200 έτη μνήμης στη Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου Βεροίας

Διαδώστε:

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στην Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου Σκήτης Βεροίας την Μεγάλη Πέμπτη 21 Απριλίου το πρωί.

Στο τέλος τελέστηκε τρισάγιο για τους πεσόντες αγωνιστές κατά την καταστροφή της Ιεράς Μονής στις 30 Μαρτίου του 1822 και ακολούθησε σχετική ομιλία του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Αρχιμ. Πορφυρίου Μπατσαρά.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Τοῦτό ἐστι τό αἷμά μου τό τῆς καινῆς διαθήκης τό περί πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν».

Μεγάλη Πέμπτη σήμερα, Πέμπτη τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καί ὁ Χριστός δέν συντρώγει ἁπλῶς μέ τούς μαθητές του στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ, ἀλλά τούς παραδίδει τό μυστήριο τῆς ἀναμνήσεώς του καί τῆς μετοχῆς τους στό Πάθος του.

Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στή γῆ εἶχε ὡς σκοπό νά συμφιλιώσει τόν πεπτωκότα ἄνθρωπο μέ τόν Θεό. Εἶχε ὡς σκοπό νά σβύσει τίς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων καί νά τούς παράσχει τήν ἄφεση.

Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στή γῆ ἦταν μία μεγάλη θυσία. Δέν ἦταν θυσία μόνο τό Πάθος καί ἡ Σταύρωσή του ἀλλά ὅλη ἡ ζωή του. Ἀπό τήν πρώτη στιγμή μέχρι τήν τελευταία. Ὁ Χριστός μπορεῖ νά μήν χωρίσθηκε ἀπό τόν Θεό-Πατέρα του κατά τήν ἐνανθρώπησή του, ἀλλά ἡ ἀνθρώπινη φύση του νά ἑνώθηκε μέ τή θεία, ὅμως «ἐταπείνωσεν ἑαυτόν μορφήν δούλου λαβών».

Θυσία γιά χάρη τῶν ἀνθρώπων ἦταν ὅλα ὅσα ὑπέστη κατά τήν ἐπίγεια ζωή του, ἀλλά καί ἡ ἀγωνία του στή Γεθσημανῆ καί ἡ προδοσία τοῦ μαθητοῦ του. Ἄν καί ἦταν Θεός, ἔγινε ἄνθρωπος καί αἰσθάνθηκε ἐπί τοῦ Σταυροῦ ὅλο τό βάρος τῆς ἀνθρωπίνης ἁμαρτίας τήν ὁποία σήκωνε, προκειμένου νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό αὐτήν, ἀλλά καί τή στιγμιαία ἐγκατάλειψη τοῦ Πατέρα του, ὅπως ὁ ἴδιος τήν ἐξέφρασε λέγοντας: «Θεέ μου, Θεέ μου, ἱνατί μέ ἐγκατέλιπες».

Λίγο πρίν ἀπό τό Πάθος του ὅμως ὁ Ἰησοῦς προσφέρει ἐνώπιον τῶν μαθητῶν του μία διαφορετική θυσία. Τή θυσία τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός του, προσφέροντάς τους τά σύμβολά τους, τόν ἄρτο καί τόν οἶνο. Προσφέρει τό Αἶμα του, πρίν νά τό χύσει ἐπί τοῦ Σταυροῦ, γιά νά σφραγίσει τήν «καινή διαθήκη» τοῦ Θεοῦ μέ τούς ἀνθρώπους.

«Τοῦτό ἐστι τό αἷμά μου τό τῆς καινῆς διαθήκης τό περί πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν».

Προσφέρει τό Αἷμα του ὁ Χριστός καί καθιστᾶ κοινωνούς του τούς μαθητές του καί ὅλους τούς ἀνά τούς αἰῶνες μαθητές του, ἐξασφαλίζοντας γιά ὅλους τά ὀφέλη, θά λέγαμε κατ᾽ ἄνθρωπον, αὐτῆς τῆς νέας συμφωνίας.

Τό Αἷμα τό ὁποῖο προσφέρει ὁ Χριστός μέ τόν οἶνο στούς μαθητές του στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ δέν εἶναι μόνο σύμβολο, εἶναι μία πράξη θυσίας, πρίν νά ρεύσει ἐπί τοῦ Σταυροῦ γιά ὅλους ὅσους θά ἀποδεχθοῦν αὐτή τή θυσία καί τή νέα συμφωνία. Εἶναι πράξη θυσίας, ἡ ὁποία θά βρεῖ ἀνά τούς αἰῶνες πολλούς μιμητές πού θά ἀκολουθήσουν τό παράδειγμα τῆς θυσίας τοῦ ἠγαπημένου Διδασκάλου τους καί θά θυσιασθοῦν γιά χάρη του.

Ἀνάμεσά τους οἱ ἀπόστολοι, οἱ ἅγιοι μάρτυρες καί οἱ ὁμολογητές πού, ἔχοντας γίνει κοινωνοί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ διά τῆς θείας Εὐχαριστίας, δέν δίσταζαν νά θυσιασθοῦν καί ἐκεῖνοι γιά τόν Χριστό.

Καί ἀκόμη ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ὅσιοι καί θεοφόροι πατέρες, οἱ ἐν ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀγωνίσθηκαν γιά νά μήν δεχθοῦν «εἰς κενόν» τή χάρη του, ἐκεῖνοι πού «ἔδωσαν αἷμα καί ἔλαβαν πνεῦμα» μέ τή νηστεία, μέ τήν ἄσκηση, μέ τήν κακοπάθεια, μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, μέ τήν πάλη, πολλές φορές, μέ τόν ἀρχέκακο δαίμονα.

Καί εἶναι καί ἐκεῖνοι πού στά δύσκολα χρόνια τῆς σκλαβιᾶς θυσιάσθηκαν γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία, εἴτε διακινδυνεύοντας τή ζωή τους γιά νά κρατήσουν στά μοναστήρια καί στίς ἐκκλησίες ζωντανή τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων στόν Χριστό, στήν Παναγία καί στούς ἁγίους, εἴτε θυσιάζοντάς την γιά νά μήν ἀρνηθοῦν τόν Χριστό, ἀλλά νά προσφέρουν καί τό αἷμα τους θυσία σέ Ἐκεῖνον πού θυσιάσθηκε γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, θυσία σέ Ἐκεῖνον πού πίστευαν ὅτι θά σώσει τό Γένος ἀπό τόν βάρβαρο καί ἀλλόθρησκο δυνάστη.

Σάν σήμερα Μεγάλη Πέμπτη πρίν ἀπό 200 χρόνια οἱ πατέρες τῆς Σκήτης τῆς Βεροίας θυσιάσθηκαν γιά τόν Χριστό καί τήν πατρίδα. Ἀνεδείχθησαν ἱερά σφάγια πού πλήρωσαν, ὅπως καί πολλοί ἄλλοι πατέρες στά μοναστήρια τῆς περιοχῆς μας, ὅπως οἱ πατέρες καί ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς τῆς Παναγίας Δοβρᾶ, τῆς Ἀγκαθιᾶς καί ὅλων τῶν μοναστηριῶν μας, τό τίμημα τοῦ ἀγώνα γιά τήν ἐλευθερία, σφραγίζοντας μέ τό αἷμα τους καί αὐτοί τήν νέα συμφωνία γιά τήν ἐλευθερία τῆς πατρίδος μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ.

Τιμώντας τους σήμερα καί ἐμεῖς, μνημονεύουμε τή θυσία τους καί παρακαλοῦμε τόν Θεό νά τούς κατατάξει ἐν σκηναῖς δικαίων καί νά τούς συναναναστήσει μαζί του στή χαρά τῆς βασιλείας του.