Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ΄
Οἱ ἃγιοι Ἀκύλας καί Πρίσκιλλα καταγόντουσαν ἀπό τόν Πόντο, ἦταν στό ἐπάγγελμα σκηνοποιοί, ἓνα εὐλογημένο ζεῦγος.
Κατοικούσαν στήν Κόρινθο καί ἡ ζωή τους ὑπῆρξε εὐσεβεστάτη .
Στόν Ἀπ. Παῦλο ὃταν ἒφθασε στή Κόρινθο μετά τήν ὁμιλία του στήν Ἀθήνα πρόσφεραν ἃγια φιλοξενία. Μάλιστα τόν ἀκολούθησαν σέ διάφορες ἀποστολικές του περιοδεῖες καί ἰδιαίτερα στήν Ἓφεσο.
Ὁ Ἀπ. Παῦλος πολύ χαρακτηριστικά γράφει γιά τό ζεῦγος τά ἑξῆς: «Ἀσπάσασθε Πρίσκιλλαν καί Ἀκύλαν τούς συνεργούς μου ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ , οἳτινες ὑπέρ τῆς ψυχῆς μου τόν ἑαυτῶν τράχηλον ὑπέθηκαν, οἷς οὐκ ἐγώ μόνος εὐχαριστῶ , ἀλλά καί πᾶσαι αἱ ἐκκλησίαι τῶν ἐθνῶν, καί τήν κατ’ οἶκον αὐτῶν ἐκκλησίαν».(Ρωμ.16,3-5).
Σχολιάζοντας τό χωρίο αὐτό τοῦ Ἀποστόλου, ὁ Ἱ. Χρυσόστομος λέγει:
«Ἀλλά ἂς δοῦμε ποίοι καί τί λογῆς ἂνθρωποι ἦσαν αὐτοί, πού τόσο κατέκτησαν τόν Παῦλο καί κέρδισαν τή θερμή του ἀγάπη. Ἂραγε ἦσαν μήπως κάποιοι ὒπατοι καί στρατηγοί καί ὓπαρχοι ἢ ἂνθρωποι μέ ἂλλο ὑψηλό ἀξίωμα ἢ πολλά πλούτη, πού κυβερνοῦν τή πόλι; Δέν μποροῦμε νά ποῦμε τίποτα ἀπ’ αὐτά, ἀλλά ἐντελῶς τό ἀντίθετο, ἦταν φτωχοί καί ταπεινοί καί ζοῦσαν ἀπό τή χειρωνακτική τους δουλειά… Ἂνδρας καί γυναίκα ἦταν καί ἦσαν προϊστάμενοι ἐργαστηρίων καί μεταχειριζόντουσαν τή τέχνη τοῦ σκηνοποιοῦ, καί ἐν τούτοις παρουσίαζαν ἀρετή πολύ ἀνώτερη καί ἀπό ἐκείνους πού ζοῦν στά μοναστήρια. Ἀπό ποῦ γίνεται αὐτό φανερό; Ἀφοῦ εἶπε χαιρετήσατε ἐγκαρδίως τήν Πρίσκιλλα καί τόν Ἀκύλα,πρόσθεσε καί τήν ἰδιότητά τους. Ποιά ἰδιότητα; Δέν εἶπε τούς πλουσίους, τούς ἐπιφανεῖς, τούς εὐγενεῖς, ἀλλά τί εἶπε; Τούς συνεργάτας μου στόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου. Καί εἶναι δυνατό νά διαπιστώσει τήν ἀρετή τους, ὂχι μόνο ἀπό αὐτό τό στοιχεῖο, ἀλλά καί ἀπό τό γεγονός, ὃτι ὁ Παῦλος ἒμεινε κοντά τους ὂχι μιά καί δυό καί τρεῖς ἡμέρες, ἀλλά δυό ὁλόκληρα χρόνια… Ὣστε οἱ ἂνθρωποιαὐτοί ἧταν ἰσάξιοιμέ τούς ἀγγέλους. Καί ἐγώ ἐκεῖνο τό δωμάτιο, τολμῶ νά τό ὀνομάσω καί οὐρανό καί Ἐκκλησία. Διότι ὂπου ἦταν ὁ Παῦλος, ἐκεῖ ἦταν καί ὁ Χριστός…»
Ἰδιαίτερα γιά τήν νοικοκυρά τήν Πρίσκιλα λέγει:
«Αὐτή ἡ γυναίκα δέν εἶχε ἀργυροποίκιλτα κρεββάτια, ἀλλ’ εἶχε μεγάλη σωφροσύνη…δέν εἶχε ἀστραφτερές κολῶνες τό σπίτι της, ἀλλά εἶχε λαμπρή ψυχική ὀμορφιά, δέν εἶχε τοίχους μαρμαρόδετους, οὒτε ψηφιδωτό δάπεδο, ἀλλά ἦταν ἡ ἲδια ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτά ἐπήνεσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, αὐτά ἀγάπησε. Γι’ αὐτά τούς θυμᾶται διαρκῶς καί συνθέτει γι’ αὐτούς μεγάλο καί θαυμαστό ἐγκώμιο, ὂχι γιά νά τούς παρουσιάσει λαμπρότερους, ἀλλά γιά να φέρει τούς ἂλλους στόν ἲδιο ζῆλο καί νά τούς πείσει νά καλοτυχίζουν ὂχι αὐτούς πού ἐχουν πλούτη, οὒτε αὐτούς πού ἒχουν ἀξιώματα, ἀλλά τούς ἀνθρώπους πού εἶναι φιλόξενοι, ἐλεήμονες καί φιλάνθρωποι…». (PG,51,191-193)
Ἒτσι συνεπῶς ἰσχύει γιά τό ἃγιο αὐτό ζεῦγος ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: « Ὁ δεχόμενος δίκαιον εἰς ὂνομα δικαίου, μισθόν δικαίου λήψεται»( Ματθ. 10,40,42). Δηλαδή ὃποιος δέχεται δίκαιον, διότι εἶναι δίκαιος, θά λάβει ἀνταμοιβήν δικαίου. Ἡ φιλόξενη διάθεση καί πράξη ὑποδοχῆς καί ἀγάπης πού ἓδειξαν στόν θεῖο Ἀπόστολο, τούς καταξιώνει καί τούς ἐντάσει στούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ μνήμη τους ἑορτάζεται στίς 13 Φεβρουαρίου.
Ἀποτελοῦν σπουδαιότατο παράδειγμα γιά μᾶς.