Πανηγυρίζει η Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Μουτσιάλης

Το απόγευμα της Δευτέρας, 5 Αυγούστου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό της Δεσποτικής Εορτής της Μεταμορφώσεως του Κυρίου στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού Μουτσιάλης.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Τήν ἀμαυρωθεῖσαν ἐν Ἀδάμ φύσιν, μετα­μορ­­φωθείς, ἀπαστρά­ψαι πάλιν πεποίηκας».

Στό ὄρος Θαβώρ μᾶς μετέφεραν ἀπόψε οἱ ὕμνοι τῆς ἑορτῆς τῆς θείας Μεταμορφώσεως, γιά νά μᾶς προετοιμάσουν γιά τό μέγα θαῦμα πού ἔζησαν οἱ πρόκριτοι τῶν μαθη­τῶν τοῦ Κυρίου μας καί ἑορτά­ζουμε καί ἐμεῖς, ἰδιαιτέρως μάλι­στα στήν Ἱερά αὐτή Μονή, πού εἶναι ἀφιερωμένη στήν Μεταμόρ­φω­ση τοῦ Κυρίου μας.

Ποιός εἶναι ὅμως ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο συνέβη αὐτό τό θαυμαστό γεγονός, αὐτό τό ἀσύλληπτο θαῦ­μα τό ὁποῖο εἶδαν καί ἔζησαν οἱ τρεῖς μαθητές τοῦ Κυρίου μας, ὁ Πέτρος, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης; Γιατί εἶδαν τό πρόσωπο τοῦ Διδα­σκά­λου τους νά λάμπει «ὡς ὁ ἥλιος» καί τά ἱμάτιά του νά εἶναι «λευκά ὡς τό φῶς»;

Ὁ ἕ­νας λόγος αὐτῆς τῆς Με­τα­μορ­φώσεως τοῦ Ἰη­σοῦ ἦταν νά δείξει στούς μαθητές του ποι­ός πραγμα­τικά ἦταν, γε­γονός πού ὅσο καί ἄν οἱ μαθητές του τό γνώ­ριζαν, γνώ­ρι­ζαν δη­­λα­δή ὅτι εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἦταν ἀδύ­να­το νά τό συνει­δη­το­ποιή­σουν στήν πλήρη του διά­στα­ση, γιατί ὁ ἄνθρωπος ἀπό τή φύση του ἀδυνατεῖ νά κατανοήσει κάτι γιά τό ὁποῖο δέν ἔχει ἐμ­πειρία καί γνώση, ὅπως δέν ὑπῆρχε καί στήν περίπτωση τοῦ ἐν­αν­­θρω­πή­σαντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Ἐπιτρέπει, λοιπόν, στούς μαθητές του νά δοῦν τή λάμψη τοῦ θείου του προσώπου «καθ᾽ ὅσον ἠδύνα­ντο», γιά νά μπορέσουν νά ἀν­­­τι­μετωπίσουν τό ἐπι­κείμενο Πάθος του καί νά κατανοήσουν τήν Ἀνά­στασή του.

Ὁ δεύτερος λόγος τῆς Μεταμορ­φώ­σεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτός τόν ὁποῖο περιγράφει τό τροπάριο τοῦ Μεγά­λου Ἑσπερινοῦ τῆς Με­τα­μορφώσεως τό ὁποῖο ἀκούσαμε πρό ὀλίγου: «Τήν ἀμαυ­ρω­θεῖ­σαν ἐν Ἀδάμ φύ­σιν» ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνο­γράφος, «με­τα­μορ­­φωθείς, ἀ­πα­­­στρά­ψαι πάλιν πε­ποί­­ηκας».

Μεταμορφώνεται δη­λαδή ὁ Χρι­στός, φέρον­τας τήν ἀνθρώπινη σάρ­­κα, γιά νά δείξει στούς μαθητές του καί δι᾽ αὐτῶν σέ ὅλους τούς πιστούς πῶς ἦταν ἡ ἀν­θρώπινη φύση πρίν ἀ­μαυρωθεῖ ἀπό τήν ἁμαρ­τία, ἀλλά καί πῶς μπορεῖ νά γίνει καί πάλι διά τῆς ἐν Χριστῷ σω­τηρίας τοῦ ἀνθρώ­που.

Μέσα σ᾽ αὐτές τίς δύο ἑρ­μηνεῖες βρίσκεται ὅ­μως καί τό βαθύτερο νόημα τῆς μεγάλης ἑορτῆς. Καί αὐ­τό εἶναι ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Χριστός μέ τό μεταμορφωμένο του πρόσωπο δείχνει καί τό πρό­σωπο τῆς θεό­τητός του ἀλλά καί τό ἀνθρώπινο πρό­σωπο κεκαθαρμένο ἀπό τήν ἁμαρτία, δείχνει στήν πράξη αὐτό πού εἶπε ὁ Θεός, ὅταν ἔπλασε τόν ἄνθρωπο, ὅτι τόν ἔ­πλα­σε «κατ᾽ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν» του. Μᾶς δημιούργησε δηλαδή μέ τή δυνατό­τητα νά γί­νου­με σάν καί Ἐκεῖνον, καί μέ τήν ἐνανθρώ­πη­σή του μᾶς ἔδειξε τόν δρόμο τῆς ἀπαλ­λαγῆς ἀπό τήν ἁ­μαρ­τία, στήν ὁποία πε­ριπέσαμε, καί τῆς κα­θάρ­σεως πού ὁδη­γεῖ στήν ὁμοίωσή του.

Καί αὐτός ὁ δρόμος δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν δρόμο πού βάδισαν καί οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, πού βάδισε ὁ ἅγιος Παΐσιος, τόν ὁποῖο ἰδιαιτέ­ρως τιμᾶ ἡ Ἱερά αὐτή Ἀδελφότης. Εἶναι ὁ δρόμος τῆς καθάρ­σε­ως ἀπό τήν ἁμαρτία καί τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἐν­τολῶν τοῦ Θεοῦ. Εἶ­ναι ὁ δρόμος τῆς ἀ­σκή­σεως καί τῆς μυστη­ρια­κῆς ζω­ῆς, ὅπως μᾶς τόν ὑπο­δεικνύει ἡ Ἐκ­κλη­σία μας, μέ τή νη­στεία, μέ τόν προσω­πικό μας ἀγώ­­να καί μέ τή λει­τουρ­γι­κή ζωή. Εἶναι ὁ δρό­μος τῆς προ­σευχῆς τῆς διαρ­κοῦς καί νοε­ρᾶς πού βοηθᾶ τόν νοῦ μας νά συγκε­ντρω­θεῖ στόν Θεό, νά ἀπαλ­λα­γεῖ ἀπό τίς φροντίδες καί τίς μέρι­μνες τοῦ κό­σμου καί νά καθαρ­θεῖ ἀπό τούς ἐφάμαρ­τους λογισμούς.

Καί ὅταν φθάσει ὁ ἄν­θρωπος στό ἐπίπεδο αὐ­τό, ὅταν μεταμορ­φω­θεῖ πνευματικά, τότε ἀξιώ­νεται νά λάμ­ψει καί τό δικό του πρό­σω­πο ἀπό τό φῶς τῆς θεί­ας Χάρι­τος, ὅπως ἔλαμ­ψε καί τό πρόσωπο τοῦ Χρι­στοῦ στό ὄρος Θαβώρ. Τότε ἀξιώνεται νά ζή­σει ἀπό αὐτή τή ζωή αὐ­τό πού περιγράφει ὁ ἱε­ρός ὑμνογράφος: τήν ἀποκατάσταση τοῦ ἀρ­χικοῦ κάλλους τῆς ἀν­θρω­πίνης φύσεως, τήν ἀποκατάσταση τοῦ ἀν­θρώ­που στήν πρό τῆς πτώ­σεως τῶν πρωτο­πλά­­στων καί τῆς ἐξώ­σεώς τους ἀπό τόν Πα­ρά­δεισο, καί τή συνάν­τη­σή του μέ τόν Θεό.

Ἀσφαλῶς, δέν εἶναι εὔκολο γιά ὅλους μας νά φθάσουμε στήν κατά­στα­ση αὐτή πού ἔφθασαν οἱ ἅγιοι. Ὅμως αὐτό δέν θά πρέπει νά μᾶς ἀποθαρρύνει καί νά μᾶς ἀπογοη­τεύει. Γνω­ρί­ζοντας τή μεγάλη τιμή πού μᾶς κάνει ὁ Θεός, δί­δο­ντας μας αὐτή τή δυ­νατότητα πού παρου­σιά­­ζει σήμερα ἐνώπιόν μας ὁ Χρι­στός μέ τήν Μεταμόρφωσή του στό ὄρος Θαβώρ, θά πρέπει νά προσπα­θοῦμε διαρκῶς νά ἀνέλ­θου­με καί ἐμεῖς στό δικό μας Θα­βώρ, ἔχον­τας πάντοτε ὑπόψη μας ὅτι τό τέλος αὐτῆς τῆς διαδρομῆς δέν ἐξαρτᾶ­ται μόνο ἀπό ἐμᾶς ἀλλά κυρίως ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ πού τήν προσφέ­ρει σέ ὅσους ἀγωνίζον­ται καί τήν ζη­τοῦν ἐπίμονα καί εἰλικρινά.