Τους πολύτεκνους τίμησε σήμερα Κυριακή 13 Νοεμβρίου, ο Μητροπολίτης Κερκύρας Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος.
Άλλωστε κάθε χρόνο αυτή την εποχή, η Ένωση Πολυτέκνων λειτουργούνται στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος Σαρόκου (san rocco).
Αυτή η εορτή καθιερώθηκε με την συνεργασία της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, και ιδιαίτερα του Μητροπολίτη Κερκύρας κ. Νεκταρίου, ο οποίος έχει ευαισθησία στις πολύτεκνες οικογένειες, και έχει καθιερώσει από την αρχή της ποιμαντορίας του σε είκοσι πολύτεκνες οικογένειες εναλλασσόμενες κατ΄ έτος, επίδομα ενίσχυσης, όπως και φοιτητικά επιδόματα σε πολύτεκνους φοιτητές από την Κέρκυρα που σπουδάζουν σε άλλες πόλεις.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, η οποία ήταν αφιερωμένη στους Γονείς Πολυτέκνους αλλά και στα παιδιά, τελέστηκε αρτοκλασία υπέρ υγείας του Προέδρου, των μελών του Δ.Σ. αλλά και όλων των πολυτέκνων οικογενειών. Παρόντες ήταν ο Προέδρος κ. Διονύσιος Δουκάκης, τα μέλη του Δ.Σ., καθώς ο Βουλευτής της Κέρκυρας κ. Στέφανος Γκίκας και πολιτευτές των επικείμενων εκλογών.
Κατά την ομιλία του στην Θεία Λειτουργία, ο Μητροπολίτης Κερκύρας με αφορμή την Ευαγγελική περικοπή του καλού Σαμαρείτη ανέπτυξε το θέμα περί του ποιος είναι πραγματικά ο πλησίον. Και στη συνέχεια, ομίλησε σχετικά με την κάθοδο του Ιουδαίου ανθρώπου από την Ιερουσαλήμ προς την Ιεριχώ, όπου έχει μεταφορική έννοια.
Η ομιλία του Κερκύρας Νεκτάριου
Στην πρώτη περίπτωση ο Ιησούς έδωσε αποστομωτική απάντηση στο νομικό της παραβολής, ο οποίος είχε ανησυχίες μεταφυσικές περί της εννοίας της αληθινής αγάπης, η οποία εκπορεύεται από τον άνθρωπο προς τον Θεό και προς τον συνάνθρωπο, και του έδωσε να κατανοήσει, αφενός σε αυτόν αλλά παράλληλα και σ εμάς, ότι η απευθυνόμενη αγάπη μας, δεν είναι σε όσους μας αγαπούν ή σε όσους χαϊδεύουν τον λογισμό μας και τον εγωισμό μας.
Αλλά η αγάπη είναι θυσιαστική, ανυπόκριτη, ανιδιοτελής. Πλησίον δεν είναι ο γνωστός, ο οικείος ή ο φίλος, αλλά είναι με την ευρεία έννοια ο αδερφός μας, ο οιοσδήποτε συνάνθρωπος μας, ο οποίος είναι πλασμένος κατ εικόνα Θεού, και αγωνίζεται να φθάσει στην ομοίωση του Θεού.
Αυτός ο πλησίον, έπαυσε σήμερα να υπάρχει ως έννοια με την οποία μας την παρουσιάζει ο Ιησούς Χριστός στην παρούσα παραβολή, διότι η διαμορφούμενη κοινωνική εικόνα μπολιασμένη από την αθεΐα και τον ουμανισμό της Δύσης, ο σημερινός άνθρωπος κατάντησε να είναι απρόσωπος, ανελεύθερος, και χωρίς καμία αξία. Γι αυτό σήμερα «εψύγη η αγάπη των πολλών».
Η δεύτερη εικόνα, είναι ότι ενώ η Ιερουσαλήμ που είναι κτισμένη επί όρους, συμβολίζει την άνοδο την πνευματική των ανθρώπων, οι οποίοι βρίσκονται στην διδασκαλία του Μωσαϊκού Νόμου. Η κάθοδος προς την Ιεριχώ συμβολίζει την απώλεια των πνευματικών αξιών του Νόμου. Με αποτέλεσμα οι ληστές, με τους οποίους ενεπλάκη ο οδοιπόρος της παραβολής, να είναι οι λογισμοί της αμαρτίας, οι λογισμοί της φιληδονίας, της πλεονεξίας, του εγωισμού και της ποικίλης αμαρτίας, οι οποίοι κατατραυματίζουν την ψυχή του ανθρώπου, και χρειάστηκε ένας άνθρωπος ο οποίος υπερέβη την μικρότητα αλλά και τις εθνικές, τις θρησκευτικές διαφορές και άλλες, για να τον σώσει από τον πνευματικό θάνατο. Διότι οι καθώς πρέπει, οι εκπροσωπούντες την Ιουδαϊκή ιεροσύνη, και οι Λευίτες, οι δήθεν τηρούντες τον Νόμον, αδιαφόρησαν και συνεχίζουν να αδιαφορούν για τον περιπεσόντα εις τους ληστάς, διότι δεν υπάρχει η αληθινή αγάπη και η εσωτερική πνευματική καλλιέργεια, αλλά παραμένει στον τύπο τον εξωτερικό και στην επιδερμική εφαρμογή του Νόμου, με αποτέλεσμα να εγκαταλείπουν τον κάθε λογής τραυματισμένο άνθρωπο κάθε εποχής.
Σήμερα λοιπόν, η κοινωνία μας ενώ καυχάται για την πρόοδο, την ευημερία και την εξέλιξη της, αδιαφορεί για την εικόνα του Χριστού και έχει σκληρύνει την καρδιά της, έναντι της αληθινής κοινωνίας με τον πλησίον και τον συνάνθρωπο.