Σύμφωνα με πρόσφατα δεδομένα, περισσότερο από το 80% των νοικοκυριών στην Ελλάδα σήμερα (και 90% στην Ευρώπη των 27)[1] διαθέτουν πρόσβαση και χρησιμοποιούν το διαδίκτυο. Αυτό σημαίνει ότι το διαδίκτυο δεν αποτελεί πλέον καινοτομία, αλλά ότι έχει ενταχθεί στην καθημερινή μας ζωή. Η γενιά των ανθρώπων που ενηλικιώνεται στις ημέρες μας δεν έχει γνωρίσει στην πλειοψηφία της τον προ διαδικτύου τρόπο ζωής. Έρευνες σχετικά με τις επιδράσεις του διαδικτύου στην ανθρώπινη συμπεριφορά[2], αναφέρουν ότι η εντατική χρήση του διαδικτύου από τους νέους έχει ως συνέπεια την ανάγνωση λιγότερων βιβλίων, την δυσκολία κατανόησης σύνθετων μηνυμάτων, καθώς και μια αδυναμία διάκρισης μεταξύ εικονικού και πραγματικού κόσμου. Σε αυτήν την νέα πραγματικότητα υπάρχει θέση για το χαρμόσυνο μήνυμα του Ευαγγελίου; Ιδιαίτερα στην σημερινή συγκυρία, όπου η πρόσβαση στους ναούς λόγω της πανδημίας είναι πιο δύσκολη από ποτέ. Εν τη απουσία του παραδοσιακού άμβωνα μπορεί το διαδίκτυο να αποτελέσει έναν ψηφιακό άμβωνα για την ηθική ανάπτυξη του ανθρώπου του εικοστού πρώτου αιώνα; Μπορεί το διαδίκτυο να καταστεί μαζικό ποιμαντικό μέσο και να ενσωματωθεί στις πρακτικές της ορθόδοξης Εκκλησίας προσφέροντας στους πιστούς τους κατάλληλους οδοδείκτες προσανατολισμού στις αχανείς λεωφόρους της αδιαφοροποίητης πληροφορίας;
Η χριστιανική παράδοση ήδη από του αποστολικούς χρόνους έχει να επιδείξει αρκετά παραδείγματα γόνιμου διαλόγου της Εκκλησίας με το “νέο” και υιοθέτησης καινοτομιών, έστω και αν η επιφυλακτικότητα μερίδας πιστών καθυστέρησε παροδικά τις εξελίξεις.