Με κατάνυξη ετελέσθη η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό, Ευαγγελιστρίας Πατρών, την Ε’ Κυριακή των Νηστειών.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος, στο κήρυγμά του, ανέλυσε το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα και στάθηκε στο αίτημα των δύο μαθητών Ιακώβου και Ιωάννου, περί πρωτοκαθεδρίας έναντι των άλλων μαθητών και στην απάντηση του Κυρίου προς αυτούς, ότι δεν γνωρίζουν τι ζητούν, αφού η Βασιλεία του Θεού δεν είναι εγκόσμια, αλλά επουράνια.
«Ο δρόμος», είπε, «για την ουράνια Βασιλεία περνάει μέσα από την ταπείνωση και την θυσιαστική διακονία για τους άλλους. Ο δρόμος για τον ουρανό περνάει μέσα από την μίμηση του Κυρίου μας, ο οποίος εγένετο υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού.
«Ο θέλων είναι πρώτος έστω πάντων διάκονος, ο άρχων ως ο αρχόμενος…».
«Ο πρώτος ζώνυται το λέντιον, σφογγίζει πληγές, προκινδυνεύει για τους άλλους, αίρει τον σταυρό της οδύνης και με θυσιαστική αγάπη προσφέρεται υπέρ των αδελφών του.
Το πρόβλημα όλων των εποχών και ιδιαιτέρως της ιδικής μας είναι η αρχομανία χωρίς την αίσθηση του χρέους έναντι των άλλων, της διακονίας του πλησίον μέσα από το πνεύμα της ταπεινώσεως και της αγάπης.
Δυστυχώς αυτό το πρόβλημα υφίσταται σε όλους τους χώρους και ταλαιπωρεί τον κόσμο.
Πορευόμεθα προς το Πάσχα και ίσως επιθυμούμε ένα εορτασμό χωρίς θυσία και αγάπη, χωρίς προσφορά διακονίας προς τους συνανθρώπους μας.
Ένας τέτοιος εορτασμός δεν είναι αρεστός στον Κύριο και δεν αναπαύει ούτε εμάς, ούτε τους άλλους».
«Ο ιερός Υμνογράφος αναφερόμενος σε αυτό το θέμα κατά την μεγάλη Εβδομάδα μας μυσταγωγεί λέγοντας: «Μυσταγωγῶν σου Κύριε τοὺς Μαθητάς, ἐδίδασκες λέγων. Ὦ φίλοι, ὁρᾶτε, μηδεῖς ὑμᾶς χωρίσει μου φόβος· εἰ γὰρ πάσχω, ἀλλ’ ὑπὲρ τοῦ Κόσμου· μὴ οὖν σκανδαλίζεσθε ἐν ἐμοί· οὐ γὰρ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχήν μου, λύτρον ὑπὲρ τοῦ Κόσμου. Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐμὲ μιμεῖσθε· ὁ θέλων πρῶτος εἶναι, ἔστω ἔσχατος, ὁ δεσπότης, ὡς ὁ διάκονος· μείνατε ἐν ἐμοί, ἵνα βότρυν φέρητε· ἐγὼ γάρ εἰμι τῆς ζωῆς ἡ ἄμπελος….»
Επίσης ο Σεβασμιώτατος ανεφέρθη στις θυσίες εκείνων που προσεφέρθησαν διαχρονικά υπέρ του Λαού, είτε ήσαν ποιμένες της Εκκλησίας, είτε της κοινωνίας γενικώτερα. Μάλιστα στην ιερά αυτή αλυσίδα των θυσιασθέντων πρώτων ως διακόνων του Λαού, αιματωμένοι κρίκοι είναι οι Πατριάρχαι και οι Εκκλησιαστικοί ταγοί κατά τα πικρά χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς.
Αυτός είναι και σήμερα, και πρέπει να είναι, ο Κλήρος της Εκκλησίας με πρώτους τους Αρχιερείς, αφού αυτό απαιτούν οι καιροί μας».