Γράφει ο Γιώργος Γκοτζιάς, Εκπαιδευτικός – Για το Πρακτορείο ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
«…Πλατιά του ονείρου μας η γη και απόμακρη. Και γέρνεις εκεί και σβεις γοργά. Ιερή στιγμή. Σαν πιο πλατιά τη δείχνεις, και τη φέρνειςσαν πιο κοντά!»
Κι εκεί, επάνω στην πλατιά τη γη της Μακεδονίας, γέρνεις γεμάτος θεία αγαλλίαση και ανδρεία, ωΤραντέλληνα, ω γόνε των Μελάδων, ψυχή της Μακεδονίας!
…Θα ‘θελα να προσέγγιζα λιγάκι τη σκέψη του Κωστή Παλαμά, σαν έγραφε τους παραπάνω στίχους για τη μέρα της θυσίας του Παύλου Μελά, ωστόσο αυτό μου είναι ακατόρθωτο… Απ’ την άλλη ένας τόσο ηρωικός αγώνας με κεφαλή το Μελά, σίγουρο ήταν πως θα «επλάτυνε» το μέγεθος της πατρίδας μας, παρέχοντας έτσι μια υπερφυσική έκταση, ακαταμέτρητη απ’ τα τεχνητά μέσα του κόσμου.
Ο Παύλος Μελάς, το βαρύ ετούτο όνομα, που είναι ικανό σε κάθε νοήμων Έλληνα, να προκαλέσει ρίγη συγκίνησης, υπήρξε άρχοντας με όλη τη σημασία της λέξεως. Συνειδητός υπέρμαχος της ελευθερίας, απαρνείται την εφήμερη ευδαιμονία του πλούτου, αφήνοντας έτσι όχι μόνον τα υλικά αγαθά, αλλά τη σύζυγο και τα τέκνα του.
Γόνος Ηπειρωτών αρχόντων, ανθρώπων οι οποίοι απ’ όπου κι αν βρίσκονταν, στήριζαν ποικιλοτρόπως τους Ηπειρώτες. Δέλβινο, Πωγώνι, Δερόπολη και Αργυρόκαστρο, είναι μερικά από τα εκτός σημερινών ελληνικών ορίων μέρη, τα οποία ευεργετήθηκαν κατά το εγγύτερο σύγχρονο και απομονωμένο – από την ελληνική ιστορία – παρελθόν τους.
Τί μπορεί να ενδυνάμωσε τόσο έναν κοσμοπολίτη αριστοκράτη της εποχής ώστε να αρπάξει το όπλο και το σπαθί, να δρασκελίσει τα βουνά και να θέσει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή του;
Ασφαλώς η υπέρμετρη αγάπη του για την Πατρίδα και τα ιδανικά της ελευθερίας, τα οποία στερούνταν οι Έλληνες. Επιπλέον η οικογένεια, η οποία γαλουχεί με χριστιανική – εθνική συνείδηση ένα απλό παιδάκι. Να θέτει έπειτα όλο του το είναι ως αντίλυτρον για όλους όσους θα συνέχιζαν να ζούνε υπό το ακοίμητο βλέμμα του δυνάστη.
Κι αυτό είναι που επί των ημερών μας ενοχλεί… Η μεταλαμπάδευση των αξιών και των θεοδώρητων υγιών ελευθεριών στη νέα γενιά. Έτσι και ξεθεμελιώνουν αυτό το βαρύγδουπο όνομα του Μελά μας, από την ιστορία. Πότε θέτοντάς το στο περιθώριο και πότε αμφισβητώντας το μέγεθος της προσφοράς του.
Κι όμως ο Παύλος Μελάς, σαν σήμερα και πάντα σε κάθε «σαν σήμερα», θα μας γεμίζει την ψυχή μας θάρρος και πίστη στο Θεό και στο Έθνος. Δίχως αυτόν και δίχως τόσους άλλους συναγωνιστές του, θα ήμασταν βάρκες παραδαρμένες απ’ τα μανιασμένα κύματα της άγνοιας και του μαρασμού…