Ο Δυσσέας του Ανδρούτσου, το Λιοντάρι της Ρούμελης, το Πρωτοπαλλήκαρο της Ρωμηοσύνης αφήνει την τελευταία του πνοή πριν δει ελεύθερη πατρίδα.
Ο μεγάλος Αγωνιστής του Γένους, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, αυτός που έστησε στο Χάνι της Γραβιάς το αθάνατο τρόπαιο δόξης και ηρωισμού, κατά των απίστων, αυτός που εκδικήθηκε τον μαρτυρικό θάνατο του καρδιακού του φίλου, Θανάση Διάκου, αυτός που έδιωξε τον Αγαρηνό από τη Ρούμελη, αυτός ο Μεγάλος Έλληνας δολοφονείται από την αγνωμονούσα πατρίδα.
Ο μεγάλος στρατιωτικός ηγέτης κατηγορήθηκε για προδοσία, φυλακίστηκε, αλυσοδέθηκε και βασανίστηκε από χέρια ελληνικά.
Το αποκορύφωμα του δράματος παίχτηκε τα μεσάνυχτα 4 προς 5 Ιουνίου 1825. Τρεις φιγούρες εισέρχονται στο μπουντρούμι του παλληκαριού. Αντικρίζουν ένα καταπονεμένο Ανδρούτσο, κουρελή και μισοπεθαμένο.
Μετά από ώρες κακοποίησης κι ενώ οι δύο τον ακινητοποίησαν ο τρίτος, ένας ανελέητος παπάς, εφάρμοσε την μέθοδο του στριψίματος των όρχεων. Ακολούθησε ένα ουρλιαχτό πόνου ένα βογκητό σπαρακτικό και μία σειρά από αναστεναγμούς. Ο Οδυσσέας άφησε την τελευταία του πνοή. Τότε τον έδεσαν από ένα σχοινί και τον πέταξαν πάνω απ’ το φρούριο της Ακρόπολης, για να φανεί σαν ατύχημα. Το πρωί οι σκοποί αντίκρισαν ένα σωρό από σακατεμένες σάρκες που δύσκολα έμοιαζε για άνθρωπος…
Κι αν το κορμί του κομματιάστηκε, η άφθαρτη ψυχή του ζει αιώνια.
Του Οδυσσέα Ανδρούτσου ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ!
Κείμενο: Μωραΐτες εν Χορώ