Στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ρεντίνης τέλεσε την ακολουθία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ. Τιμόθεος τη Μ. Τρίτη 23 Απριλίου 2019.
Τὸ μοναστήρι, σύμφωνα μὲ τοπικὴ παράδοση, ἱδρύθηκε τὸν 9ο μὲ 10ο αἰ., ὅμως δὲν σώζονται κατάλοιπα τῶν παλαιῶν ἐγκαταστάσεων. Βεβαιωμένα ἤκμαζε κατὰ τὸν 16ο αἰῶνα, ὅπως μαρτυρεῖ ἐπιγραφή, ὅπου ἀναφέρεται μία γενικὴ ἀνακαίνιση τῆς μονῆς τὸ 1579 , ἐνῶ τὸ σημερινὸ Καθολικὸ ἀνακαινίστηκε τὸ 1640 καὶ ἁγιογραφήθηκε τὸ 1662, ἀπὸ τὸν ἀξιόλογο ζωγράφο Ἰωάννη.
Γνώρισε ἰδιαίτερη ἀνάπτυξη κατὰ τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, εἶχε πλῆθος μοναχῶν καὶ μετοχίων, ἀκόμη καὶ στὴ Ρωσία, ἀπὸ τὸ ὁποῖο προσέλαβε καὶ τὴν ἐπωνυμία «τὸ Ρωσικόν».
Εἶχε συγκεντρώσει σημαντικὰ κειμήλια, ἱερὰ σκεύη καὶ εἰκόνες – τὰ ὁποῖα σήμερα ἐκτίθενται στὸ ἐκκλησιαστικὸ μουσεῖο τῆς Ρεντίνας, διατηροῦσε πλούσια βιβλιοθήκη, ἀκόμα καὶ μὲ εἰκονογραφημένα χειρόγραφα, ἐνῶ ἀπὸ τὸν 18ο αἰ. φιλοξενοῦσε ἀνωτέρα σχολὴ γραμμάτων, ἐξέλιξη τοῦ «Κρυφοῦ Σχολειοῦ», ποὺ κατὰ τὴν τοπικὴ παράδοση, λειτούργησε σὲ ὑπόγεια κρύπτη ἑνὸς παρεκκλησίου.
Ὑπῆρξε ὁρμητήριο ἀγωνιστῶν καὶ ἐπίκεντρο συγκρούσεων, ὅπως αὐτὲς τοῦ 1821, 1854, 1857 καὶ 1867, ὁπότε πολιορκήθηκε καὶ ὑπέστη σοβαρὲς καταστροφές, ποὺ συνετέλεσαν καὶ στὴ σταδιακὴ παρακμὴ καὶ ἐγκατάλειψή του μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση.
Τὸ 1927 ἐπανιδρύθηκε ὡς μονή, ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Ἰεζεκιήλ, στεγάζοντας ἐλάχιστους μοναχούς. Ὁ ἡγούμενος Ἀβράμιος Ρούσκας, προερχόμενος ἀπὸ τὴν Νέα Σκήτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους, παρέμεινε στὴ μονὴ κατὰ τὰ ἔτη 1930-1947 καὶ βρῆκε μαρτυρικὸ θάνατο κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἐμφυλίου πολέμου.
Τὸ 1967 χαρακτηρίστηκε ἱστορικὸ διατηρητέο μνημεῖο, ἐνῶ τὸ 1973 ἔκλεισε γιὰ ἀκόμα μία φορὰ καὶ τὴ φύλαξή της ἀνέλαβε τὸ Ὑπουργείο Πολιτισμοῦ. Ἀπὸ τὸ 2000 λειτουργεῖ πλέον ὡς γυναικεία κοινοβιακὴ μονή, ὑπαγόμενη στὴν Ἱ. Μητρόπολη Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων.
Φωτογραφίες: Λάμπρος Καρκαλέτσης
