ, Περιστερίου κ. Κλήμεντα, καθώς ἐπίσης, καί τόν νῦν Ἀρχιγραμματέα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐψηφισμένον Ἐπίσκοπον Ὠρεῶν κ. Φιλόθεον. Ἐπίσης μέ αἰσθήματα εἰλικρινοῦς εὐγνωμοσύνης ἀσπάζομαι τάς χαριτοβρύτους δεξιάς τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν, Σπάρτης κ. Εὐσταθίου, Σάμου κ. Εὐσεβίου, Καισαριανῆς κ. Δανιήλ, Σύρου κ. Δωροθέου, Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου, Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, Ἰλίου κ. Ἀθηναγόρου ὡς καί τοῦ πνευματικοῦ μου διδασκάλου, Μητροπολίτου Μεσογαίας κ. Νικολάου γιά τήν πολλήν τους ἀγάπην πρός τό ταπεινόν μου πρόσωπον.
Μέ αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης ἐπίσης εὐχαριστῶ τούς ἀγαπητούς μου πατέρας καί ἀδελφούς συμμοναστάς εἰς τήν σεβασμίαν Μονήν τῆς μετανοίας μου, τῆς Παναγίας τῆς Μεγαλοσπηλαιωτίσσης, διά τήν ἀγάπην, τήν προσευχήν καί τήν συμπαράστασίν τους καθ΄ ὅλα τά χρόνια τῆς μοναχικῆς μου πολιτείας καί τῆς διακονίας μου ὡς Ἡγουμένου Αὐτῆς. Συμπορευτήκαμε ἀδελφικῶς, συμπροσευχηθήκαμε, συλλειτουργήσαμε, παλέψαμε, μέ στήριξαν καί τούς στήριξα σέ δύσκολες στιγμές καί πειρασμούς. Ἡ Παναγία Μητέρα μας εἴθε νά εὐλογήσει τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου ὥστε νά εὑρεθεῖ ἕνας νέος καί ἱκανότερος ἐμοῦ, Πατέρας καί προστάτης Αὐτῆς, πρός συνέχισιν καί κατά Χριστόν προκοπήν τοῦ ἱεροῦ ἔργου.
Τόν πολύ σεβαστόν μου π. Ἰωάννην Πετρόπουλον, Γενικόν Ἀρχιερατικόν Ἐπίτροπον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας, πού ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας μοῦ ἐνέπνευσε τόν ἅγιον πόθον διά τήν ἱερωσύνην καί μέ ἐνίσχυε πνευματικῶς, εὐγνωμόνως εὐχαριστῶ. Εὐχαριστῶ γιά τίς προσευχές του τόν π. Χρῆστον Ρέλλαν, Ἐπίτιμον Γενικόν Ἀρχιερατικόν Ἐπίτροπον Αἰγίου καί ἐπί πολλά ἔτη πολύτιμον συνεργάτην τοῦ σεπτοῦ μας Ποιμενάρχου.
Εὐχαριστῶ ὁλοθύμως τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμ. π. Ἰωακείμ Βενιανάκην, Πρωτοσύγκελλον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας, ὅλους τούς παρόντας πατέρας καί ἀδελφούς, Καθηγουμένους, ἀδελφούς κληρικούς, τούς ἐγγύς καί τούς μακράν ἀδελφούς καί πατέρας, τίς Ὁσιώτατες Μοναχές, τούς ἐκπροσώπους τῶν Ἀρχῶν, τῆς Τοπικῆς Αὐτοδιοικήσεως Αἰγιαλείας καί Καλαβρύτων, τούς ἐκπροσώπους φορέων καί συλλόγων καί ὅλους τούς τιμίους ἀδελφούς καί πατέρας, κληρικούς καί λαϊκούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας, πού θελήσατε νά μοῦ χαρίσετε τήν πολύτιμον χαράν τῆς συμμετοχῆς σας εἰς τήν προσωπικήν μου Πεντηκοστήν, ἐρχόμενοι σήμερον εἰς τόν πανίερον Μητροπολιτικόν Ναόν Ἀθηνῶν, ὥστε νά συμπροσευχηθῆτε δι’ ἐμέ τόν ἀτελῆ «ἵνα ἔλθῃ ἐπ’ ἐμὲ ἡ δύναμις καὶ ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος». Με βαθεῖα συγκίνηση εὐχαριστῶ καί ὅλους τούς εὐσεβεῖς δασκάλους μου – ζῶντας τε καί κεκοιμημένους- ὅλων τῶν ἐκπαιδευτικῶν βαθμίδων.
Ἄφησα τελευταίους τούς κατά σάρκα συγγενεῖς μου εἰς τούς ὁποίους ὀφείλω αἰώνιον εὐγνωμοσύνην καί ἀγάπην. Ἔνδακρυς μνημονεύω τῆς ἀγάπης, τῆς στοργῆς, τοῦ καθημερινοῦ ἀγώνος, τῶν πολλῶν κόπων καί τῶν μεγάλων μόχθων τῶν μακαριστῶν γονέων μου, Δημητρίου καί Βασιλικῆς, πού μέ πολλάς θυσίας, δάκρυα, προσευχάς καί στερήσεις ἀνέθρεψαν ἐμέ καί τά ἀδέλφια μου, εἰς τήν ζωήν αὐτήν. Ἐπίσης μέ βαθείαν συγκίνησιν μνημονεύω καί τοῦ ὀνόματος τῆς μακαριστῆς καί εὐγενεστάτης Νικολίτσας Λενῆ, μητρός τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Ἀμβροσίου. Ἡ ἰδία πρίν πολλά ἔτη εἶχε προβλέψει ὅτι θά διαδεχθῶ τόν πεφιλημένον υἱόν της καί μέ εἶχε παρακαλέσει νά σταθῶ πλησίον του ὡς «λαμπάδα ἀναμμένη καί υἱός πραγματικός», ὅπερ, μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ θά πράξω. Μνημονεύω μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ καί τῶν σεπτῶν ὀνομάτων τῶν ἀναπαυομένων ἐν χώρᾳ ζώντων, πατέρων, Εὐσεβίου Γιαννακάκη πνευματικοῦ καί Γέροντος τῆς Γυναικείας Ἱερᾶς Μονῆς μας, Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου Βερίνου καί Γεωργίου Μπίρμπα ἐπί πολλά ἔτη Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου Καλαβρύτων. Εἶμαι βέβαιος ὅτι οἱ ψυχές τους ἀγάλλονται τήν στιγμήν αὐτήν εἰς τόν οὐρανόν καί ἑνώνουν τάς προσευχάς τους μέ τάς ἰδικάς μας. Ἡ προσευχή τους ἀπό τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ πού προγεύονται καί ἡ ἄνωθεν εὐχή τους ἀποτελοῦν δι’ ἐμέ ἐφόδιον πολύτιμον καί ἐνίσχυσιν πνευματικήν.
Εὐχαριστῶ ἐγκαρδίως τά κατά σάρκα ἀδέλφια μου ὡς καί τίς οἰκογένειές τους, καθώς δέν στάθηκαν ποτέ ἐμπόδιον εἰς τήν κλῆσιν καί τήν ἀποστολήν μου, ἀλλά μοῦ συμπαραστάθηκαν πάντοτε μέ ἀγάπην, στοργήν καί διάκρισιν.
Καί τα νῦν, Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, πατέρες καί ἀδελφοί, ὑψώσατε χείρας ἱκέτιδας καί ἐκτενῶς δεήθητε τοῦ Μεγάλου καί Ἄκρου Ἀρχιερέως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἵνα, ἐμέ τόν εὐτελῆ καί ἐλάχιστον ἀναδείξῃ ἄξιον οἰκονόμον τῆς μεγάλης ταύτης ἀρχιερατικῆς τιμῆς και ἀξίας, εὐχαῖς καί ἱκεσίαις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Τρυπητῆς καί Μεγαλοσπηλαιωτίσσης, τῶν Ὁσίων Πατέρων ἡμῶν Ἱερωνύμου, Λεοντίου, Ἀλεξίου τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, Συμεών, Θεοδώρου καί Εὐφροσύνης, Κτιτόρων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου καί πάντων τῶν ἁγίων. «Ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». (Λουκ18,13). Ναί Κύριε, σύ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. Λάλει Κύριε, ὁ δοῦλος Σου ἀκούει καί ὑπακούει! Ἀμήν.
Φωτογραφίες: Γιώργος Φερδής, Θεολόγος-Δημοσιογράφος
H αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το ORTHODOXIANEWSAGENCY.GR με ενεργό σύνδεσμο στην εν λόγω καταχώρηση.
Ακολούθησε το ORTHODOXIANEWSAGENCY.gr στο Google News και μάθε πρώτος όλες τις ειδήσεις.