Στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής των Απόκρεω περιγράφεται το πώς θα κριθεί ο κόσμος κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού. Στο τέλος της κρίσεως οι αμαρτωλοί «απελεύσονται εις κόλασιν αιώνιον και οι δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον». Τι είναι όμως η αιώνια κόλαση;
Η λέξη κόλαση παράγεται από το ρήμα κολάζω, που σημαίνει τιμωρώ, βασανίζω. Επομένως κόλαση σημαίνει τιμωρία, βασανιστήριο. Η κόλαση αναφέρεται αποκλειστικά σε όντα κολάσιμα, δηλαδή λογικά και ελεύθερα. Το δόγμα της κολάσεως διδάσκεται πλούσια στη Γραφή και την Παράδοση. Απλώνει βαθιές τις ρίζες του στην εκκλησιαστική συνείδηση και είναι ζυμωμένο με την ευσέβεια και τη λατρεία της Εκκλησίας συνδέεται δε με το δόγμα της μελλούσης κρίσεως.
Ο Θεός θα κρίνει όλους τους ανθρώπους. Όταν θα έλθει ο Χριστός «εν τη δόξη αυτού», συνοδευόμενος από τους αγίους αγγέλους, θα καθίσει «επί θρόνου δόξης αυτού» και θα συγκεντρωθούν «έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη», τα οποία θα διαχωρίσει μεταξύ τους, «ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των ερίφων». Και αφού στήσει τα μεν πρόβατα στα δεξιά, τα δε ερίφια αριστερά, θα εκφέρει την ετυμηγορία του: «Θα αποδώσει βασιλεία ουρανών στους δικαίους και κόλαση αιώνιον στους αδίκους και φαύλους». Ο προφητικός λόγος του Κυρίου με τον έντονο ανθρωπομορφισμό του, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας ως προς την πραγματικότητα της θείας Κρίσεως. Όμοια λένε και oι Απόστολοι: Ο μεν Πέτρος διακηρύσσει, ότι ο Χριστός είναι «ο ωρισμένος υπό του Θεού κριτής ζώντων και νεκρών», ο δε Παύλος βεβαιώνει, ότι ο Χριστός μέλλει «κρίνειν ζώντας και νεκρούς κατά την επιφάνειαν αυτού και την βασιλείαν αυτού» και θα αποδώσει «εκάστω κατά τα έργα αυτού». Συνοπτικά δε η Εκκλησία μας στο ιερό Σύμβολο της πίστεως ομολογεί: «Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς».