Την Κυριακή Γ΄Λουκᾶ, 6η Ὀκτωβρίου, διάλεξε τό Παναγιοσκέπαστο Παλαιοχώρι νά τιμήση στόν περικαλλῆ Ἱερό Ναό τῶν Ταξιαρχῶν, τήν Προστάτιδά του Κυρία Θεοτόκο τήν Γοργοϋπήκοο πού λαμπρύνει καί θησαυρίζεται στήν μεγαλώνυμο Μονή Δοχειαρίου Ἁγίου Ὂρους. Νά σημειωθῆ ὃτι ἡ περίπυστος αὐτή Ἱερά Εἰκόνα εἶναι ἒργο τοῦ ἐξαιρέτου Ἁγιογράφου καί μεγάλου Ἀσκητοῦ Γεωργίου Χατζηγιώργη, ὁ ὁποῖος ζῶν μονοχίτων καί ἀνυπόδητος, ἱστόρησε τό 1864 τήν Ἁγία Εἰκόνα, κατόπιν παραγγελίας κατοίκου τῆς Κωμοπόλεως ἐπονομαζομένου Μαυρουδῆ, ὡς εὐχαριστήριο γιά θαυματουργική ἐπέμβαση τῆς Κυρίας τῶν Ἀγγέλων στό πρόσωπό του. Ἡ δέ Ἐνορία περιέβαλε τή σεπτή Εἰκόνα μέ ἐξαίρετης τέχνης “πουκάμισο”, τιμῶντας την μέ πολλά ἀναθήματα καί τάματα.
Τόν ὃλων Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ.
Ὁλόκληρο τό Παλαιοχώρι καί ἰδίως νέοι ἂνθρωποι μέ τά παιδάκια τους στήν ἀγκαλιά προσῆλθαν στή γιορτή, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἀντιδήμαρχο κ. Νικόλαο Αὐγερινό, τόν Πρόεδρο τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κ. Γρηγόριο Κατσιρμᾶ καί τή Δημοτική Σύμβουλο κα Ἑλένη Στυλιανοῦ-Καραντώνα.
Ὁ Σεβασμιώτατος στό κήρυγμά του προχώρησε σέ μικρό ἐγκώμιο τῆς Κυρίας τῶν Ἀγγέλων καί ἀνέλυσε θεολογικά καί πρακτικά τήν Εὐαγγελική Περικοπή τοῦ Λουκᾶ (Λουκ., ζ΄11-16), τήν ἀναφερομένη στήν ἀπό μέρους τοῦ Κυρίου μας Ἀνάσταση τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας τῆς Ναΐν καί μάλιστα μέ θεματική πρόταση τά φοβερά λόγια τοῦ Ἰησοῦ πρός τή θρηνωδοῦσα μάνα: «Καί εἶπεν αὐτῇ, μή κλαῖε» (Λουκ. ζ΄,13), «Ἒκραξε γοερά καί τῆς εἶπε, μήν κλαῖς γυναίκα»! Τό θέμα, λοιπόν, ὁ θάνατος γιά τήν ἀνθρώπινη ὑπόσταση.
Μέ γλαφυρότητα ὁ Δεσπότης, κάνοντας ἀναφορά στόν ἀείμνηστο Κωνσταντῖνο Κούρκουλα, ἀνέφερε ὃτι μπροστά ἀπό τόν νεκρό νέο τῆς Ναΐν ἡ Σφίγγα τοῦ θανάτου ὑπεκλήθη στή θεανδρική προσωπικότητα τοῦ Χριστοῦ μας καί ἀναγκάστηκε νά διακόψη τή σιωπή της καί νά λύση τό αἲνιγμα τοῦ θανάτου. Τό φέρετρο, λοιπόν, εἶπε καί ἀπέδειξε ὀ Ἰησοῦς μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ παιδιοῦ, δέν εἶναι παρά βομβύκι, ἀπό τό ὁποῖο θά φτερουργήση αὒριο ἡ χρυσόφτερη χρυσαλλίδα τῆς ζωῆς. Ἡ δέ πλάκα τοῦ τάφου δέν εἶναι βράχος, πάνω στόν ὁποῖο θά συντριβοῦν ὃλα τά ἀνθρώπινα ὃνειρα, οἱ παλμοί, τά σχέδια, οἱ ἐπιδιώξεις, ἀλλά τέρμα καί ἀφετηρία μαζί!
Ὁ ὁμιλητής συνέχισε διευκρινίζοντας ὃτι «ὁ Θεός θάνατον οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ τέρπεται ἐπ’ ἀπωλείᾳ ζώντων», «δέν εἶναι ὁ Θεός πού ἒκανε τόν θάνατο, οὒτε καί εὐχαριστιέται γιά τόν ὂλεθρο τῶν ἀνθρώπων» (Σοφ. Σολ. α΄,13), ἀλλά Ἐκεῖνος δημιούργησε τόν ἂνθρωπο γιά νά ὑπάρχη παντοτινά, ὂχι «εἰς τό ἀποθανεῖν», ἀλλά «εἰς τό εἶναι»! Καί τοῦτο γιατί ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς βεβαιώνει: «Ἒκτισε γάρ εἰς τό εἶναι τά πάντα καί σωτήριοι αἱ γενέσις τοῦ κόσμου, καί οὐκ ἒστιν ἐν αὐταῖς φάρμακον ὀλέθρου οὒτε ᾅδου βασίλειον ἐπί γῆς», «Ὁ Θεός δημιούργησε τά πάντα γιά νά ὑπάρχουν. Ἀπ’ ἀρχῆς ἒχτισε τά σύμπαντα, γιά νά ζοῦν καί νά διασώζωνται ἀπό κάθε καταστροφή. Δέν ὐπῆρχε σ’αὐτά τό δηλητήριο τοῦ ὀλέθρου καί τῆς καταστροφῆς· οὒτε τό βασίλειο τοῦ ἃδη εἶχε ἐνθρονιστῆ ἐπί τῆς γῆς» (Σοφ. Σολ. α΄,14).!
Καί κατέληξε ὁ Σεβασμιώτατος: «Γιά τόν ἂνθρωπο ὁ θάνατος εἶναι ψεγάδι, “βλάβη” τοῦ κόσμου, εἶναι ὁ μισθός, μέ τόν ὁποῖο ἡ ἁμαρτία πληρώνει τούς δούλους της (Ρωμ. στ΄, 23). Θάνατος, λοιπόν, εἶναι κυρίως ὁ χωρισμός ἀπό τόν Θεό, καί κεντρί τοῦ θανάτου εἶναι ἡ ἁμαρτία, κατά τόν Ὃσιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή! Καλύτερα ὁ Ἃγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος θά μᾶς διδάξη: “Θάνατος εἶναι ἡ χωρίς Χριστό ζωή”! Μ’ ἂλλα λόγια, ἡ λυδία λίθος τῆς μετατροπῆς τοῦ θανάτου σέ ζωή λέγεται Χριστός καί ἀπόδειξη ἐπί τῆς γῆς ὁ Πανάγιος Τάφος Του»!
Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας ἐπακολούθησε λιτάνευση τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Γοργοϋπηκόου ἀνά τήν Κωμοπόλη τοῦ Παλαιοχωρίου, μέ ἐπιστροφή στόν Ναό τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν, τοῦ ὀποίου τήν ἐξωτερική πέτρινη τοιχοποιΐα, μέ ἐκκίνηση ἀπό τήν πλευρά τοῦ Ἱεροῦ, ἀναπαλαιώνει ὑποδειγματικά καί παραδοσιακά ὁ π. Ἰγνάτιος.
