Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη
Οταν οι δυσκολίες της ζωής, οι πικρίες της ψυχής, οι αδυναμίες του εσωτερικού μας κόσμου, ο πόνος η χαρά, μας αφαιρούν κάθε ελπίδα, πνευματική ή ανθρώπινη.Οταν οι οφθαλμοί μας γίνονται ξηροί απο την προσδοκία και τελικά δεν βλέπουν.Οταν το θεωμένο σώμα μας, το τίμιο ναίδριο του Θεού γίνεται ” ως άσκός έν πάχνη”, ένα τομάρι που έπεσε στην πάχνη και πάγωσε και έχασε το χρώμα του τόσο, ώστε να μην ξεχωρίζεις αν υπάρχει.Οταν η ζωή μου γίνεται τέτοια που με κάνει να νιώθω οτι ξηράθηκε η ύπαρξη μου, οτι ξεχάστηκα απο την αγάπη των ανθρώπων, των αγγέλων, των αγίων, οτι χάθηκα και ζητάω απο τον Θεό λίγη ανάψυξη, λίγη ξεκούραση, και ο Θεός δεν μου δίνει τίποτα, και νιώθω σαν συντρίμι της ζωής, τότε αξίζει να πιστεύουμε.”