Της Ελένης Μαρκοπούλου *
Ζω σε μια χώρα που είναι επιθυμητός προορισμός των τουριστών κι τόπος ελπίδας των μεταναστών-προσφύγων! Παράλληλα οι άνθρωποι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σ’ αυτή τη χώρα, δυσκολεύονται να ζήσουν, καθώς – στο φόβο μη χάσουν αυτά που έχουν – τρέμουν και κυνηγούν το όνειρο σε Ελβετίες, Αγγλίες.. Είμαι σίγουρα μια από τους ανθρώπους που στο άκουσμα μιας καλής δουλειάς στο εξωτερικό θα σκεφτόμουν σοβαρά το ενδεχόμενο της υπόλοιπης ζωής μου εκεί!
Ας συναντήσουμε,νοερά, έναν από τους πολλούς φοιτητές της Ουγκάντας που είχαν την τύχη να σπουδάσουν στην Ελλάδα! Ανυπομονούν να έρθει το καλοκαίρι για να γυρίσουν στον τόπο τους και μόλις τελειώσουν οι σπουδές τους, ίσως και την επόμενη ημέρα είναι το εισιτήριο της επιστροφής.. Αναρωτιέμαι δυνατά και μου απαντά.. ότι γνώρισε αρκετά πράγματα στην Ελλάδα κι είναι ευγνώμων. Επιθυμεί να μοιραστεί και να βοηθήσει το χωριό του να έχει καλύτερη ποιότητα ζωής..!
Τις προηγούμενες φορές που επισκέφθηκα την Ουγκάντα ήθελα να μοιραστώ εμπειρίες από εκεί.. αυτή τη φορά, τον προβληματισμό μου..
Υπάρχουν κοινά ερωτήματα ανθρώπων, καθώς κι ερωτήματα που ούτε κατά διάνοια δε θα μπορούσε να φανταστεί ένας Ευρωπαίος.. Μοιράζομαι κάποια – όχι για να χαθώ στη ματαιότητα των πραγμάτων – αλλά για να σκεφτεί κι άλλος μαζί μου πιθανές “σωστές” απαντήσεις..
-Ελενη, γιατί έχετε ανάγκη να πάτε διακοπές; -Ελένη, είναι αλήθεια ότι κάνετε χειρουργεία ενώ δεν είστε άρρωστοι αλλά για καλλωπισμό;
Ελένη, γιατί το κακό το χρωματίζεται με μαύρο χρώμα;
*Η Ελένη Μαρκοπούλου είναι Νοσηλεύτρια και βοήθησε για τέταρτη χρονιά σαν εθελόντρια στην ιεραποστολή της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής( Αυγουστος 2019) στην Ουγκάντα .