Γράφει ο Γιώργος Γκοτζιάς
Μέσα στην αδυσώπητη καθημερινότητα που πολλοί άνθρωποι βιώνουν στις μέρες μας, λίγες έως ελάχιστες είναι εκείνες οι ευκαιρίες που τους παρέχονται για πνευματική τέρψη, για μια πραγματικά ωφέλιμη ψυχαγωγία.
Γύρω μας προβάλλεται το μίσος, ο πόλεμος, η βία, η «ειρήνη» των όπλων και ταυτόχρονα μεγαλώνει η απόσταση μεταξύ της ύλης και του πνεύματος που περνά μέσα απ’ την εκλογίκευση των πάντων.
Εντός λοιπόν του παραπάνω κοινωνικο-πολιτισμικού πλαισίου με το οποίο – πιθανότατα – μπορεί να χαρακτηρίσει τον 21ο αιώνα, τελευταία εμφανίστηκαν δύο ελπιδοφόρες εξαιρέσεις, που έρχονται να «ταράξουν τα νερά» μιας κοινωνίας καταρρακωμένης απ’ τον υπερβολικό ορθολογισμό.
Τα παραδείγματα δύο μεγάλων Αγίων της εποχής μας, του Αγίου Νεκτάριου και του Οσίου Παϊσίου, εμφανίζονται μπροστά μας μέσω της μεγάλης, αλλά και της μικρής οθόνης, δίνοντάς μας την δική τους μαρτυρία που βγαίνει ολοζώντανη απ’ το Ορθόδοξο Συναξάρι.
Κάτι που μέχρι πρότινος η Τέχνη του κοσμικού Κινηματογράφου στην Ελλάδα ίσως απωθούσε, καθ’ ότι το είχε απομονώσει αυστηρά μέσα στον χώρο της Εκκλησίας, τώρα το αποδέχεται και το προωθεί, παρέχοντας στο ευρύ κοινό (εκκλησιαστικό και μη) την ευκαιρία να προσεγγίσει το θείο από κοντά.
Η τεχνολογία στην διάθεση της πίστεως, με έναν τρόπο που δεν αφορά χειραγώγηση, αλλά την προβολή αληθινών βιωμάτων, δύο ανθρώπων που πραγματικά ολοκληρώθηκαν εν Χριστώ με τον πνευματικό τους αγώνα.
Τα ιερά νάματα της πίστεως, τώρα βρίσκουν έναν σύγχρονο και άμεσο τρόπο για να προσεγγίσουν τον άνθρωπο και γιατί όχι, να επαναπροσεγγίσουν τους ήδη «υποψιασμένους» στην Ορθοδοξία.
Η ταχύτητα με την οποία ο κόσμος κυνηγά την ατέρμονη πρόοδο, η αναζήτηση του αυθεντικού, η άκρατη κατάκτηση της ύλης και ο αγώνας της επιστήμης για φυσική υπέρβαση της θνητότητας, έχουν «τσαλακώσει» τον άνθρωπο.
Ωστόσο, η συνοδοιπορία της Έβδομης Τέχνης, αλλά και της τηλεόρασης με την ορθόδοξη παράδοση, έχει τη δυνατότητα να συνδράμει στο μέγιστο βαθμό στην στήριξη του φιλοθεάμονος κοινού της εποχής μας.