Η άμεση και έμμεση πολεμική εναντίον της ορθοδόξου Πίστεώς μας δεν αποτελεί υπόθεση μόνον των παρελθόντων εποχών, αλλά και της εποχής μας. Αυτά τόνισε μεταξύ άλλων ο Μητροπολίτης Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνος στην εγκύκλιο του για την Κυριαή της Ορθοδοξίας.
“Πάντοτε πολεμείται η Ορθόδοξος πίστη μας, γιατί πάντοτε ο στόχος του Διαβόλου είναι να εκβάλει τους ανθρώπους από την Εκκλησία, για να στερηθούν έτσι την εν Χριστώ σωτηρία τους. Ιδιαιτέρως, όμως, στις ημέρες μας η πολεμική γίνεται απροκάλυπτα. Νομοθετείται και θεσμοθετείται. Όμως, ας μην απορούμε με τη σύγχρονη πολεμική εναντίον της Πίστεώς μας. Πάντα η Εκκλησία είχε, και θα έχει, πολεμίους. Αλλά ας μην πανικοβαλλόμαστε. “Μείζων εστίν ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω” (Α’ Ιωάν. 4,4)! Είναι μεγαλύτερος ο Θεός, που βρίσκεται μέσα μας και ανάμεσά μας, παρά ο Σατανάς που κυριεύει τον κόσμο. Αντί, λοιπόν, να απογοητευόμαστε, ας καταρτιζόμαστε. Ας οικοδομούμε τις ζωές μας στο άγιο Ευαγγέλιο και ας αποκτήσουμε με τον αγώνα μας το ήθος του Χριστού“, είπε μεταξύ άλλων.
“Αυτοί που την πολέμησαν χάθηκαν, ενώ η Εκκλησία ανέβηκε πάνω από τους ουρανούς. Τέτοιο μέγεθος έχει η Εκκλησία. Όταν πολεμήται, νικάει. Όταν την επιβουλεύωνται, τους ξεπερνάει. Όταν την βρίζουν, τότε γίνεται λαμπρότερη. Δέχεται τραύματα, αλλά δεν καταβάλλεται από τις πληγές. Κλυδωνίζεται από την τρικυμία, αλλά δεν καταποντίζεται. Δοκιμάζεται σκληρά, αλλά δεν υπομένει ναυάγιο. Παλεύει, αλλά δεν ηττάται. Χτυπιέται, αλλά δεν νικιέται” (Ιωάννου Χρυσοστόμου, Προς Ευτρόπιον, ομιλ Β’ ΕΠΕ 33,110)”, υπογράμμισε.
Παρακάτω ολόκληρη η εγκύκλιος του Μητροπολίτη Νέας Κρήνης
Πρός
τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν πιστό λαό
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας.
Ἀγαπητά μου πνευματικά παιδιά,
λαμπρή ἡ σημερινή ἡμέρα τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας! Μέσα στήν κατανυκτική περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὡς ἥλιος λαμπρός, ἀνατέλλει τό ἱερό αὐτό Πανηγύρι τῆς Πίστεως, γιά νά ὑπενθυμίσει σέ ὅλους μας τή σημασία τῆς ὀρθόδοξης πίστης γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
Σήμερα, μέ ἀφορμή τή νίκη τῆς ἀλήθειας τῶν Ὀρθοδόξων ἔναντι τοῦ ψεύδους τῶν εἰκονομάχων, μιά ἁγία στρατιά παρελεύνει ἐντός τοῦ Ναοῦ, ἡ ὁποία στό μέτωπο, στό στόμα καί στά χέρια φέρει τήν “ἅπαξ παραδοθεῖσα” πίστη, τήν πίστη τῶν Ὀρθοδόξων. Εἶναι ὅλοι αὐτοί πού ἀναφέρονται εὐφήμως στό “Συνοδικό” τῆς Ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Οἱ Προφῆτες, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Διδάσκαλοι, οἱ Ἀπολογητές, οἱ Μάρτυρες, οἱ Ὅσιοι, οἱ εὐσεβεῖς Αὐτοκράτορες καί οἱ χαριτωμένες Αὐτοκρατόρισσες, οἱ ὁμολογητές Ἐπίσκοποι καί πρεσβύτεροι, οἱ λιπόσαρκοι ἀσκητές, οἱ συνετοί κοινοβιάτες, οἱ ἁπλοί πιστοί, οἱ ὁποῖοι γιά τή διαφύλαξη τῆς ὀρθοδόξου πίστεως “ἐφύλαξαν ὁδούς σκληράς” (Ψαλμ. 16,4). Εἶναι ὅλοι αὐτοί πού μέ τό λόγο καί τό αἷμα τους διετράνωσαν τήν ἀφοσίωσή τους στήν πίστη, πού “τήν οἰκουμένην ἐστήριξεν”.
Οἱ ἀγῶνες γιά τή διαφύλαξη καί διατήρηση τοῦ ὀρθοδόξου δόγματος δέν ἦταν μιά ἰδεολογική πάλη ἀνάμεσα σέ δύο ἐκκλησιαστικές ὁμάδες, πού εἶχαν διαφορετικές ἀπόψεις, διαφορετικές θεωρίες πάνω σέ κάποιο θεολογικό ζήτημα, καί πού ἀπέβλεπαν στήν ἐπικράτηση τῆς μιᾶς ὁμάδας ἐπί τῆς ἄλλης. Ἀντιθέτως, ἦταν ἡ πάλη τῆς ἀλήθειας μέ τό ψέμα, τοῦ φωτός μέ τό σκότος, τῆς σωτηρίας μέ τήν ἀπώλεια. Οἱ Πατέρες μας ἀγωνίστηκαν ἐναντίον ὅλων αὐτῶν πού ἀλλοίωναν τήν Ὀρδόδοξη πίστη, δηλαδή τῶν αἱρετικῶν, γιατί γνώριζαν καλά ὅτι, ὅταν ἀλλοιώνεται ἡ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου, ἔστω στό ἐλάχιστο, οὐσιαστικά ἀμφισβητεῖται ἡ τελειότητα τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ, ἄρα καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὡς Θεάνθρωπος Λυτρωτής.
Κατά συνέπεια, κάθε αἱρετική διδασκαλία στερεῖ ἀπό τόν ἄνθρωπο τή σωτηρία. Ὁ αἱρετικός ἀποκόπτεται μέ τή θέλησή του ἀπό τήν Ἐκκλησία καί ἐκβάλλεται ἀπό αὐτήν, χάνοντας ἔτσι τή δωρεά τῆς σωτηρίας. Τή μεγάλη αὐτή ἀλήθεια τήν διετύπωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας σέ μιά μόνο φράση: “ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει σωτηρία”.
Θέλοντας ἡ Ἐκκλησία νά ἀντιμετωπίσει τή μολυσματική ἀσθένεια τῶν αἱρέσεων συνεκρότησε καί συγκροτεῖ Συνόδους, Οἰκουμενικές καί Τοπικές. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας, ἔχοντας τη συνείδηση ὅτι εἶναι ἑπόμενοι τῶν πρό αὐτῶν Ἁγίων Πατέρων, ἐπικαλούμενοι τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, συγκαλοῦσαν Συνόδους, στίς ὁποῖες ἀντιμετωπίζονταν οἱ αἱρετικές διδασκαλίες, καταδικάζονταν οἱ αἱρετικοί καί διατυπώνονταν οἱ “ὅροι τῆς πίστεως”, τά δόγματα. Οἱ Πατέρες δέν εἶχαν τήν πεποίθηση ὅτι μέ τά δόγματα διετύπωναν κάτι τό νέο, πού μέχρι τότε ἦταν ἄγνωστο στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Τά δόγματα ἐπαναφανέρωναν στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τήν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει καί βιώνει διαχρονικά καί οἱ αἱρετικοί ἀλλοίωναν καί ἀλλοιώνουν.
Γι’ αὐτό καί ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι τόσο λαμπρή! Γι’ αὐτό μέ τόση κατάνυξη, ἀλλά καί μεγαλοπρέπεια, λιτανεύουμε τίς ἅγιες Εἰκόνες, καί μακαρίζουμε, μέ τό “αἰωνία ἡ μνήμη”, ὅλους αὐτούς πού ἀγωνίστηκαν γιά τή διαφύλαξη καί διατήρηση τῆς Ὀρθόδοξης Πίστη· καί παράλληλα κατάδικάζουμε μέ “ἀναθέματα” ὅλους αὐτούς πού ἐπινόησαν διδαχές, οἱ ὁποῖες στεροῦν τή σωτηρία ἀπό τούς ἀνθρώπους. Γιατί “ἡ χάρις ἔλαμψε, ἡ ἀλήθεια ἀποδέδεικται, τό ψεῦδος ἀπελήλαται, ἡ σοφία ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστός ἐβράβευσε” (Συνοδικό Ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου).
Ἀγαπητά μου πνευματικά παιδιά,
ἡ ἄμεση καί ἔμμεση πολεμική ἐναντίον τῆς ὀρθοδόξου Πίστεώς μας δέν ἀποτελεῖ ὑπόθεση μόνον τῶν παρελθόντων ἐποχῶν, ἀλλά καί τῆς ἐποχῆς μας. Πάντοτε πολεμεῖται ἡ Ὀρθόδοξος πίστη μας, γιατί πάντοτε ὁ στόχος τοῦ Διαβόλου εἶναι νά ἐκβάλει τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν Ἐκκλησία, γιά νά στερηθοῦν ἔτσι τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία τους. Ἰδιαιτέρως, ὅμως, στίς ἡμέρες μας ἡ πολεμική γίνεται ἀπροκάλυπτα. Νομοθετεῖται καί θεσμοθετεῖται. Ὅμως, ἄς μην ἀποροῦμε μέ τή σύγχρονη πολεμική ἐναντίον τῆς Πίστεώς μας. Πάντα ἡ Ἐκκλησία εἶχε, καί θά ἔχει, πολεμίους. Ἀλλά ἄς μήν πανικοβαλλόμαστε. “Μείζων ἐστίν ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ” (Α’ Ἰωάν. 4,4)! Εἶναι μεγαλύτερος ὁ Θεός, πού βρίσκεται μέσα μας καί ἀνάμεσά μας, παρά ὁ Σατανάς πού κυριεύει τόν κόσμο. Ἀντί, λοιπόν, νά ἀπογοητευόμαστε, ἄς καταρτιζόμαστε. Ἄς οἰκοδομοῦμε τίς ζωές μας στό ἅγιο Εὐαγγέλιο καί ἄς ἀποκτήσουμε μέ τόν ἀγῶνα μας τό ἦθος τοῦ Χριστοῦ.
Ὅπως μᾶς προτρέπει ὁ μέγας Ἀπόστολος Παῦλος, στά ἔργα τοῦ σκότους, ἄς ἀπαντοῦμε μέ τά ὅπλα τοῦ φωτός. Μέ τήν ἀταλάντευτη πίστη μας, μέ τή θαρρετή ὁμολογία μας καί μέ τήν ἄσκησή μας μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἄς ζοῦμε μέ ἁγιότητα. Γιατί ἡ ἁγιότητα εἶναι ἡ πιό ἰσχυρή ἀπάντηση τῆς Ἐκκλησίας σέ ὅλους αὐτούς πού τήν πολεμοῦν. Εἶναι τό πιό ἰσχυρό ὅπλο Της. Ἡ ἁγιότητα καθιστᾶ τήν Ἐκκλησία καί τά μέλη Της ἀνίκητους. Τήν μεγάλη αὐτή ἀλήθεια περιγράφει ὁ μεγάλος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας Ἰωάννη ὁ Χρυσόστομος: “Τίποτα δὲν εἶναι ἴσο μὲ τὴν Ἐκκλησία!” λέγει. “Μὴ μοῦ μιλᾶς γιὰ τείχη καὶ ὅπλα. Διότι τὰ τείχη παλιώνουν μὲ τὸ πέρασμα τοῦ καιροῦ. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως δὲ γερνάει ποτέ. Τὰ τείχη τὰ γκρεμίζουν οἱ βάρβαροι. Τὴν Ἐκκλησία, ὅμως, οὔτε οἱ δαίμονες μποροῦν νὰ τὴν νικήσουν. Τὸ ὅτι τὰ λόγια αὐτὰ δὲν εἶναι κούφια περηφάνεια, τὸ μαρτυροῦν τὰ πράγματα. Πόσοι πολέμησαν τὴν Ἐκκλησία;
Αὐτοὶ ποὺ τὴν πολέμησαν χάθηκαν, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία ἀνέβηκε πάνω ἀπὸ τοὺς οὐρανούς. Τέτοιο μέγεθος ἔχει ἡ Ἐκκλησία. Ὅταν πολεμῆται, νικάει. Ὅταν τὴν ἐπιβουλεύωνται, τοὺς ξεπερνάει. Ὅταν τὴν βρίζουν, τότε γίνεται λαμπρότερη. Δέχεται τραύματα, ἀλλὰ δὲν καταβάλλεται ἀπὸ τὶς πληγές. Κλυδωνίζεται ἀπὸ τὴν τρικυμία, ἀλλὰ δὲν καταποντίζεται. Δοκιμάζεται σκληρά, ἀλλὰ δὲν ὑπομένει ναυάγιο. Παλεύει, ἀλλὰ δὲν ἡττᾶται. Χτυπιέται, ἀλλὰ δὲν νικιέται” (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Πρὸς Εὐτρόπιον, ὁμιλ Β’ ΕΠΕ 33,110).
Ἀγαπητά μου πνευματικά παιδιά,
σήμερα, Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἄς δοξολογήσουμε τόν Τριαδικό Θεό μας γιά τή μεγάλη εὐλογία Του νά γεννηθοῦμε ἀπό τήν ἁγία μητρα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί νά εἴμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Ἄς Τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς κρατᾶ ἑδραίους στήν πίστη τῶν Πατέρων μας.
Ἄς Τόν ἱκετεύσουμε νά ἐπαναγάγει ὅλους τούς πεπλανημένους ἀδελφούς μας, αἱρετικούς καί ἀθέους, καί νά τούς συνάψει ἐν μετανοίᾳ στήν ἁγία Του Ἐκκλησία.
Καί ὅλοι μαζί, ὡς Σῶμα Χριστοῦ, μέ μιά φωνή ἄς ψάλλουμε τόν ὕμνο τοῦ Ἰωσήφ Βρυαινίου: “Οὐκ ἀρνησόμεθα σε, φίλη Ὀρθοδοξία. Οὐ ψευσόμεθα σε, πατροπαράδοτον σέβας. Ἐν σοί ἐγεννήθημεν καί σοί ζῶμεν, καί ἐν σοί κοιμηθησόμεθα. Εἰ δέ καλέσει καιρός, καί μυριάκις ὑπέρ σοῦ τεθνηξόμεθα”.
Μέ πατρικές ἐγκάρδιες εὐχές
Ὁ Μητροπολίτης καί Πνευματικός Πατέρας σας
† Ο ΝΕΑΣ ΚΡΗΝΗΣ & ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ
Φωτογραφία: Ραφαήλ Γεωργιάδης