“Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί ανατροπή του κόσμου, νέα τροπή στην ιστορία του ανθρώπου, γι’ αυτό και η πίστη μας σε αυτήν συνεπάγεται «απαρχή άλλης βιοτής», οδηγεί σε «καινή» ζωή, σε καινούργια ζωή, σε μετοχή στη ζωή του Αναστάντος”. Αυτό τονίζει μεταξύ άλλων ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος στην εγκύκλιό του για το Άγιον Πάσχα 2024.
Ο Κύριος δεν αναστήθηκε για τον εαυτό Του, για να δείξει τη δύναμή Του, για να πείσει για τη θεότητά Του, διότι Αυτός ο Ίδιος είναι η ζωή∙ αναστήθηκε για μας. Στον 142ο Ψαλμό, προσευχόμαστε: «ένεκεν του ονόματός σου, Κύριε, ζήσεις με», Κύριε, εσύ είσαι η ζωή μου, δώσε μου ζωή από τη ζωή Σου. Αυτός είναι και ο σκοπός του εορτασμού της Αναστάσεως του Κυρίου, να ζωοποιηθούμε από τις σταγόνες των κρουνών της τετρωμένης πλευράς Του και να λάβουμε την αιώνια ζωή που προσφέρει αφειδώλευτα η χάρις Του σε όσους το επιθυμούν και μετά πόθου και ιερού φόβου Τον προσεγγίζουν, διότι «Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου, καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωήν και μέγα έλεος».
Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού είναι η μόνη απάντηση στο ερώτημα του κόσμου και του ανθρώπου. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει ερμηνεία του κόσμου, ούτε λόγος να υπάρχουμε, ούτε νόημα και σκοπός της ζωής. Υπάρχει μόνο το σκοτάδι του θανάτου, η κυριαρχία της αμαρτίας. Η Ανάσταση του Χριστού ανασταίνει την ίδια τη ζωή μας, αναδεικνύει την αξία μας, φανερώνει τον αιώνιο προορισμό μας, ομορφαίνει την επίγεια πορεία μας.
Παρακάτω ολόκληρη η εγκύκλιος του Μητροπολίτη Μεσοαγαίας:
Π Α Σ Χ Α Λ Ι Ο Σ Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ
( 203Η )
Ἀγαπητοί μου, ἀδελφοί,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Τὸ πιὸ δυνατό, τὸ πιὸ ἀληθινὸ μήνυμα στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου, μήνυμα χαρᾶς καὶ ἐλπίδας, διάγγελμα δυνάμεως καὶ ζωῆς, φωτεινὴ ἀκτίνα ποὺ διαλύει τὸ σκότος καὶ τὴν κατήφεια, αὐτὸ ποὺ συντηρεῖ τὴν Ἐκκλησία καὶ συγκροτεῖ τὸν κόσμο, αὐτὸ ποὺ ἀμείωτο διαπερνάει ὅλο τὸν χρόνο καὶ ἐπαναλαμβάνεται κάθε στιγμή, ἀνανεωμένο ἀντηχεῖ καὶ σήμερα στὴν οἰκουμένη ἀλλὰ καὶ στὶς καρδιές μας∙ ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, καὶ μὲ τὸν σταυρὸ καὶ τὸν θάνατό Του κατέλυσε τὴν κυριαρχία τοῦ θανάτου, ἐνῶ μὲ τὴν ἀνάστασή Του συνέτριψε «τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου τοὐτέστι τὸν διάβολον».
«Πάσχα ἱερὸν ἡμῖν σήμερον ἀναδέδεικται, Πάσχα καινόν, ἅγιον, Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον». Ὅλη ἡ κτίση πανηγυρίζει. Τὰ πάντα συμμετέχουν στὴ γιορτή. «Χαρᾶς καὶ φωτὸς τὰ πάντα πεπλήρωται».
Καὶ σήμερα, σὲ μιὰ ἐποχὴ γενικευμένης ἄρνησης καὶ ἀποστασίας, μέσα ἀπὸ τὸ κενὸ μνημεῖο, σὰν ἀπὸ ἄλλο ἀντηχεῖο, ἀκούγεται ὁ ἀντίλαλος τῆς ἀγγελικῆς εἴδησης ὅτι «ἠγέρθη ὁ Κύριος, οὔκ ἐστιν ὦδε∙ ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν» (Μᾶρκ. στ΄ 16). Τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἀνατρέπει τὰ πάντα∙ τὴν ἁμαρτία τὴν ὑπερνικᾶ ἡ σωτηρία, τὸ μῖσος τὸ ἐξαφανίζει ἡ ἀγάπη, τὴν βία τὴν συντρίβει ἡ εἰρήνη, τὴν θλίψη τὴν ἐξουδετερώνει ἡ χαρά, τὴν ἀπόγνωση τὴν ἀντικαθιστᾶ ἡ ἐλπίδα, τὸ σκοτάδι τὸ διαλύει τὸ φῶς, τὸν θάνατο τὸν νεκρώνει ἡ ζωή, τὴν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ τὴν ἀκυρώνει ἡ λαμπρὴ παρουσία τοῦ Ἀναστάντος. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καταργεῖ τὰ ἀδιέξοδα, φανερώνει δρόμους σωτηρίας, διαψεύδει τὸ ψέμα καὶ τὴ ματαιότητα τοῦ κόσμου, ἀνοίγει ὁρίζοντες πίσω καὶ πέραν ἀπὸ τὸν θάνατο.
Ὁ Ἀναστημένος Κύριος, καθὼς συναντᾶ κλαίουσες καὶ φοβισμένες τὶς μαθήτριες, ξερριζώνει τὴ θλίψη καὶ τὸν φόβο τους μὲ τὴν προτροπή «Χαίρετε καὶ μὴ φοβεῖσθε» (Ματθ. κη΄ 5,9)∙ Καθὼς ἐμφανίζεται στοὺς ταραγμένους καὶ ἀναστατωμένους μαθητές του, τοὺς καθησυχάζει ἐπαναλαμβάνοντας τρεῖς φορὲς τὸ «εἰρήνη ὑμῖν» (Ἰω. κ΄ 19, 20, 26)∙ Διακρίνοντας τὴν ὀλιγοπιστία τους, τοὺς «ὀνειδίζει» καὶ τοὺς ἐπιπλήτει, ἐνῶ ἐλέγχει τὸν δύσπιστο Θωμᾶ μὲ τὴν προτροπὴ «μὴ γίνου ἄπιστος ἀλλὰ πιστός» (Ἰω. κ΄ 27). Τοὺς ἑπτὰ διστακτικοὺς μαθητὲς στὴν Τιβεριάδα τοὺς καλεῖ νὰ συμφάγουν∙ «δεῦτε ἀριστήσατε» (Ἰω. κα΄ 12), τοὺς δὲ Πέτρο καὶ Ἰωάννη τοὺς ἀπευθύνει προσκλητήριο συμπόρευσης∙ «ἀκολούθει μοι» (Ἰω. κα΄ 19, 22).
Στὴ θρηνωδοῦσα γιὰ τὸν θάνατο τοῦ ἀδελφοῦ της Μάρθα, λίγο πρὸ τοῦ πάθους Του ὁ Κύριος τῆς λέγει: «Ἐγώ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεται∙ καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰω. ια΄ 25, 26). Ἐγὼ εἶμαι ἡ ἀνάσταση καὶ ἡ ζωή. Αὐτὸς ποὺ πιστεύει σὲ μένα ἀκόμη καὶ ἂν πεθάνει θὰ ζήσει∙ καὶ καθένας ποὺ ζεῖ καὶ πιστεύει σὲ μένα δὲν θὰ πεθάνει στὸ αἰῶνα, δὲν θὰ πεθάνει ποτέ. Αὐτὸ ἐπιβεβαίωσε ὄχι μὲ τὴν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, ἀλλὰ μὲ τὴ δική Του ἀνάσταση. Ἡ πρώτη προτύπωσε τὴν δεύτερη.
Ἀγαπητοἰ μου ἀδελφοί, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ἀνατροπὴ τοῦ κόσμου, νέα τροπὴ στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ πίστη μας σὲ αὐτὴν συνεπάγεται «ἀπαρχὴ ἄλλης βιοτῆς», ὁδηγεῖ σὲ «καινή» ζωή, σὲ καινούργια ζωή, σὲ μετοχὴ στὴ ζωὴ τοῦ Ἀναστάντος. Ὁ Κύριος δὲν ἀναστήθηκε γιὰ τὸν ἑαυτό Του, γιὰ νὰ δείξει τὴ δύναμή Του, γιὰ νὰ πείσει γιὰ τὴ θεότητά Του, διότι Αὐτὸς ὁ Ἴδιος εἶναι ἡ ζωή∙ ἀναστήθηκε γιὰ μᾶς. Στὸν 142ο Ψαλμό, προσευχόμαστε: «ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με», Κύριε, ἐσὺ εἶσαι ἡ ζωή μου, δῶσε μου ζωὴ ἀπὸ τὴ ζωή Σου. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ σκοπὸς τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, νὰ ζωοποιηθοῦμε ἀπὸ τὶς σταγόνες τῶν κρουνῶν τῆς τετρωμένης πλευρᾶς Του καὶ νὰ λάβουμε τὴν αἰώνια ζωὴ ποὺ προσφέρει ἀφειδώλευτα ἡ χάρις Του σὲ ὅσους τὸ ἐπιθυμοῦν καὶ μετὰ πόθου καὶ ἱεροῦ φόβου Τὸν προσεγγίζουν, διότι «Ἀναστὰς ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τοῦ τάφου, καθὼς προεῖπεν, ἔδωκεν ἡμῖν τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ μέγα ἔλεος».
Ἡ πίστη στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μόνη ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου. Χωρὶς αὐτὴν δὲν ὑπάρχει ἑρμηνεία τοῦ κόσμου, οὔτε λόγος νὰ ὑπάρχουμε, οὔτε νόημα καὶ σκοπὸς τῆς ζωῆς. Ὑπάρχει μόνο τὸ σκοτάδι τοῦ θανάτου, ἡ κυριαρχία τῆς ἁμαρτίας. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀνασταίνει τὴν ἴδια τὴ ζωή μας, ἀναδεικνύει τὴν ἀξία μας, φανερώνει τὸν αἰώνιο προορισμό μας, ὀμορφαίνει τὴν ἐπίγεια πορεία μας.
Μαζὶ μὲ ὅλον τὸ κόσμο, τὸν ἀγγελικὸ καὶ τῶν ἀνθρώπων, μὲ ὅλη τὴν κτίση, μὲ τὴν ἀπὸ περάτων ἕως περάτων τῆς οἰκουμένης Ἐκκλησία, καὶ ἡ Μητρόπολή μας, ὅλοι ἐσεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὑψώνουμε τὶς λαμπάδες τῆς πίστεώς μας στὸ Ἀναστάντα Χριστὸ καὶ ἀναφωνοῦμε μὲ τὸ στόμα καὶ τὴ ζωή μας,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ ὁ Κύριος!
Μετὰ Πασχαλίων εὐχῶν καὶ ἑορτίων προσρήσεων
† Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ