Την Κυριακή 31 Οκτωβρίου τελέσθηκε στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Μεγάλης Παναγίας Νεαπόλεως, Πολυαρχιερατικό Συλλείτουργο, προεξάρχοντος του Σεβασμ. Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου και συλλειτουργούντων μετ’ αυτού των Σεβασμ. αγίων Αρχιερέων Θεοφιλ. Αρχιεπισκόπου Τελμησσού κ. Ιώβ και Πέτρας και Χερρονήσου κ. Γερασίμου.
Τον Θείο Λόγο κήρυξε προς το ευσεβές εκκλησίασμα ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος, ο οποίος ανέλυσε την ευαγγελική περικοπή της ημέρας που αναφέρεται στην παραβολή του πλούσιου και του φτωχού Λαζάρου.
Ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε: «Μεταξύ του πλούσιου και του φτωχού υπάρχουν πολλές διαφορές. Δεν είναι μόνο το επίπεδο της φτώχειας και η κοινωνική κατάσταση· η ουσιαστική διαφορά μεταξύ τους είναι ότι ο Λάζαρος διασώζεται με το όνομά του, ενώ ο πλούσιος είναι ανώνυμος. Διότι ο Λάζαρος απέλαβε τα αγαθά στην κατάσταση της Βασιλείας του Θεού, ενώ ο πλούσιος απελάμβανε τα αγαθά της επίγειας ζωής.
Ο πλούσιος απελάμβανε τα υλικά αγαθά μέσα σε μία αυτάρκεια, σε μία φίλαυτη κατάσταση που ικανοποιούσε μόνο τον εγωισμό του και τον εαυτό του και ποτέ δεν υπολόγιζε, ούτε διέβλεπε στη ζωή του την παρουσία του φτωχού Λαζάρου κάτω από το τραπέζι. Έτσι απομονώνεται από τον συνάνθρωπό του, ξεχνά το φτωχό Λάζαρο και τον αφήνει να τρέφεται από το περίσσιο φαγητό. Ζει μια ζωή βιολογική χωρίς πνευματικό περιεχόμενο, χωρίς ανθρωπιά, χωρίς ανταπόκριση απέναντι στον συνάνθρωπο.
Όταν όμως έφθασε η στιγμή της Κρίσεως, αισθάνθηκε την αδυναμία του, αισθάνθηκε ότι ό,τι είχε, ό,τι απέκτησε, ό,τι απέλαβε, ό,τι ευχαριστήθηκε στη ζωή του δεν ήταν αυτά τα εχέγγυα και οι προϋποθέσεις για να τον καταστήσουν μέτοχο της Βασιλείας του Θεού. Γιατί όχι μόνο δεν υπολόγιζε ότι στη σχέση του με το Λάζαρο ήταν πάντοτε εκείνος ο οποίος είχε τη δύναμη και την εξουσία να υποτάσσει το Λάζαρο, αλλά είχε δημιουργήσει και έναν ψεύτικο κόσμο μέσα στον οποίο ζούσε και στον οποίο πίστευε ότι θα απολάμβανε τα αγαθά έως εσχάτου της ζωής του, αλλά και μετά ταύτα».
Περαίνοντας την ομιλία του, υπεγράμμισε: «Η ευαγγελική αυτή περικοπή ίσως να ακούγεται στις μέρες μας λίγο παράξενη. Βρισκόμαστε σε μια εποχή, όπου πλέον ο ατομισμός, η φιλαυτία, η ευδαιμονία, η ικανοποίηση του ατομικού «εγώ» γίνονται τρόποι και πρότυπα ζωής του ανθρώπου. Δεν υπολογίζει τη ζωή του συνανθρώπου του. Βλέπουμε σήμερα με πόση ευκολία σκοτώνει ο ένας τον άλλο, βλέπουμε τη μεγάλη αύξηση των ανθρωποκτονιών στην πατρίδα μας αλλά και σε όλο τον κόσμο.
Η κατάσταση αυτή είναι απότοκη της απομόνωσης που βίωσε ο άνθρωπος όλο αυτό το διάστημα εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού και σήμερα αγωνίζεται να διατηρήσει αυτή την απομόνωση, να μείνει κλεισμένος στον εαυτό του, να ζει μακριά από τον συνάνθρωπό του, να αδιαφορεί γι’ αυτόν και όταν τον βλέπει να δοκιμάζεται να τον απορρίπτει, όταν τον βλέπει ότι έχει ανάγκη, να τον αποστρέφεται· γιατί έχει μέσα του τον φόβο ότι θα χάσει αυτά που απέκτησε βρισκόμενος στην απομόνωση, τον φόβο ότι θα χάσει τη ζωή του –και απέναντι σε αυτή την κατάσταση δεν δειλιάζει ακόμη και να σκοτώσει.
Όμως, όπως μας απέδειξε ο ίδιος ο Χριστός με τη ζωή Του και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, αυτός ο τρόπος ζωής δεν αποτελεί το σωτήριον της εν Χριστώ καταξιώσεως. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να πιστεύει ότι θα πετύχει αυτό που πέτυχαν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, ευρισκόμενος σε μια κατάσταση εσωτερικής απομόνωσης, όπου δεν σέβεται, δεν αγαπά και δεν θυσιάζει τη ζωή του για τον άλλο άνθρωπο χωρίς ιδιοτέλεια και χωρίς επιδιώξεις. Δεν μπορεί έτσι να διεκδικεί τον Παράδεισο και την αιώνιο ζωή.
Μόνο έχοντας ως εχέγγυο, δηλαδή ως χάρη και δωρεά του Θεού, ένα πνεύμα καρτερικότητας και υπομονής, ο σημερινός άνθρωπος θα μπορέσει να κερδίσει όπως ο Λάζαρος την Βασιλεία του Θεού και να καταστεί πολίτης και συμπολίτης των Αγίων μας».
Προ της απολύσεως, ο Σεβασμ. Μητροπολίτης κ. Γεράσιμος ευχαρίστησε εκ βάθους καρδίας τους Σεβασμιωτάτους Αρχιερείς και λίαν αγαπητούς αδελφούς κ. Χρυσόστομο και κ. Ιώβ για την ευλαβική παρουσία τους στην εκκλησιαστική επαρχία της Ιεράς Μητροπόλεως Πέτρας και Χερρονήσου.
