Εορτάστηκε η μνήμη του Αγίου Ελευθερίου στο Διαβατό

Το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Διαβατού επί τη εορτή του Αγίου Ελευθερίου και της μητρός αυτού Ανθίας.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία :

«Μή οὖν ἐπαισχυνθῇς τό μαρ­τύ­ριον τοῦ Κυρίου ἡμῶν …, ἀλλά συγ­κακοπάθησον τῷ εὐαγγελίῳ κατά δύναμιν Θεοῦ».

Πανηγυρίζει σήμερα, ἀδελφοί μου, ἡ Ἐκ­κλησία μας τήν ἱερά μνήμη ἑνός ἱε­ρέ­ως καί μάρτυρός της, τοῦ ἁγίου ἱερομάρ­τυρος ᾿Ελευ­θερίου, καί τῆς μητέρας του Ἀνθίας. Καί οἱ τά πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι πα­τέρες ὅρισαν νά διαβάζεται κατά τήν ἡμέ­ρα αὐ­τή ὡς ἀποστο­λικό ἀνάγνωσμα τό τμῆ­μα ἐκεῖνο τῆς ἐπιστολῆς τοῦ ἀποστό­λου Παύλου πρός τόν μα­θητή του ἐπίσκο­πο Ἐφέσου Τιμό­θεο, στό ὁποῖο τόν προτρέπει καί τόν ἐνθαρρύνει στό μαρτύριο πρός χάριν τοῦ Ἰησοῦ Χρι­στοῦ.

Χρησιμοποιώντας τόν ὅρο μαρ­τύριο ὁ πρω­τοκορυφαῖος ἀπόστο­λος δέν ἀνα­φέ­ρεται μόνο στόν μαρτυρικό θάνατο, στόν ὁποῖο οἱ ἀπηνεῖς διῶκτες τοῦ Χριστοῦ κα­ταδίκαζαν τούς πιστούς μαθητές του, οὔτε μόνο στά βασανιστήρια στά ὁποῖα τούς ὑπέ­βαλαν πρίν ἀπό τό μαρτυρικό θάνατο. Ἐννοεῖ, ἀσφαλῶς, καί αὐτά, τά ὁποῖα ὑπέ­στη καί ὁ ἴδιος, ἐννοεῖ ὅμως καί τίς ὅποιες συνέπειες μπορεῖ νά ἔχει γιά τόν κάθε χρι­στιανό ἡ ἐν­συνείδητη καί θαρραλέα ὑπο­στή­ριξη τῆς πίστεώς του στόν Χριστό καί ἡ σύμφωνη μέ αὐτή τήν πίστη ζωή του.

Ἄν ὁ ἑορταζόμενος σήμερα ἅγιος Ἐλευ­θέ­ριος ἔφθασε μέχρι τόν μαρ­τυρικό θά­να­το γιά χάρη τοῦ Χρι­στοῦ καί τοῦ εὐαγγε­λίου του, τοῦ μαρτυρικοῦ του θανάτου προ­η­γήθηκε ἕνα ἄλλο μαρτύριο, τό μαρ­­τύ­­ριο τῆς χριστιανικῆς του πίστεως καί τῆς χρι­στιανικῆς του ζωῆς. Ὁ ἅγιος Ἐλευ­θέριος ἐπέλεξε μέ τή θέλησή του νά πι­στεύσει στόν Χριστό, νά γίνει χριστιανός, νά βαπισθεῖ χριστιανός καί νά ζεῖ ὡς χρι­στια­νός. Καί ἄν αὐτό στίς ἡμέρες μας φαί­νε­ται ἁπλό καί αὐ­τονόητο, τόν δεύτερο αἰώνα μετά Χριστόν, ὅταν ζοῦσε ὁ ἅγιος Ἐλευ­θέριος καί ἀποφάσιζε νά πιστεύσει καί νά ζήσει ὡς χριστιανός, ἡ ἀπό­φαση καί ἡ ἐπιλογή του αὐτή εἶχε ποικίλες συνέ­πειες. Γιατί ἡ ἰδιό­τητα τοῦ χριστια­νοῦ σήμαινε αὐ­τό­­ματα τή διαφοροποίηση τοῦ ἀν­θρώπου ἀπό τήν ἐπικρατοῦσα εἰ­δω­­λο­λατρική θρησκεία· σήμαινε τήν τοποθέ­τηση τοῦ πιστοῦ ἀπέ­να­ντι στόν νόμο καί στό κράτος πού ἀπαγόρευε τή λατρεία τοῦ Ἰη­σοῦ· σήμαινε τόν ἀποκλεισμό τοῦ πι­στοῦ ἀπό τιμές καί ἀξιώ­ματα τοῦ εἰδωλο­λα­τρικοῦ κρά­τους· σή­μαι­νε μιά ζωή ἐντε­λῶς δια­­φο­ρετι­κή ἀπό τή ζωή τῶν ἄλ­λων ἀνθρώ­πων, πού ζοῦσαν τή ζωή τῶν ἡδο­νῶν, τῶν ἀπολαύ­σεων, τῆς κραι­πά­λης καί τῆς ἁμαρ­τίας· σήμαινε διαρκῆ ἀγώνα νά ζήσει ὁ ἄν­θρω­πος μέ εὐσέβεια, μέ ἁγνό­τη­τα, μέ καθαρότητα καρ­δίας, ἐφαρμό­ζον­τας τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον, τήν ἐντο­­­λή τῆς ἐλεημο­σύ­νης καί τῆς προσφορᾶς πρός τόν πάσχο­ντα, σή­μαινε πώς αὐτός πού πίστευε στόν Χριστό ἔπρε­πε νά ἀποδει­κνύει μέ τή ζωή του, μέ τή στάση του, μέ τή συμπεριφορά του, μέ τήν ἀνα­στροφή του μέσα στόν κό­σμο ὅτι ἦταν γνήσιος μαθητής τοῦ Χρι­στοῦ, πού ἀποδείκνυε τήν ἀγά­πη του πρός τόν Χριστό ὄχι μόνο μέ τά λόγια του ἀλλά καί μέ τά ἔργα του. Σήμαινε ἀκόμη πώς αὐ­τός πού πίστευε εἶχε χρέος νά ὁμολογεῖ την πίστη του στόν Χρι­στό «ἐνώπιον ἐ­θνῶν καί βασι­λέων», ἔστω καί ἄν αὐτό θά τόν ὁδηγοῦσε στόν μαρτυρικό θάνατο.

Ὁ Χριστός εἶχε προειδοποιήσει ἤδη τούς μαθητές του ὅτι ἡ ζωή τους δέν θά εἶναι εὔ­κολη. «Ἀπο­συ­ναγώγους ποιήσουσιν ὑ­μᾶς», εἶχε πεῖ γιά ὅσους θά τόν πίστευαν καί θά τόν ἀκολουθοῦσαν, καί ἀκόμη ὅτι οἱ ἄνθρωποι θά χρησιμο­ποιοῦ­σαν «πᾶν ρῆ­­­μα πονη­ρόν ψευδόμε­νοι ἕνεκεν ἐμοῦ». Ταυτόχρονα ὅμως τούς ἐνεθάρρυνε προ­σθέ­το­ντας· «χαί­­ρετε καί ἀγαλλιᾶσθε ὅτι ὁ μισθός ὑμῶν πολύς ἐν τοῖς οὐ­ρανοῖς».

Αὐτόν τόν μισθό ἀπολαμβάνει, ἀδελφοί μου, καί ὁ ἑορταζόμενος ἅγιος Ἐλευθέ­ριος, ἀφοῦ μαρτύ­ρη­σε γιά τόν Χριστό ὄχι μόνο ζώντας μέ συνέπεια τή ζωή τοῦ χρι­στια­νοῦ καί ὁμολογώντας μέ τά ἔργα καί μέ τά λόγια του τήν πίστη του στόν Χρι­στό, ἀλλά ἔχοντας ὑπο­μεί­νει καί τόν φρι­κτό καί φοβερό μαρτυρικό θάνατο πού τοῦ ἐπέβα­λαν οἱ διῶκτες του, γιατί δέν ἤθ­ε­λε νά ἀπαρνηθεῖ τήν πίστη του στόν Χριστό.

Ἡ δική του μνήμη, τήν ὁποία ἄγει πα­νη­γυρικά σήμερα ἡ Ἐκκλη­σία μας, ὑπεν­θυμίζει καί σέ μᾶς αὐτό πού πολλές φορές ξεχνοῦμε· ὅτι δηλαδή ἡ συνεπής χριστια­νι­κή ζωή δέν εἶναι κάτι εὔκολο καί ἁπλό, δέν εἶναι κάτι ξεκούραστο καί ἄνετο. Ἡ χρι­στιανική ζωή εἶ­ναι ἕνας ἀγώνας, μιά προ­σπάθεια στήν ὁποία ὁ χοϊκός ἄνθρω­πος τόν ὁποῖο ὅλοι φέρουμε ταλαιπω­ρεῖ­ται καί κακοπαθεῖ, ὄχι γιατί ὁ Θεός θέλει νά ταλαιπωρούμεθα, ἀλλά γιατί ἡ ζωή σύμ­­φωνα μέ τόν νόμο καί τίς ἐντολές του εἶναι ἀντίθετη πρός τήν ἁμαρτωλή καί ἐπιρ­ρεπῆ πρός τό κακό φύση μας· γιατί ἡ ζωή σύμ­φωνα μέ τίς ἐντο­λές τοῦ Χριστοῦ ἔρ­χεται σέ ἀντί­θε­ση μέ τό κακό καί τήν ἁμαρτία πού ἐπι­κρατεῖ στόν κόσμο, ἔρχε­ται σέ ἀντίθεση μέ τίς ἐπιθυμίες καί τίς ὀρέξεις τῶν ἀν­θρώ­πων πού ζοῦν γύρω μας καί οἱ ὁποῖοι, ὅταν μᾶς βλέπουν νά ζοῦ­με μιά ζωή συνεπῆ, μιά ζωή μέ ἀγώνα γιά νά περιορίσουμε τά πάθη καί τίς ἀδυ­ναμίες μας, μιά ζωή κοντά στήν Ἐκ­κλη­σία, τότε τούς φαίνεται πα­ρά­ξενο καί μπο­ρεῖ νά μᾶς εἰρω­νευ­θοῦν καί νά μᾶς κα­­τα­κρίνουν καί νά μᾶς σχολιάσουν καί νά μᾶς συκοφαντήσουν. Ἀλλά ὁ Χριστός μᾶς ἔχει προειδοποιήσει καί γι’ αὐ­τό· «οὐ­αί», λέει, «ὅταν ὑμᾶς κα­λῶς εἴπωσιν πάν­τες ἄν­θρωποι», γιατί χριστιανική ζωή δέν νοεῖται χωρίς δυσκολίες καί κόπο καί θλί­ψεις· ὅλα αὐτά, ἐφόσον εἶναι ἀπο­τέ­λεσμα τῆς συνεποῦς δικῆς μας χριστιανικῆς ζω­ῆς, τότε θά μπο­ροῦ­­με καί ἐμεῖς νά αἰ­σθανόμαστε ὅτι συγκακοπαθήσαμε χάριν τοῦ Χρι­στοῦ μαζί μέ τόν ἅγιο Ἐλευ­θέ­ριο, καί νά ἐλπίζουμε ὅτι διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου θά ἀξιω­θοῦ­με τῶν ἐπουρανίων ἀγα­θῶν, τά ὁποῖα καί ἐκεῖνος ἀπο­λαμ­βάνει, ἀλλά καί περιμένει ὅλους ἐκεί­νους οἱ ὁποῖοι θά ζήσουν σύμ­φω­να μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, γιά νά χαίρουν καί νά ἀγάλλονται ἐνώ­πιον τοῦ Κυρίου κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη, ὅταν ὅλοι θά κληθοῦμε νά παρευρεθοῦμε ἐνώπιόν του, κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη, ἡ ὁποία θά εἶναι ἡ πλέον εὐτυχής γιά ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν, πίστευσαν, διώχθηκαν ἤ καί μαρτύρησαν ἀκό­μη γιά νά ὁμολογήσουν τόν Χρι­στό καί τήν ἀγάπη τους στόν Χρι­στό. Ἀμήν.