Γιατί ο Παπαδιαμάντης αναφέρει ότι τα κορίτσια από τα δώδεκα χρόνια κι ύστερα δεν πηγαίναν στις εκκλησίες; Στον γάμο τους ξαναπήγαιναν πια. Πηγαίναν το βράδυ της Αναστάσεως, το βράδυ της Μ. Παρασκευής, τη νύχτα κρυφά, ντυμένες γριές για να προσκυνήσουν τον επιτάφιο. Για να μην τις αρπάξουν οι Τούρκοι. Στην Ανάσταση φοβόντουσαν ωστόσο να πάνε γιατί είχε πολύ φως το βράδυ της ανάστασης. Και φαίνονταν. Υπάρχουν πολλά άγνωστα περιστατικά. Ας πούμε, σε ένα πανηγύρι που γινόταν κοντά στην Άμφισσα και χόρευαν το βράδυ, χόρευαν και οι κοπέλες χώρια για να μην τις αγγίζουν τα αγόρια. Οι Τούρκοι παραμόνευαν και πήγαν και αρπάξανε μερικές κοπέλες. Οπότε βγήκαν οι παλληκαράδες, οι κλέφτες με τα όπλα, και κυνήγησαν τους Τούρκους κι άφησαν τις κοπέλες.
Μία απ’ αυτές όμως, μια Κρυστάλλω, την πήρε ο Σκυλοδήμος, ο αρχηγός του αποσπάσματος στο οποίο ηγούνταν ο Αθανάσιος Διάκος, την πήγε πάνω στο λημέρι του, δεν ξέρω με ποια δικαιολογία. Όταν έφτασε πάνω η κοπέλα, ο Διάκος πήρε το τουφέκι του κι εξαφανίστηκε. Και έγραψε γράμμα ύστερα στον Σκυλοδήμο και του λέει “εδώ πάνω ήρθαμε καπετάνιε για να ελευθερώσουμε την πατρίδα μας, δεν ήρθαμε για Κρυστάλλες. Αν δεν στείλεις την κοπέλα στο σπίτι εγώ δεν ξανακατεβαίνω να πολεμήσω μαζί σας.”
Τι υπέροχα πράγματα!
Και λέει ο Μακρυγιάννης, παλληκάρια λέει που ήταν στον αγώνα, ντροπαλά σαν κορίτσια κοκκινίζανε. Να ένα παράδειγμα, ο Αθανάσιος Διάκος. Κι αναγκάστηκε ο Σκυλοδήμος, για να μη χάσει τον Αθανάσιο Διάκο, έστειλε την Κρυστάλλω στο σπίτι της κι αποκαταστάθηκε, και τότε γύρισε πίσω ο Διάκος. Αυτά πρέπει να τονιστούν λοιπόν… Είναι πολύ σπουδαία πράγματα, διότι δείχνουν το ήθος που υπήρχε.
Κώστας Γανωτής, Φιλόλογος