Ο Αναστάσιος Γεωργιάδης, από την Φιλιππούπολη, γνωστός και ως «Λευκίας», φιλοτέχνησε ένα ποίημα με τίτλο «Ὀθωνιάς», ένα «ποιημάτιον ἡρωικόν, κατά τήν γηθόσυνον ἐτήσιον ἡμέραν τῆς εὐτυχοῦς εἰς Ναύπλιον ἀφίξεως τοῦ Γαληνοτάτου Βασιλέως τῆς Ἑλλάδος Ὄθωνος τοῦ Πρώτου, ὑφ’ οὗ καί εἰς τήν γερμανίδα φωνήν μεθηρμήνευται», το οποίο εξεδόθη στο Ναύπλιο, από τον Κ. Ράλλη, το 1834.
Ήταν έκδοση σε σχήμα 4ο, 41 σελ. Οι τίτλοι είναι στα ελληνικά και γερμανικά, η γερμανική μετάφραση στις σελ. 21-41, με μαρμαρογραφημένα εξώφυλλα της εποχής της εκδόσεως.
Ο Αναστάσιος Γεωργιάδης (Φιλιππούπολη Θράκης 1773-Αθήνα 1853) ήταν Έλλην ευεργέτης, ο πρώτος καθηγητής και κοσμήτωρ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών καθηγητής πανεπιστημίου και ιατρός.
Μετά τις σπουδές του στην Ευρώπη, μετέβαινε συχνάκις στην Βιέννη ίνα εμψυχώσει τους εκεί Έλληνες, ώστε να επαναστατήσουν! Το 1832 επήγε στο Μόναχο και εκφώνησε λόγο στον ορθόδοξο ναό κατά την ονομαστική εορτή του βασιλιά της Ελλάδας Όθωνα Α΄. Ο λόγος αυτός εξεδόθη με τον τίτλο «εν τη κατά Μόναχον της Βαυαρίας των παροίκων Ελλήνων εκκλησία τη 6/18 Νοεμβρίου 1832 κατά την φερώνυμον πανήγυριν του γαληνοτάτου βασιλέως της Ελλάδος Όθωνος του Πρώτου», στην Βιέννη, υπό του Haykul, το 1833.
Χρησιμοποίησε το επώνυμο «Λευκίας» κατά την συγγραφή του έργου του «Πυρετός πεμφυγώδης ή λοιμού αφορισμοί» (1832), το οποίο εγράφη στην ιωνική διάλεκτο και ήταν αφιερωμένο στον βασιλιά της Ελλάδος, Όθωνα Α΄. Συνέγραψε και το «Στέφανος Όθωνος» (1835) με αφορμή την ενηλικίωση του Όθωνος…
Εδώρισε όλην του την περιουσία (αμπέλια και οικόπεδα στο Φάληρο), στο Πανεπιστήμιο, αφήνοντας ακόμη και την κόρη του χωρίς περιουσία!
Επίστευε ότι οι Έλληνες θα έπρεπε να διδάσκονται την αρχαία ελληνική γλώσσα μιας για να διατηρηθεί η ιδιοσυγκρασία του έθνους. Η γλώσσα, έλεγε, ακολουθεί την πολιτιστική πορεία ενός έθνους. Με την παύση χρήσης της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, το έθνος βρεθεί σε παρακμή. Συντάχθηκε με τον Νεόφυτο Βάμβα, αντιτάχθηκε ιδεολογικά με τον Αδαμάντιο Κοραή και τον Έρασμο (με τον τελευταίο σχετικά με την προφορά και την προέλευση της αρχαίας ελληνικής γλώσσης).
πηγή: Γ. Λεκάκης «Μεγάλη ανθολογία ελληνικής ποιήσεως» (απόσπασμα – υπό έκδοσιν).
