Τό διήμερο 7-8 Αὐγούστου πού διανύουμε συμπληρώνονται σαράντα χρόνια (1984-2024) ἀπό τήν ὁσιακή κοίμηση ἑνός ἁγίου Μητροπολίτου, τοῦ ἁγίου Καλλινίκου Μητροπολίτου Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας. Ἐκοιμήθη ἀργά τό βράδυ τῆς 7ης Αὐγούστου πρός τήν 8η Αὐγούστου καί ἡ ἁγιοκατάταξή του ἔγινε ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο τό 2020.
Πρίν τήν ἁγιοκατάταξή του, ἐτιμᾶτο ὡς ἅγιος ἀπό πολλούς ἀνθρώπους. Μάλιστα, τρεῖς Μητροπολῖτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, φέρουν τό ὄνομά του. Εἶναι οἱ Μητροπολῖτες Ἄρτης Καλλίνικος, Παροναξίας Καλλίνικος, Καστορίας Καλλίνικος, καί πολλοί ἄλλοι πού τόν γνώριζαν τόν ἐπικαλοῦνταν ὡς ἅγιο καί ἔβλεπαν θαύματα.
Σήμερα καί αὔριο θά ἑορτάσουν τήν μνήμη του σέ πολλά μέρη τῆς Ἑλλάδος καί ἐκτός αὐτῆς, διότι ἔχουν προσωπικές ἀναμνήσεις, σέ πολλούς Ναούς ὑπάρχουν τοιχογραφίες καί φορητές εἰκόνες καί ἔχουν ἀποτμήματα ἱερῶν λειψάνων του καί πολλοί διηγοῦνται θαυματουργικές ἐπεμβάσεις του μέ τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, διότι «θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ».
Ὁ ἅγιος Καλλίνικος ἦταν ἕνας σπάνιος Ἱεράρχης, ὅπως τόν γνωρίσαμε προσωπικά καί βεβαιώνουμε γι’ αὐτό. Συνεδύαζε ἁγιότητα βίου μέ κοινωνική ζωή, μεγάλη ἀγάπη στόν Θεό μέ προσφορά στούς ἀνθρώπους, ἡσυχασμό μέ ἱεραποστολή, θεολογική ὁμολογία μέ μαρτυρικό φρόνημα, πατερική ζωή μέ σύγχρονο τρόπο, ἁγιότητα βίου μέ διοικητικά χαρίσματα, ἔκτακτη ἰδιοφυΐα μέ ἀγαθή καρδιά, ταπείνωση μέ ἀγωνιστικότητα καί πολλά ἄλλα.
Στήν ζωή μου γνώρισα πολλούς χαρισματούχους Ἱεράρχες, ἀλλά ὁ ἅγιος Καλλίνικος ἦταν, ὄντως, ἕνα σπάνιος Ἱεράρχης στίς ἡμέρες μας καί αὐτό τό ὁμολογῶ μετά λόγου γνώσεως.
Ὁ ἅγιος Καλλίνικος ἦταν ἅγιος ἀπό τά μικρά του χρόνια. Ὅσοι τόν γνώριζαν ἀπό μαθητή, φοιτητή, λαϊκό Ἱεροκήρυκα, στρατιώτη, Ἱερέα, Πρωτοσύγκελλο καί Ἐπίσκοπο, ὁμολογοῦσαν ὅτι εἶχε ἐπάνω του τά ἀποτυπώματα τῆς ἁγιότητος. Εἶχε καθαρότητα βίου, ἀποστολικό ζῆλο, προφητικό κήρυγμα, πατερικό φρόνημα, ἡσυχαστική ζωή, καί μαρτυρικό ἦθος. Συγχρόνως εἶχε καί πολλά χαρίσματα διανοητικά, διοικητικά, ποιμαντικά. Δέν ἦταν συνηθισμένος Κληρικός.
Ἄκουσα μερικούς Κληρικούς καί μοναχούς νά λένε μέ ἀπορία: «Τί εἶχε αὐτός ὁ Ἐπίσκοπος πού τό ὄνομά του εἰσῆλθε στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας;». Εἶχε αὐτό πού δέν ἐκτιμοῦν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας, δηλαδή τό γνήσιο προφητικό, ἀποστολικό, πατερικό, ἡσυχαστικό, μαρτυρικό φρόνημα. Ἦταν κατά πνεῦμα συγγενής μέ τούς νέους ἁγίους, ὅπως τόν ἅγιο Παΐσιο, τόν ἅγιο Πορφύριο, τόν ἅγιο Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτη, ἀλλά ταυτόχρονα εἶχε καί τό χάρισμα τῆς Ἀρχιερωσύνης καί ὁμοίαζε μέ τόν ἅγιο Νικόλαο κ.ἄ.
Παρατηρῶ ὅτι σήμερα ἔχουν ἀλλοιωθῆ καί διαφοροποιηθῆ τά κριτήρια τῆς ἁγιότητας, καί ἐφ’ ὅσον δέν ὑπάρχουν αὐτές οἱ προϋποθέσεις δέν μποροῦν οἱ ἄνθρωποι, ἀκόμη καί καλοί Κληρικοί καί μοναχοί νά ἀναγνωρίσουν τούς ὄντως ἁγίους.
Ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Καλλινίκου (8 Αὐγούστου) στήν ἐπέτειο τῶν 40 ἐτῶν ἀπό τήν ὁσιακή κοίμησή του στήν ὁποία ἤμουν αὐτόπτης μάρτυρας, μοῦ δίνει τήν εὐκαιρία νά δημοσιεύσω μιά ὁμιλία γι’ αὐτόν πού πραγματοποίησα στόν Βόλο πρίν λίγους μῆνες, ὕστερα ἀπό πρόσκληση τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου καί τοῦ Ἀρχιμ. π. Ἐπιφανίου Οἰκονόμου.
Ἡ ὁμιλία αὐτή διαρθρώνεται σέ ὀκτώ ἑνότητες, ἤτοι ἡ ἁγία ἰσορροπία, ὁ κατανυκτικός λειτουργός, ὁ γλυκύς καί γλαφυρός Ἱεροκήρυξ, ὁ ἡσυχαστής ποιμένας, ἡ διοικητική διάνοια, ὁ γελαστός Δεσπότης, ἡ ζωντανή ἁγιογραφία, ὁ φιλόπονος ἄνθρωπος καί «σημειοφόρος», πού καταγράφουν μέ συντομία καί ἀνάγλυφα τόν ἅγιο βίο του καί τήν ἔνδοξη πολιτεία του.
Εἴθε νά ἔχουμε τίς πρεσβεῖες του.
Διαβᾶστε τὸ ἄρθρο