Τόν τελευταῖο καιρό ἀκοῦμε ἀπό τά κυβερνητικά χείλη νά γίνεται λόγος γιά τόν ἐξορθολογισμό τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας καί Πολιτείας.
Τί ἐννοοῦν; Ὅτι θά πρέπει ἡ Ἐκκλησία νά ἀλλάξει ἀρχές, κατευθύνσεις, μεθόδους καί τρόπους ἐπικοινωνίας, καθ΄ ὅτι ἔχομε εἰσέλθει σέ μιά νέα ἐποχή, πού ἐπιβάλλει τήν συμμόρφωση τῶν θεσμῶν μέ τόν βηματισμό τῆς νέας τάξεως πραγμάτων.
Ἀπό αὐτές τίς περίεργες παρεμβάσεις καί προκλήσεις ἐνοχλεῖται ὁ πιστός λαός, ὁ ὁποῖος θεωρεῖ ὡς ἐπέμβαση τῆς ἀριστερᾶς Κυβερνήσεως εἰς τήν ζωή, τήν σκέψη καί τήν πράξη τῆς Ἐκκλησίας.
Πολλοί ἀποδίδουν εὐθύνες στήν ἐκκλησιαστική διοίκηση, ὅτι δηλαδή δέν ἀντιδρᾶ ὅσο καί ὅπως πρέπει, δέν ἐνημερώνει τό χριστεπώνυμο πλήρωμα περί ὅσων κυοφοροῦνται καί ὅτι μέ τήν ἤπια καί φιλειρηνική τακτική ἀποθρασύνει τούς ἐπιβούλους τῆς πίστεως.
Γεγονός εἶναι, ὅτι ὅσο κι΄ἄν δηλώνεται καλή θέληση ἀπό πλευρᾶς τῶν πολιτικῶν, ὁ δίαυλος τῆς ἐπικοινωνίας εἶναι γεμᾶτος ἐμπόδια καί παράσιτα. Ἡ πολιτική ἰδεολογία τῶν οὐδετεροθρήσκων δέν συναντᾶται μέ τήν καθαρή Ἑλληνορθόδοξη πίστη. Οἱ θιασῶτες τῆς οὐδετεροθρησκείας θέλουν ὄχι ἁπλᾶ ἀνεξιθρησκεία, διότι αὐτή ὑπάρχει καί τηρεῖται στήν Ἑλλάδα, ἀλλά μείωση τῆς παρουσίας τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ἐπιρροῆς της στήν κοινωνία καί ἐξαφάνιση ἐκείνων, πού φανερώνουν τήν ζωογόνο πνοή τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.
Εἶναι καιρός νά ἀντιληφθοῦμε, ὅτι παίζεται εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας μας ἕνα ἐπικίνδυνο καί ὕπουλο παιχνίδι μέ ὅσα λέγονται περί ἐξορθολογισμοῦ τῶν σχέσεών της μέ τήν πολιτεία.
Τό ὑπάρχον πλαίσιο τῶν σχέσεων εἶναι ἰδανικό καί ἔχει δοκιμασθεῖ μέ ἐπιτυχία. Οἱ καιροί καί οἱ συνθῆκες ἐπιβάλλουν ἐπαγρύπνηση ὅλων τῶν ὑγιῶν δυνάμεων τῆς Ἐκκλησίας γιά νά μή δοθεῖ εὐκαιρία σέ νέους Ἐφιάλτες προδότες.
Χρέος ὅλων ἡμῶν τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν εἶναι νά ἐνημερώσωμε τόν λαό μας γιά τήν καταιγίδα, πού ἔρχεται καί νά ἐνισχύσωμε τό φρόνημά του. Εὐτυχῶς ὑπάρχει ἀκόμα καιρός!
+Ὁ Φθιώτιδος Νικόλαος