Γράφει ο Γιώργος Γκοτζιάς για το Πρακτορείο ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
Όταν ο Χριστιανισμός έκανε αισθητή την παρουσία του στις πάλαι ποτέ εθνικές (ειδωλολατρικές) εστίες των Ελλήνων, αλλά και των λοιπών λαών, ουδείς μπορούσε να πιστέψει πως άνθρωποι πότε αγράμματοι και πότε απλοϊκοί, θα μπορούσαν να μπολιάσουν την Αλήθεια σε μια τόσο βαθιά ριζωμένη θρησκεία.
Ωστόσο κανένας από τους τότε γνωστικούς δεν υπολόγισε το Άγιο Πνεύμα, που όντας ο ίδιος ο Θεός, «μετάλλαξε» την εξωτερική ασημαντότητα σε αίγλη και θαρραλέα αγωνιστικότητα.
Εν συνεχεία, παρά τους απίστευτους διωγμούς που υπέστησαν οι χριστιανοί ανά τον κόσμο, η πίστη φούντωνε και η αλλαγή επιφύλασσε, ειδικά στους Έλληνες, μια λαμπρή εποχή.
Επάνω στο αίμα των μαρτύρων το ελληνορωμαϊκό πνεύμα, το οποίο κατά τον αείμνηστο π. Ιωάννη Ρωμανίδη, υπήρξε ένα και το αυτό, αναπτύσσεται η Ρωμανία, η Ρωμιοσύνη, η λαμπρή και χριστιανική εποχή, η οποία όχι μόνο δεν έβλαψε, αλλά και προσάρμοσε σοφά τις αρχαιοελληνικές αξίες, στον εν Χριστώ βίο.
Η βυζαντινή πολυπολιτισμικότητα ή αν θέλετε καλύτερα, διαπολιτισμικότητα, εδραίωσε στον ρου της ιστορίας την έννοια του Ορθόδοξου, η οποία αποτελεί μέχρι και σήμερα το πρότυπο του πραγματικούανθρωπιστή της Ανατολής. Μια άυλη κληρονομιά, με υγιείς συμπεριφορές και χωρίς στιγμιαίες εκρήξεις επίπλαστης ευαισθησίας.
Ο Ρωμιός ή ο Ορθόδοξος Έλληνας, μπορεί να μην έχει πάση θυσία «αίμα ελληνικό», αλλά ο ίδιος να πρεσβεύει εν γνώσει του όλα όσα χαρακτηρίζουν το πνεύμα ενός παγκόσμιου ανθρώπου. Ο οποίος συναναστρέφεται με όμορους λαούς, διατηρώντας ταυτόχρονα και τη μοναδικότητα της ταυτότητάς του.
Είμαστε Ρωμιοί διότι είμαστε Έλληνες Χριστιανοί χωρίς «εξετάσεις αίματος» και βαρύγδουπες δηλώσεις, στεκόμαστε επάξια σε μια οικουμένη που δυστυχώς αδυνατεί να εννοήσει τι πραγματικά είναι η χαρά και τι η θλίψη.
Έχουμε χρέος να παλέψουμε στην αρένα των πεπερασμένων λογιών που σκοπεύουν να μετατρέψουν την ανθρωπότητα σε μια μάζα ανθρωποειδών δίχως αισθήματα και στόχους.
Η Πίστη μας, το Έθνος μας, η Κληρονομιά μας…
Είθε ο Θεός να ‘ναι κοντά μας!