Εορτάστηκε η μνήμη του Αγίου Στυλιανού στην Βέροια

Την Δευτέρα 26 Νοεμβρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων Βεροίας επί τη εορτή του Αγίου Στυλιανού Παφλαγόνος «προστάτου του ομίλου προστασίας παιδιών Βεροίας».

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου :

«Ἐγκρατείᾳ καί πόνοις, πανόλβιε, χάριν εἴληφας νηπίων προστάτης γενόμενος».

Χθές ἡ Ἐκκλησία μας ἑόρτασε τή μνήμη τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος καί πανσόφου Αἰκατερίνης, μιᾶς ἁγίας μέ θαυμαστή μόρφωση καί φιλοσοφική κατάρτιση, ἡ ὁποία σέ νεαρή ἡλικία ἐπέλεξε νά θυσιάσει τά πάντα γιά τήν ἀγάπη της στόν Χριστό. Καί σήμερα ἑορτάζει καί πανηγυρίζει τή μνήμη ἑνός ἄλλου ἁγίου της, τοῦ ἁγίου Στυλιανοῦ, ὁ ὁποῖος στά νεανικά του χρόνια θυσίασε καί αὐτός τή ζωή του ἀπό ἀγάπη γιά τόν Χριστό, ἀλλά μέ ἕναν διαφορετικό τρόπο. Καί ὁ τρόπος αὐτός ἦταν νά μοιράσει με­­­τά τήν κοίμηση τῶν γονέων του ὅλη τήν περιουσία του στούς φτω­χούς καί ἐνδεεῖς ἀδελφούς του καί νά ἀποσυρθεῖ στήν ἔρημο γιά νά ζήσει ἐκεῖ ἀπόλυτα ἀφοσιωμένος στόν Θεό.

Δέν νέκρωσε ὁ ἅγιος Στυλιανός τό σῶμα του μέ τό μαρτύριο καί τόν φυσικό θάνατο, τό νέκρωσε ὅμως μέ τήν ἄσκηση καί τή νη­στεία, μέ τήν ἐγκράτεια καί τήν προσευχή, μέ τόν ἀγώνα τόν πνευ­ματικό κατά τῶν πειρασμῶν καί τῶν παθῶν, καί γι᾽ αὐτό ἔλαβε ἀπό τόν Χριστό ὡς ἀνταπόδοση τή χά­ρη τῶν θαυμάτων. Τήν ἔλαβε ὡς ἐπιβεβαίωση ὅτι ἡ προσφορά του καί ἡ θυσία του χάριν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἦταν εὐάρεστη, ἀλλά καί ὡς πρόγευση τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν τά ὁποῖα ἐπρόκειτο νά ἀπο­λαύ­σει μετά τήν κοίμησή του.

Ἔλαβε ὁ ἅγιος Στυλιανός τή χά­ρη ἀπό τόν Θεό νά προστατεύει καί νά θεραπεύει τά πιό εὐαίσθητα καί ἀθῶα πλάσματά του, τά παιδιά, πρός τά ὁποῖα φρόντισε στή διάρ­κεια τῆς ζωῆς του νά ὁμοιάσει, κα­τά τήν προτροπή τοῦ Χριστοῦ, «ἐάν μή στραφῆτε καί γένησθε ὡς τά παιδία, οὐ μή εἰσέλθητε ἐν τῇ βα­σιλείᾳ τῶν οὐρανῶν».

Καί ὁμοίασε πρός τά παιδιά μέ τήν καθαρότητα καί τήν ἁγνότητα τῆς ψυχῆς του καί τῆς ζωῆς του. Οἱ σκέψεις του, οἱ ἐπιθυμίες του, ἡ συμπεριφορά του δέν εἶχαν τίποτε τό κακό, τίποτε τό πονηρό, τίποτε τό ἰδιοτελές καί ἐγωιστικό. Ζοῦσε γιά τόν Θεό καί ἄφηνε τά πάντα στά χέρια του, μέ τήν ἴδια ἁπλό­τη­τα καί τήν ἴδια ἐμπιστοσύνη πού ἀφήνει ἕνα παιδί τόν ἑαυτό του στά χέρια τοῦ πατέρα του. Ζοῦσε γιά τόν Θεό, καί ἡ σχέση του αὐτή μέ τόν Θεό τόν ἔκανε νά προσ­φέ­ρει τήν ἀγάπη του πρός τούς ἀν­θρώπους καί ἰδιαιτέρως πρός τά παι­διά χωρίς προϋποθέσεις καί χω­­ρίς κρατούμενα. Ζοῦσε γιά τόν Θεό, καί γι᾽ αὐτό δέν ἄφηνε τίς κα­κίες, τίς μικρότητες, τίς ἀδυνα­μίες νά τόν ἐπηρεάζουν στήν ψυχή του.

Τίποτε ἀπό ὅλα ἐκεῖνα, τά ὁποῖα συνήθως μᾶς ἐνοχλοῦν, μᾶς στε­νο­χωροῦν, μᾶς ἐξοργίζουν, μᾶς κά­νουν νά ἀντιδροῦμε, δέν ἄγγιζε τήν ψυχή τοῦ ἁγίου Στυλια­νοῦ, γιατί εἶχε κατακτήσει τήν τα­πεί­νωση, τήν ταπείνωση τήν ὁποία ἔχουν τά παιδιά, καί τήν ὁποία μᾶς ζητᾶ ὁ Χριστός νά ἀποκτήσουμε, λέγοντας «ὅστις οὖν ταπεινώσει ἑαυτόν ὡς τό παιδίον τοῦτο, οὗτός ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν». Ὅποιος, δηλαδή, τα­πει­­νώσει τόν ἑαυτό του σάν τά μικρά παι­διά, αὐτός θά διακριθεῖ στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Γιατί ὅποιος εἶναι ταπεινός, ὅπως τά παιδιά, ὅποιος ἀποκτήσει τήν ταπείνωση, αὐτή τή βασική καί θε­μελιώδη ἀρετή, αὐτός οὔτε ἐνο­χλεῖ­ται, οὔτε θίγεται, οὔτε παρε­ξη­γεῖται, οὔ­τε ὀργίζεται ἀπό ὅσα συμβαί­νουν γύρω του καί ἀπό ὅσα τοῦ λένε ἤ τοῦ κάνουν οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι. Ὄχι γιατί εἶναι ἀναί­σθη­τος, ἀλλά γιατί ἔχει νεκρώσει τόν ἐγωισμό του, ἔχει βγάλει ἀπό τήν ψυχή του καί ἀπό τόν νοῦ του τήν ἰδέα πού ἔχουμε γιά τόν ἑαυτό μας καί μᾶς κάνει νά νομίζουμε ὅτι εἴμεθα οἱ καλύτεροι, ὅτι εἴμεθα ἀνώτεροι ἀπό τούς ἄλ­λους ἀν­θρώ­­πους, καί δέν μποροῦμε νά ἀνεχθοῦμε τίποτε, δέν μποροῦμε νά ὑπομείνουμε τίποτε, δέν μπο­ροῦμε νά συγχωρήσουμε τίποτε.

Ὁ ἄν­θρωπος ὅμως πού ἔχει τήν ταπεί­νωση, ἔχει συναίσθηση τῆς ἀδυναμίας καί τῶν ἐλλείψεών του, καί δέν θεωρεῖ ὅτι βρίσκεται σέ πλεονεκτικότερη θέση ἀπό τούς ἄλλους, καί ἔτσι ἀποφεύγει τήν ἁμαρτία καί διατηρεῖ τήν ψυχή του ἁγνή καί καθαρή, καί ἑλκύει τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπι­βλέπει ἐπί τούς ταπεινούς.

Αὐτή τή χάρη εἵλκυσε μέ τήν κα­θαρότητα τῆς ψυχῆς του καί μέ τήν ταπείνωση καί ὁ ἑορταζό­με­νος ἅγιος Στυλιανός, καί ὁ Θεός τόν ἀξίωσε νά τήν μεταδίδει καί με­τά τήν κοίμησή του στά παιδιά, τά ὁποῖα προστάτευε καί βοηθοῦσε κατά τή διάρκεια τῆς ζωῆς του, ἀλλά καί πρός ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι συμπαρίστανται καί προ­στα­τεύουν τά παιδιά καί ἰδιαιτέ­ρως ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἔχουν μεγα­λύτερη ἀνάγκη.

Γι᾽ αὐτό καί δικαίως ὁ «Ὅμιλος προστασίας τοῦ παιδιοῦ» τῆς πό­λεώς μας ἔχει καθιερώσει τόν ἅγιο Στυλιανό ὡς προστάτη του καί τόν ἑορτάζει κάθε χρόνο ἐδῶ, στόν ναό τῶν ἁγίων Ἀναργύρων, γιά νά τόν τιμοῦμε καί νά ἐπικαλού­μεθα τή βοήθεια καί τήν προστα­σία του τόσο γιά τά παιδιά μας, τά ὁποῖα, στή δύσκολη αὐτή ἐποχή τήν ὁ­ποία διερχόμεθα, ἀντιμετω­πί­ζουν καί αὐτά πολλά προβλή­μα­τα, ἀλ­λά καί γιά τά μέλη τοῦ Ὁμίλου προ­στασίας τοῦ παιδιοῦ, τά ὁποῖα μέ πολλή στοργή καί ἀγάπη σπεύ­δουν γιά νά βοηθή­σουν καί νά συμ­παρασταθοῦν ὅσο μποροῦν ὅλα τά παιδιά τῆς ἐπαρχίας μας τά ὁποῖα ἔχουν ἀνάγκη.

Εὔχομαι, λοιπόν, πατρικά καί ἀπό καρδίας ὁ ἅγιος Στυλιανός νά ἐνισχύει τόν Ὅμιλο στό θεάρεστο ἔργο σας καί νά προστατεύει μέ τή χάρη καί τίς πρεσβεῖες του ὅλα τά παι­διά, καί τά μικρά καί τά μεγάλα, διότι ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη τῆς προστασίας τῶν ἁγίων μας.