Εορτάστηκε η Αγία Αναστασία στη Βέροια

To Σάββατο 22 Δεκεμβρίου το πρωί, εορτή της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Βεροίας.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος τέλεσε μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων μελών του Φαρμακευτικού Συλλόγου Ημαθίας. Στην συνέχεια στο πνευματικό κέντρο του Ιερού Ναού τα παιδιά από τα κατηχητικά τμήματα του Ιερού Ναού έψαλλαν τα κάλαντα των Χριστουγέννων στον Σεβασμιώτατο.

Αναλυτικότερα η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία :
«Ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διά τῆς στενῆς πύλης».

Τήν προηγούμενη Κυριακή ἀκού­σαμε τήν παραβολή τοῦ Μεγάλου Δείπνου. Ἀκούσαμε τόν Χριστό νά προσκαλεῖ τούς ἀνθρώ­πους στό δεῖπνο τῆς βασιλείας του, καί ἐκεῖ­νοι νά ἀρνοῦνται προ­βάλ­λοντας διάφορες δικαιολογίες καί κοσμι­κές ὑποχρεώσεις. Καί σήμερα, τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα μᾶς πα­ρου­σιάζει τούς ἀνθρώπους νά συνω­στίζονται γιά νά εἰσέλ­θουν στήν οἰκία τοῦ οἰκο­δεσπότου, στή βασιλεία δηλαδή τοῦ Θεοῦ, ἀλλά νά μήν μποροῦν, γιατί ὁ Χριστός δέν τούς δέχεται καί τούς ἀπορ­ρί­πτει. Τούς λέγει ὅτι δέν ἀνα­­γνω­ρίζει ἐκείνους πού στή ζωή τους βρέθηκαν μακριά του, τόν ἀγνόη­σαν, πορεύθηκαν σύμ­φω­να μέ τίς ἐπιθυμίες τους καί ὄχι σύμφωνα μέ τίς ἐντολές του, ἔστω καί ἐάν οἱ ἴδιοι ἰσχυρίζονται ὅτι ἔφαγαν μαζί του καί ὅτι ἄκουσαν τό κήρυγμά του στίς πλατεῖες τους.

Καί αὐτό, ἀδελφοί μου, συμβαί­νει ὄχι γιατί ὁ Χριστός εἶναι αὐ­στη­ρός ἤ σκληρός, ἀλλά γιατί ὁ δρόμος ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ στή βασι­λεία του δέν εἶναι μία ὑπόθεση ἐπι­­φανειακή καί ἐπιπόλαιη.

Γιά νά βαδίσει κανείς αὐτόν τόν δρόμο δέν ἀρκεῖ νά γνωρίζει μόνο τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, νά ἔχει ἀκούσει κάποτε τόν λό­γο του ἤ καί νά ἐκκλησιά­ζε­ται περιστασια­κά. Μία τέτοια στάση ζωῆς δέν κα­θιστᾶ τόν ἄν­θρω­­πο οἰκεῖο τοῦ Θεοῦ, δέν τόν κάνει ἄξιο νά πεῖ ὁ Χριστός γι᾽ αὐ­τόν «τόν γνωρίζω, εἶ­ναι δικός μου». Καί αὐτό ὄχι γιατί ὁ Χριστός δέν τό θέλει, ἀλλά γιατί ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου δέν τό ἐπιτρέπει, γιατί δέν μπορεῖ νά ζή­σει ὁ ἄνθρωπος αἰωνίως μαζί μέ τόν Χριστό, ἐάν δέν ἔχει ζήσει στήν ἐπίγεια ζωή του σύμφωνα μέ τίς ἐντολές καί τό θέλημά του.

Γι᾽ αὐτό καί ἀκούσαμε σήμερα τόν Χριστό νά μᾶς προτρέπει νά ἀγωνισθοῦμε νά εἰσέλθουμε διά τῆς στενῆς πύλης. «Ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διά τῆς στενῆς πύλης», μᾶς εἶπε.

Ποιά εἶναι ἡ στενή πύλη; Εἶναι οἱ ἐντολές του, πού ἄλλοτε τίς πα­ρο­μοίασε μέ στενή καί τεθλιμμένη ὁδό πού ὁδηγεῖ στή ζωή. Εἶναι στε­νή πύλη οἱ ἐντολές του, γιατί βά­ζουν κάποια ὅρια, κάποιους πε­ριο­ρισμούς στή ζωή μας. Καί τά ὅρια αὐτά μᾶς βοηθοῦν νά ἀπαλ­λα­γοῦ­με ἀπό τίς ἀδυναμίες καί τά πάθη μας, μᾶς βοηθοῦν νά ζή­σου­με ὅπως ἔζησε καί ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός ὡς ἄνθρωπος ἐπί γῆς. Δέν εἶναι βέ­βαια εὔκολο νά ἀπαλ­λα­γοῦμε ἀπό τά πάθη καί τίς ἀδυ­να­μίες μας, γιατί δέν εἶναι εὔκολο νά πᾶ­με κό­ντρα στή φύση μας, δέν εἶ­ναι εὔ­κο­λο νά ἀντισταθοῦμε στή ροπή μας πρός τό κακό καί τήν ἁ­μαρτία, δέν εἶναι εὔκολο νά ἀπαλ­­λαγοῦμε ἀπό τόν παλαιό ἄν­θρωπο, νά ἀπαρ­νηθοῦμε τίς ἀδυ­ναμίες μας καί τά πάθη μας, καί νά ἀκο­λου­θήσουμε τίς ἐντολές τοῦ Χρι­στοῦ, χωρίς νά πιέσουμε τόν ἑαυτό μας, χωρίς νά τόν στρι­μώ­ξουμε καί νά τόν βιάσουμε, χωρίς νά μει­ώ­σουμε τήν ἄνεση πού τοῦ δίδει ἡ εὐκολία νά κάνει ὅ,τι νομίζει, ὅ,τι τοῦ ἀρέ­σει, βλάπτο­ντας ἔτσι καί τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του καί τούς ἄλλους ἀνθρώπους γύρω του.

Καί ἐάν νομίζουμε, ἀδελφοί μου, ὅτι αὐτή ἡ προσπάθεια νά διέλ­θου­­με διά τῆς στενῆς πύλης, ἀγω­νιζόμενοι νά κόψουμε κάποιες συ­νήθειες ἤ ἀδυναμίες ἤ καί πάθη μας, προκειμένου νά ζήσουμε τήν ἐν Χριστῷ ζωή καί νά εἰσέλθουμε στή βασιλεία του, μᾶς φαίνεται δύσκολη, ἄς ἀναλογι­σθοῦμε πόσο πιό δύσκολο ἦταν αὐτό πού ἔκα­ναν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας, πού ἔκανε ἡ ἁγία με­γαλομάρτυς Ἀναστασία ἡ Φαρ­μακολύτρια, τῆς ὁποίας τή μνήμη τε­λοῦμε σήμερα.

Διότι ἐκείνη δέν θυσίασε μόνο κά­ποιες συνήθειές της, δέν ἀπαρ­νήθηκε μόνο κάποιες ἀνέσεις ἤ εὐ­κο­λίες πού εἶχε στή ζωή της γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἀπαρνή­θη­κε τά πάντα. Ἀπαρνήθηκε τήν ἀρι­στο­κρα­τική της καταγωγή, τήν κοι­νωνική της θέση, τόν πλοῦτο της, τήν ἀξιοπρέπειά της, τά πλο­ύ­σια ἐνδύματά της καί τήν ἀνά­παυ­ση τοῦ σπιτιοῦ της, καί ντυμένη φτω­χικά, ὥστε νά μήν γίνεται φα­νε­ρό ποιά ἦταν, ἐπειδή ὁ σύζυγός της ἦταν Ρωμαῖος ἀξιωματοῦχος, πήγαινε τή νύκτα στίς φυλακές καί προσέφερε στούς χριστιανούς πού βρισκόταν ἐκεῖ χάρη τῆς πί­στε­ώς τους χρήματα καί τροφή καί περιποιόταν τά τραύματά τους γιά νά ἁπαλύνει τόν πόνο τους, χωρίς νά ὑπολογίζει τόν δικό της κόπο καί τή δική της ταλαιπωρία, ἀλλά καί τούς κινδύνους πού διέτρεχε.

Καί ὅταν κάποια ἡμέρα ὁ σύζυγός της κατάλαβε τί ἔκανε καί προ­σπά­­­θησε, χρησιμοποιώντας ὅλα τά μέσα, νά τήν πείσει νά ἀρ­νηθεῖ τήν πίστη της στόν Χριστό καί νά θυ­σιάσει στά εἴδωλα, ἐκείνη παρέ­μεινε σταθερή στήν πίστη της καί προτίμησε νά μαρτυρήσει γιά τόν Χριστό παρά νά τόν ἀρνηθεῖ. Εἰσῆλθε, δηλαδή, διά τῆς στενῆς πύλης τοῦ μαρτυρίου καί ἔφθασε στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Τιμώντας, λοιπόν, σήμερα καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, τήν ἁγία Ἀνα­στασία τή Φαρμακολύτρια, ἄς πα­ρακινηθοῦμε ἀπό τήν ἀποφασιστι­κό­τητά της, ἀπό τήν τόλμη της καί ἀπό τήν ἀγάπη της γιά τόν Χριστό, καί κάθε φορά πού κάτι μᾶς δυ­σκο­­λεύει νά ἐφαρμόσουμε τίς ἐντο­λές τοῦ Θεοῦ, ἄς σκεφτό­μα­σθε πόσα θυσίασε ἐκείνη γιά χάρη του, ὥστε νά παραμένουμε στα­θε­ροί στόν ἀγώνα μας νά εἰσέλθουμε διά τῆς στενῆς πύλης γιά νά ἀξιω­θοῦμε καί τῆς βασιλείας τῶν οὐ­ρα­νῶν.