Την ευλογημένη και συγκινητική συνάντηση της πονεμένης Χαναναίας γυναικός με τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, όπως αυτή περιγράφεται στην ευαγγελική περικοπή, που αναγνώστηκε σήμερα το πρωί στους ιερούς μας ναούς, ανέλυσε, με έναν απόλυτα επικαιροποιημένο τρόπο, ο Καθηγητής Χρήστος Οικονόμου.
Καθηγητής Χρήστος Οικονόμου
Πρόεδρος του Τμήματος Θεολογίας του Πανεπιστημίου Λευκωσίας,
τ. Πρόεδρος και Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής της Θεσσαλονίκης
Ο ελλωγιμότατος Καθηγητής διακονώντας, με την ευλογία του Πανιερωτάτου Μητροπολίτη Κύκκου και Τυλληρίας κ. Νικηφόρου, τον θείο λόγο, κατά τη διάρκεια της θείας Λειτουργίας, στο Μετόχι της Ιεράς Μονής Κύκκου, στην Λευκωσία, επικέντρωσε την προσοχή του στην παγκοσμιότητα του χριστιανικού μηνύματος, το οποίο υπερβαίνεται κάθε είδος ρατσισμού, φυλετικών διακρίσεων, διακρίσεων φύλου και θρησκείας, σε οικουμενικό επίπεδο.
Στην αρχή του κηρύγματος τονίστηκε το γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός αποτελεί μια παγκόσμια θεανθρώπινη προσωπικότητα, η οποία απεστάλη στον κόσμο ώστε να επιτύχει ο άνθρωπος τη σωτηρία και τη λύτρωσή του. Σωτηρία και λύτρωση από τις δαιμονικές δυνάμεις, τη φθορά και τον θάνατο, οδηγώντας στην αιωνιότητα και τη βασιλεία του Θεού.
Ο Ιησούς Χριστός ανακαίνισε την κτίση και τον άνθρωπο, δίνοντάς του τη δυνατότητα της αποκατάστασής του στο αρχέγονο κάλλος. Και αυτό κατορθώνεται με την αγιότητα, η οποία ταυτίζεται με τη θέωση του κάθε ανθρώπου. Ο Χριστός αποτελεί το κέντρο της Ιστορίας, διαιρώντας τον κοσμικό χρόνο και την ιστορία της Θείας Οικονομίας σε προ Χριστού και μετά Χριστόν εποχή. Αυτό αποτελεί άμεση ή έμμεση παγκόσμια αναγνώριση της προσωπικότητας του ιστορικού Ιησού, ο οποίος άλλαξε τον ρουν της ιστορίας.
Τα γεγονότα αυτά διακηρύσσονται στην Ευαγγελική διήγηση της Χαναναίας (Ματθ. 15, 21-28 πρβλ. Μάρκ. 7, 24-30) και μέσα σ’ αυτήν η Χαναναία ομολογεί τον Ιησού ως Κύριο και υιό Δαβίδ, πράγμα που αποτελεί μια ομολογία πίστεως.
Το πρόβλημα της Χαναναίας, τόνισε ο κ. Οικονόμου, είναι ότι η θυγατέρα της βασανιζόταν από δαιμόνιο. Η απάντηση του Ιησού στο αίτημα της πονεμένης μάνας μπορούσε να θεωρηθεί ως σκληρή και ρατσιστική, αναφέροντάς της ότι απεστάλη για τους πλανεμένους Ισραηλίτες. Η εμμονή της για βοήθεια και θεραπεία της κόρης της οδηγεί τον Χριστό σε μια μεγαλύτερη δοκιμασία της πίστης της, τονίζοντάς της ότι δεν είναι σωστό να πάρει κάποιος το ψωμί των παιδιών και να το πετάξει στα σκυλιά. Η αντίδραση και πάλιν της Χαναναίας περιελάμβανε την εμμονή στην πίστη της με την άκρα ταπείνωσή της, αναφέροντας ότι και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα, που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους. Τότε ο Ιησούς, μπροστά στην αληθινή πίστη της γυναίκας, υπεχώρησε, λέγοντάς της, ας γίνει όπως θέλεις, με αποτέλεσμα, από εκείνη την ώρα να γιατρευτεί η κόρη της.
Την αξία της πίστης και της εμμονής της Χαναναίας, ο κ. Οικονόμου, προέβαλε ως πρότυπο για το εθνικό θέμα της Κύπρου, υπογραμμίζοντας ότι ο κυπριακός λαός οφείλει να μιμηθεί αυτή την πίστη και να εμμένει στο δίκαιο του αγώνα του από την άδικη και απαράδεκτη εισβολή και κατοχή του 40% του κυπριακού εδάφους και την προσπάθεια των Τούρκων να αλλοιώσουν την πολιτιστική ταυτότητα του νησιού.
«Η Κύπρος είναι ελληνική από τον βορρά ως τον νότο και από το ακρωτήρι του Αποστόλου Ανδρέα μέχρι το άλλο άκρο του νησιού. Αυτό δεν αλλοιώνεται όσο και να προσπαθήσουν οι εισβολείς να αλλάξουν την πολιτιστική ταυτότητα του νησιού και να αλλοιώσουν την μακραίωνη ιστορία του», υπογράμμισε χαρακτηριστικά για να προσθέσει, ακολούθως ότι: «Και οι λίθοι κεκράξονται, διότι και οι πέτρες μαρτυρούν αψευδώς τη διαχρονική ελληνικότητα της ιστορίας, του πολιτισμού και της θρησκείας της Κύπρου. Και όσο ο ηγέτης των Τουρκοκυπρίων Τατάρ προσπαθεί να αλλοιώσει τα ιστορικά γεγονότα και οι λίθοι τον διαψεύδουν, μαρτυρώντας την αλήθεια της ιστορικής πραγματικότητας».
Ολοκληρώνοντας το κήρυγμά του ο Καθηγητής επέστησε την προσοχή του κυπριακού λαού να εμμένει στην πίστη του Ιησού Χριστού, όπως στην περίπτωση της Χαναναίας, η οποία στο τέλος επέτυχε το ποθούμενο του αιτήματός της. Το ίδιο θα επιτύχουν και οι Ελληνοκύπριοι με την εμμονή στην πίστη του διεθνούς δικαίου τους, κατέληξε.
Ολόκληρο το κήρυγμα του Καθηγητή Χρήστου Οικονόμου εδώ:
