Η μνήμη του καταγομένου από τη Κεσσάνη της Ανατολικής Θράκης και μαρτυρήσαντος στην Αδριανούπολη Οσιομάρτυρος Τιμοθέου του Εσφιγμενίτου (+29 Οκτωβρίου 1820) τιμήθηκε στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίων Θεοδώρων Ορεστιάδος, την Κυριακή Ζ’ Λουκά, 29η του μηνός Οκτωβρίου, ιερουργούντος του Μητροπολίτη Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνού. Συλλειτούργησε ο φιλοξενούμενος Επίσκοπος Στοβίου κ. Ιάκωβος, εκ της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος.
Ο Σεβασμιώτατος αφορμώμενος από την θεραπεία της αιμορροούσης γυναικός, τόνισε μεταξύ άλλων:
“Ο Κύριος «ἐνώπιον παντός τοῦ λαοῦ» τίμησε την αιμορροούσα γυναίκα, που Του εμπιστεύθηκε τη ζωή και την ελπίδα της. Τη θεράπευσε μεν μυστικά, αλλά τη δόξασε δημόσια και παντοτινά, όχι για την αρρώστια της, αλλά για τον πόθο και την αρετή, με την οποία Τον προσήγγισε…
Ανάμεσα στο πλήθος της ανθρωπότητας περπατεί και σήμερα ο Χριστός. Πορεύεται με σκοπό να δώσει ζωή στους απονεκρωμένους από την αμαρτία. Αμέτρητοι άνθρωποι «συνέχουσι» και «ἀποθλίβουσι» τον Κύριο. Ελάχιστοι όμως Τον αγγίζουν με την ποιότητα και την λαχτάρα της αιμορροούσης…
Ο Κύριος επιθυμεί να Τον προσεγγίζουμε πρωτίστως με απόλυτη πίστη και αδιαμφισβήτητη εμπιστοσύνη χωρίς να παρεισφρύει στη σκέψη μας κανένα μικρόβιο αμφιβολίας. Ο Πλάστης και Πατέρας μας είναι Παντοδύναμος πέρα από κάθε αμφιβολία. Είναι γεμάτος απεριόριστη αγάπη. … Ο Κύριος ωστόσο επιθυμεί και θέλει να Τον αγγίζουμε, με μυστική, άδολη και αληθινή ευγένεια. Δεν θέλει την ψεύτικη ευγένεια των υποκριτών. Δεν θέλει τη φοβική ευγένεια των δούλων και των καιροσκόπων. Δεν θέλει την τυπική ευγένεια των από συνήθεια θρησκευόμενων… Τέλος, ο Χριστός ανταποκρίνεται στο άγγιγμά μας όταν οι σφιγμοί της καρδιάς μας είναι σφυγμοί ευχαριστίας και δοξολογίας του Θεού, γι’ αυτό το υψηλό δώρο της ζωής. Η ζωή μας είναι πολύτιμη, εφόσον αφιερώνεται στην ευχαριστία του Θεού…ʺ.
Και έκλεισε λέγοντας: ʺΗ αιμορροούσα, αγαπητοί, άγγιξε το κράσπεδο των ιματίων του Ιησού και θεραπεύθηκε σωματικά. Το άγγιγμά της είχε πίστη, ευγένεια, αγάπη και γι’ αυτό καταξιώθηκε. Ας αγγίξουμε, λοιπόν, και εμείς τον Κύριο. Όταν Εκείνος ρωτάει: «τίς ὁ ἀψάμενός μου;», ας έχουμε την παρρησία να ομολογούμε τον πόθο μας για το πρόσωπό Του. Έναν πόθο γεμάτο πίστη, ευγένεια και αγάπη, έτσι ώστε να αντλούμε τις άπειρες ευλογίες Του”.
