Η Εφημερίδα «Καθημερινή» ζήτησε από τον Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεο ένα μικρό κείμενο (250 λέξεων) προκειμένου να το συμπεριλάβη σε αναφορά της με γενικό τίτλο «Πως πρέπει να ανοίξουν οι Ναοί».
Την σύντομη αυτή γραπτή παρέμβαση του Σεβασμιωτάτου κ. Ιεροθέου με τίτλο «Βίος ανεόρταστος» παραθέτουμε κατωτέρω:
«Βίος ανεόρταστος»
Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος
Πολλοί με ερωτούν για το τι θα πρέπει να γίνει με τους ιερούς ναούς, κατά τη διάρκεια των μεγάλων εορτών των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Θεοφανίων, που περιμένουμε. Επειδή δεν μπορώ να γράφω συνθηματολογικά σε τέτοια σοβαρά θέματα, θέλω να θέσω τρία δεδομένα.
Πρώτον, ότι όντως υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με την πανδημία, το οποίο δεν πρέπει να μας αφήσει ασυγκίνητους. Δεν είναι προϊόν φαντασίας και δεν πρέπει να αδιαφορούμε, όταν καθημερινά πεθαίνουν άνθρωποι.
Δεύτερον, οι εορτές που περιμένουμε είναι παγκόσμιες, δίνουν νόημα ζωής στους ανθρώπους και εορτάζονται κυρίως στους ιερούς ναούς και μάλιστα με τη Θεία Λειτουργία. Δεν μπορώ να αισθανθώ Χριστούγεννα με φωταγωγημένους δρόμους, πλατείες, δένδρα, όταν ο άνθρωπος είναι νεκρός πνευματικά, χωρίς Χριστό, γιατί αυτό συνιστά υποκρισία.
Τρίτον, στην Εκκλησία δεν είμαστε ένα ασύντακτο Σώμα, αλλά έχουμε συνοδικά όργανα που αποφασίζουν για όλα τα θέματα, αφού προσμετρήσουν όλα τα δεδομένα. Παρατηρώ ότι μόνον στην Ελλάδα ο κάθε κληρικός κάνει ό,τι θέλει και λέει ό,τι θέλει. Ετσι, εκτιμώ ότι η Ιερά Σύνοδος με την προεδρία του Αρχιεπισκόπου θα προβεί στις δέουσες αποφάσεις, αφού λάβει υπ’ όψιν όλα τα δεδομένα.
Το επιθυμητό θα ήταν να λειτουργήσουν αυτές τις ημέρες όλοι οι ναοί, αρκεί να τηρηθούν όλα τα προβλεπόμενα υγειονομικά μέτρα.
Μέχρι τώρα επαναλαμβάναμε το αρχαίο ρητό, «βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος», δηλαδή βίος χωρίς εορτές είναι δρόμος χωρίς πανδοχεία. Τώρα πια δεν μπορούμε να καταλάβουμε αυτή τη σοφία, γιατί γιορτάζουμε εορτές χωρίς «πανδοχεία».
Ετσι, χρειαζόμαστε «πνευματικά πανδοχεία», και εορταστικός βίος δεν γίνεται χωρίς εκκλησιασμό, γιατί θα ήταν «βίος αβίωτος».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΗΝ “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”