Ο πηλός – Του Μητροπολίτου Μάνης Χρυσοστόμου Γ’

«Ἐποίησε πηλόν». Καί μ’ αὐτόν θεράπευσε ὁ Χριστός τόν τυφλό. Γιατί ἄραγε «πηλόν»; Τί σημαίνει ἡ κίνηση αὐτή τοῦ Χριστοῦ; Μποροῦσε μ’ ἕνα λόγο Του. Μέ ἕνα ἄγγιγμά Του. Ἀπό μακρόθεν. Μέ ἄλλο τρόπο. Ὅμως «ἐποίησε πηλόν». Ἀπό τό χῶμα τῆς γῆς.

*

Ἡ κίνηση αὐτή τοῦ Χριστοῦ ἔχει σκοπό τήν θύμηση τῆς δημιουργίας καί πλάσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Δημιουργό Θεό. Παραπέμπει ἄμεσα στό «Καί ἔπλασε τόν ἄνθρωπον χοῦν… ἀπό τῆς γῆς» (Γεν. 2,7). Εἶναι ἡ ὑπενθύμιση ὅτι «χοῦς ἐσμεν». Πρόκειται γιά τό ὑλικό συστατικό τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὑλική τοῦ ἀνθρώπου φύση μ’ ὅλα τά ἰδιαίτερα ἰδιώματα πού ἔρχονται καί ἐκφράζουν τό φθαρτό, τό εὔθραυστο, τό παροδικό, τό πεπερασμένο. Γι’ αὐτό καί ἀποδίδεται καί μ’ ἄλλους ὅρους καί λέξεις τό ἀνθρώπινο σωματικό στοιχεῖο. Ὡς «γῆ», «χῶμα», «ἔδαφος», «χόρτος», «ἄνθος τοῦ ἀγροῦ», «σκιά», «οἰκία πηλίνη». Πολύ διαφωτιστικοί, ἐν προκειμένῳ, εἶναι οἱ λόγοι οἱ ἀπευθυνόμενοι ἀπό τό Θεό πρός τόν πεπτωκότα πρωτόπλαστο Ἀδάμ ὅτι: «Γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ» (Γεν. 3,19), ἡ ὁμολογία τοῦ Ἀβραάμ «ἐγώ δέ εἰμί γῆ καί σποδός» (Γεν. 18,27), τοῦ Ἰώβ «πᾶς βροτός εἰς γῆν ἀπελεύσεται, ὅθεν καί ἐπλάσθη» (Ἰώβ, 34,15). Καί τοῦ προφητάνακτος: «Αὐτός ἔγνω τό πλάσμα ἡμῶν, ἐμνήσθη ὅτι χοῦς ἐσμέν» (Ψ. 103,14). Μάλιστα στόν Ἡσαΐα παρίσταται ὁ Θεός μέν, ὡς ὁ «κεραμεύς», ὁ δέ, ἄνθρωπος ὡς ὁ «πηλός» στά χέρια τοῦ Θείου Πλάστη. Ἤτοι: «Οὐχ ὡς ὁ πηλός τοῦ κεραμέως λογισθήσεσθε; Μή ἐρεῖ τό πλάσμα τῷ πλάσματι οὐ σύ μέ ἔπλασας; Ἤ τό ποίημα τῷ ποιήσαντι οὐ συνετῶς μέ ἐποίησας» (Ἡσ. 22,16).

*

Ἀλλά στό θνητό, φθαρτό καί τό μάταιο, στόν πηλό, ὁ Θεός «ἐνεφύσησεν πνοήν ζωῆς» (Γεν. 2,7), «ποιήσας αὐτόν τόν ἄνθρωπον «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» καί «καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ»». Ὁ ἄνθρωπος ἵσταται ὡς τό τελειότερο θεῖο δημιούργημα, ἐπιστέγασμα ὁλόκληρης τῆς δημιουργίας. Ψυχοσωματική ἑνότητα, μέ ἀξία, τιμή, θέση καί θεῖο προορισμό.

Γι’ αὐτό καί ὁ σοφός Μέγας Βασίλειος θά συνοψίσει: «Τό ἐν τῷ ἀνθρώπῳ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ εἶναι τό καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ δυνάμει, τό δέ καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ, τό κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐνεργείᾳ» (PG 30,32c).

Κατόπιν ὅλων αὐτῶν, μόνον «ὡς τέκνα ὑπακοῆς» ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μποροῦμε νά συνεχίζουμε τήν πορεία τῆς ζωῆς μας, ὥστε νά βρίσκουμε τήν καταξίωσή μας.