Στην ερώτηση κάποιου για την σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, οι συνήθεις απαντήσεις είναι, να πιστεύεις στον Θεό, να Τον σέβεσαι, να ακολουθείς τις εντολές Του, και φυσικά όλες αυτές οι απαντήσεις είναι σωστές. Όμως, στηνσχετικήαναζήτηση των θέσεων των Αγίων της Εκκλησίας επί του θέματος αυτού, βρίσκουμε μια θαυμαστή και πραγματικά σαφή αναφορά του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου.
Ο Άγιος παριστάνει τον Χριστόνα λέει : «Ἐπιθυμῶνὰεἶμαιὅλοςἐδικός σου· σοῦ ζητῶ τὸμῖσος τοῦ (κακοῦ)ἑαυτοῦ σου, διὰνὰσοῦ δώσω τὴνἀγάπην μου∙ζητῶτὴνκαρδίαν σου νὰἑνωθῇ μὲτὴν ἐδικήν μου, ἡ ὁποίαδιὰτοῦτομοῦἀνοίχθημὲτὴνλόγχηνἐπάνωεἰςτὸνσταυρόν˙ καὶζητῶὅλονἐσὲ,διὰνὰεἶμαικαὶἐγὼἐδικός σου. Ἐσὺ βλέπεις ὅτιἐγὼεἶμαιἀσυγκρίτουτιμῆς, καὶὅμως γίνομαι τόσης τιμῆςὅσηςεἶσαιἐσύ. Ἀγόρασέ με, λοιπόν, ὦ ψυχή μου ἀγαπημένη, μὲτὸνὰδοθῇς εἰς ἐμέ. Ἐγὼ θέλω, γλυκύτατόν μου τέκνον νὰμὴθέλῃς οὐδέν, νὰμὴβλέπῃςοὐδέν, ἔξωἀπὸἐμένα, ἔξωἀπὸτὸθέλημά μου, διὰνὰ θέλω καὶἐγὼ κάθε πρᾶγμαεἰςἐσέ, νὰἐννοῶ εἰς ἐσέ, νὰἀκούωεἰςἐσὲκαὶνὰ βλέπω εἰς ἐσὲ˙ εἰςτρόπον τὸἐδικόν σου οὐδέν, καταρουφιζόμενονεἰςτὴνἄβυσσοντῆςἀπειρίας μου, νὰ μεταβάλλεται εἰς ἐκεῖνον» ( Π. Χρήστου, Εκκλησιαστική Γραμματολογία, Τομ. Β΄,Θεσσαλονίκη 2015, σσ. 324-325).
Το κείμενο αυτό ασφαλώς και αποδεικνύει ότι η σχέση μας με τον Θεό δεν έχει καμία έννοια καθωσπρεπισμού, φοβίας, συναλλαγής, αλλά φανερώνει πρόσωπο πιστού ανθρώπου πού έχει «πληγωθεί» από την αγάπη Του. Πού άφησε την καρδιά του να αγαπήσει με όλη της τηνδύναμη τον Χριστό. Όπως,ακριβώς, προέτρεψε ο Χριστός να κάνουν οι άνθρωποι: «…καὶἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξὅλης τῆς ἰσχύος σου…».
Ο άγιος Νικόδημος χρησιμοποιεί την λέξη έρωτας, την οποία συνδέει με την αγάπη του ανθρώπου προς τον Θεό. Πιο σωστά, όχι μόνο την συνδέει, αλλά την ταυτίζει. Η λέξη έρωτας, όπως και άλλες, έφθασαν στις μέρες μας να έχουν σχεδόν διαφορετικό χαρακτήρα, όμως χρειάζεται να γνωρίζουμε το αρχικό νόημά τους. Ό Άγιος δίνει σε μια παράγραφο όλες τις προϋποθέσεις, αλλά και τα αποτελέσματα μιας υγιούς σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό.
Το πρώτο είναι ότι ο Χριστός δεν αναγκάζει τον άνθρωπο, αλλά θέλει τον άνθρωπο να επιθυμεί την κοινωνία μαζί Του. Ο Θεός επιθυμεί την θέωση του ανθρώπου από την δημιουργία του, αυτή ήταν η προοπτική του. Αυτή άλλωστε είναι και η πεμπτουσία της Ορθόδοξης Πίστης, σε αντίθεση με την τάση κάποιων ανθρώπων, διαχρονικά, οι οποίοι προσπαθούν να «σβήσουν» τον Θεό από την ζωή τους και τις ζωές των άλλων. Πρόκειται για μια τάση αυτοθέωσης ή και μια προσπάθεια να ανέβουν επάνω από τον Θεό, οδηγούμενοι σε μια ύβρη με ολέθρια αποτελέσματα.
Η Ορθοδοξία έχει το σωστό «μέτρο». Είναι η Πίστη της διάκρισης και της ισορροπίας. Της αλήθειας και της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της συγχώρεσης, της ανιδιοτελούς αγάπης.