Στις 10 Αυγούστου 1913, υπεγράφη η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, ανάμεσα στην Ελλάδα, τη Σερβία, την Ρουμανία και το Μαυροβούνιο αφενός και την ηττημένη Βουλγαρία αφετέρου, που έθεσε τέλος στον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο.
Η Ελλάδα προσάρτησε την ανατολική Μακεδονία με τη Θεσσαλονίκη, την Καβάλα μέχρι το Νέστο ποταμό, τη Νότια Ήπειρο και την Κρήτη. Με τη Συνθήκη καθορίστηκαν τα νέα σύνορα Ελλάδας και Βουλγαρίας, με βάση τη γραμμή όρος Μπέλλες – εκβολές ποταμού Νέστου, ενώ λίγες μέρες πριν, στις 3 Αυγούστου, είχαν καθοριστεί στο Βελιγράδι τα ελληνοσερβικά σύνορα (Πρωτόκολλο Βενιζέλου – Πάσιτς), με βάση τη γραμμή Πρέσπες – Δοϊράνη.
Γενικά η Συνθήκη Βουκουρεστίου, με την άμεση σχετικά συνομολόγηση και υπογραφή της υπήρξε πολύ σημαντική για τους Συμμάχους (Ελλάδα, Σερβία και Ρουμανία), μέσω της οποίας εκτός του ότι ορίσθηκαν τα σύνορα της ηττημένης Βουλγαρίας με τις όμορες νικήτριες Χώρες, ταυτόχρονα απετράπη και οποιαδήποτε ανάμιξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε βαλκανικά, πλέον, ζητήματα, εκτός από της εκ μέρους της τελευταίας ανακατάληψης της Αδριανούπολης, καθώς και τμημάτων της Ανατολικής Θράκης μέχρι τον ποταμό Έβρο.