Ο Μητρ.Βεροίας στον Πολυαρχιερατικό εσπερινό στην Καβάλα

Στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Καβάλας  την Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου  τελέστηκε πολυαρχιερατικός εσπερινός επί τη μνήμη του Αγίου Στεφάνου του πρωτομάρτυρος και αρχιδιακόνου, εορτή κατά την oποία άγει τα ονομαστήριά του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλίππων κ. Στέφανος.

Χοροστάτησε και κήρυξε το θείο λόγο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ενώ συγχοροστάτησαν οι Σεβασμιώτατοι Ζιχνών κ. Ιερόθεος, Μποτσουάνα κ. Γεννάδιος και Φιλίππων κ. Στέφανος.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου

«Φωτός θεωρίας, οὐρανῶν σοι πα­ραδόξως ἀνοιγέντων, ἔτυχες, Στέφανε, ἀρχή μαρτύρων καί καύ­χημα».

Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες οἱ ἀγραυ­λοῦντες ποιμένες τῆς Βηθλεέμ εἶ­δαν ἀνεῳγμένους τούς οὐρα­νούς καί τούς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀνα­βαίνοντας καί καταβαίνοντας, καί ψάλοντας τό «Δόξα ἐν ὑψί­στοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώ­ποις εὐδοκία».

Καί σήμερα ἕνας ἄγγελος τῆς Ἐκ­κλησίας, ὁ πρωτοδιάκονός της Στέ­­­­φανος, δοξάζει τόν Θεό μέ τήν ὁμολογία τῆς πίστεώς του στόν Υἱό του, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, ἐνώπιον τῶν ἀρχόντων τῶν Ἰουδαίων, καί ἀξιώνεται νά δεῖ ἀνοικτούς τούς οὐρανούς καί τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ νά κάθεται ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός του.

Ὁ πρωτοδιάκονος Στέφανος βλέ­πει σήμερα Ἐκεῖνον, πού δέν θέ­λη­­­­σαν νά δοῦν οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰου­δαίων, ἐρευνώντας τίς Γραφές καί τίς προφητεῖες.Ἐκεῖνον, πού δέν θέλησαν νά δοῦν, ὅταν κυ­κλο­φοροῦσε ἀνά­με­­σά τους, διδά­σκο­ντας τόν λαό. Ἐκεῖνον, πού δέν θέ­λησαν νά πιστεύσουν ὡς Υἱό τοῦ Θεοῦ, ὅταν θε­ρά­πευε τίς ἀσθέ­νειές τους καί ἀνι­στοῦσε τούς νε­κρούς τους. Ἐ­κεῖ­­νον, πού δέν θέ­λησαν νά παραδεχθοῦν, ὅ­ταν, πα­ρά τόν ἐσφραγισμένο τά­φο καί τή φρουρά πού τόν ἐπι­τη­ροῦ­σε, ἀνα­στήθηκε τριήμερος καί ἀνε­λή­φθη στή συ­νέχεια στούς οὐ­ρα­νούς.

Ὁ πρωτοδιάκονος Στέφανος βλέ­πει Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος κατά τήν ὑπό­­σχεσή του, μετά τήν ἀνάληψή του, στέλνει τόν Παρά­κλητο πού σο­φίζει τούς ἀγραμμάτους μαθη­τές του καί τούς καθιστᾶ διαπρυ­σί­ους κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου του.

Ὁ πρωτοδιάκονος Στέφανος βλέ­πει τόν Χριστό στόν οὐρανό, ἐκ δε­ξιῶν τοῦ Πατρός του, γιατί τόν πί­στευσε καί γιά τήν ἀγάπη του κρά­τησε τήν ψυχή του καθαρή ἀπό τοῦ κόσμου, καθαρή ἀπό τήν ἁ­μαρ­τία καί τήν ὑποκρισία· καθα­ρή ἀπό τή δῆθεν πίστη, πού στήν πραγ­ματικότητα εἶναι ἀπιστία, για­­­­τί θέτει τά πάντα κάτω ἀπό τόν ἔλεγχο τῆς λογικῆς καί τῆς ἀν­θρω­­­πίνης κρίσεως, ἀρ­νού­μενη στήν πραγματικότητα τήν ἀγάπη τοῦ ἀπερινοήτου Θεοῦ, ὁ ὁποῖος κα­ταργεῖ μέ τήν ἀγάπη του τά ὅρια τῆς ἀνθρωπίνης λο­γικῆς καί ἀνοίγει νέους δρόμους προκειμέ­νου νά ἀποκαταστήσει τόν πεπτω­κό­τα ἄνθρωπο στήν κοι­νωνία μαζί του.

Ὁ πρωτοδιάκονος Στέφανος βλέ­πει τόν Χριστό ἐν δεξιᾷ τοῦ Πα­τρός, γιατί διαθέτει τήν καθαρό­τη­τα πού καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο ἱκα­νό νά δεῖ τόν Θεό. Διό­τι ἡ κα­θα­ρό­τητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώ­μα­τός του εἶναι αὐτή πού τόν κάνει νά μή δι­στάσει νά ὁμο­λο­γήσει τήν πί­στη καί τήν ἀγάπη του στόν Χρι­στό, ἄν καί γνω­ρίζει ὅτι αὐτή ἡ ὁμο­λογία θά ἔχει ὡς συνέπεια τό μαρτύριο. Διότι κα­θαρότητα ση­μαί­νει νά μήν ἔχεις κα­νένα δεσμό μέ τόν κό­σμο καί τά συμφέροντά του, νά μήν ἔχεις κα­μία ἐξάρτηση ἀπό τήν ὕλη καί τήν ἁμαρτία, νά μήν ἔχεις κα­νένα σύν­δεσμο μέ τίς γήινες ἀπο­­λαύσεις καί ἡδονές, ἀλ­λά νά ἔχεις συνει­δο­­­ποιήσει ὅτι «τό πο­λί­τευ­μά» σου «ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει».

Ὁ πρωτοδιάκονος Στέφανος βλέ­πει ἀνεῳγμένους τούς οὐρανούς, γιατί δέν ὑπάρχει τίποτε νά τόν χω­­ρίζει ἀπό αὐτούς. Ζεῖ στούς οὐ­ρα­­νούς ἤδη ἀπό αὐτή τή ζωή. Ζεῖ τήν ἐμπειρία τῆς ἀγά­πης τοῦ Θεοῦ πού ἀποκαλύπτει τή δόξα του στούς πι­στούς καί ἐκλε­κτούς δού­λους του. Καί αὐτή εἶναι ἡ βασική του δια­φο­­ρά μέ τούς ἄρχοντες τῶν Ἰου­δαίων πού τόν ἀνακρίνουν, ἀλλά δέν μποροῦν νά κατανοήσουν ὅσα τούς λέγει.

Αὐτή εἶναι ἡ διαφορά του μέ τούς ἄρχοντες τῶν Ἰου­δαί­ων, πού, ἐνῶ ἔχουν μάτια, δέν μπο­ροῦν νά δοῦν, γιατί αὐτά εἶναι κλει­­στά, εἶναι τυφλωμένα ἀπό τήν κα­κία καί τή σκληρότητα πού αὐτή προκαλεῖ στήν ψυχή τοῦ ἀν­θρώ­που.

Αὐτή εἶναι ἡ διαφορά του, ἀδελ­φοί μου, καί ἀπό τόν σύγχρονο ἄν­θρωπο, καί ἀπό πολλούς συναν­θρώ­πους μας, ἐκτός καί, δυστυχῶς, με­ρικές φορές καί ἐντός τῆς Ἐκ­κλη­­σίας, πού ἀμφισβητοῦν τόν Θεό, πού ἀμφιβάλλουν γιά τήν ὕπαρξή του, πού ἀρνοῦνται τά θαύματά του, πού δέν τόν αἰσθά­νο­­νται στή ζωή τους, παρότι με­ρι­κές φορές δη­λώνουν ὅτι πιστεύ­ουν στόν Θεό.

Καί τό ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι τί πιστεύουν καί πῶς πιστεύουν; Τί πιστεύουμε καί πῶς πιστεύ­ου­με;

Γιατί δέν ἀρκεῖ μία πίστη σέ μία ὑπερβατική δύναμη, δέν ἀρκεῖ μία ἀόριστη πίστη σέ ἕνα Θεό, πού βρί­σκεται μακριά μας. Δέν ἀρκεῖ μία πίστη πού μᾶς ἐπιτρέπει νά ζοῦ­με ὅπως θέλου­με, νά ζοῦμε μέ­σα στά πάθη καί τίς ἀδυνα­μίες μας πού σκο­τί­ζουν τόν νοῦ μας καί τυ­φλώ­νουν τά μάτια μας, γιατί μία τέ­τοια πίστη δέν θά μᾶς ἐπιτρέψει ποτέ νά ἀντιληφθοῦμε τήν παρου­σία τοῦ Χριστοῦ καί νά τόν δοῦμε.

Γιατί, ἐάν δέν ἔχουμε τόν Χριστό μέσα μας, ἐάν δέν τόν γνωρίζουμε μέ τήν πίστη μας καί μέ τήν ἐφαρ­μογή τῶν ἐντολῶν του, ἐάν δέν πι­­στεύουμε τήν ὑπόσχε­σή του ὅτι «οἱ καθαροί τήν καρδία τόν Θεόν ὄψονται», τότε καί νά τόν δοῦμε ἐνώπιόν μας δέν θά τόν ἀναγνω­ρί­­σουμε, ὅπως συνέβη, ἀδελφοί μου, μέ τούς Γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους καί τούς λοιπούς ἄρ­χο­ντες τῶν Ἰουδαίων.

Γι᾽ αὐτό, τιμώντας σήμερα τόν ἅ­γιο πρω­το­­μάρτυρα καί πρωτο­διά­κονο Στέ­φανο, τόν προστάτη τοῦ σε­πτοῦ ποι­με­νάρ­χου σας, Σεβα­σμιω­­τά­του Μη­­τροπολίτου Φιλίπ­πων, Νεα­πό­λεως καί Θάσου κυ­ρίου Στεφάνου, ἀγαπητοῦ ἐν Χρι­στῷ ἀδελφοῦ, μέ τόν ὁποῖο συν­δεόμεθα ἀπό πολ­λῶν ἐτῶν, ἀπό τήν περίοδο κατά τήν ὁποία καί οἱ δύο διακονού­σα­με στήν Ἱερά Μη­τρό­πολη Θεσσα­λο­νίκης, καί ὁ ὁποῖ­ος φέρει τό ὄνομα τοῦ ἁγίου πρωτομάρτυρος καί ἀρχιδιακόνου Στεφάνου καί ἄγει αὔριο τά ὀνο­μαστήριά του, θά ἤθελα πρωτί­στως νά τόν εὐχα­ρι­στή­σω θερ­μό­τατα γιά τήν εὐγενῆ καί φιλά­δελ­­φο πρόσκλησή του καί τήν τιμή νά χοραστήσω ἀπόψε στόν πανηγυ­ρικό ἑσπερινό τῆς ἑορτῆς καί νά ἀπευθυνθῶ στήν ἀγάπη σας, ἀλλά καί νά τοῦ εὐχηθῶ ἀπό καρδίας ὁ ἅγιος πρωτομάρτυς καί πρωτοδιά­κονος Στέφανος νά τόν ἐνισχύει καί νά τόν ἐνδυναμώνει πάντοτε στήν ἀρχιερατική του διακονία γιά νά εὐγγελίζεται καί ἐκεῖνος τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί νά δίδει τή μαρτυρία τῆς πίστεως καί τῆς ἀλη­θείας του, τήν ὁποία ἔχει ἀπόλυτη ἀνάγκη ἡ ἐποχή μας καί ὁ κόσμος μας, καί νά τόν ἀξιώνει, διά τῶν πρεσβειῶν του, νά βλέπει ἀνεῳγ­μέ­νους τούς οὐ­ρανούς καί νά με­τα­δίδει αὐτή τή χάρη καί στό εὐ­σεβές πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Μη­τρο­πό­λεώς του, σέ ὅλους ἐσᾶς, ἀδελ­φοί μου.

Καί εὔ­χομαι ἀκόμη ἡ κα­θαρότητα τῆς ζωῆς καί ἡ πίστη τοῦ ἑορτα­ζο­μέ­νου ἁγίου πρω­τομάρτυρος Στε­φά­νου νά μᾶς ἐμπνέουν πάντοτε, ὥστε νά μπορέσουμε ὅλοι, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, νά δοῦμε τόν Χρι­­στό μέσα στήν ψυχή μας καί στή ζωή μας, ἀλλά καί νά ἀξιω­θοῦ­με νά τόν συνα­ντή­­σουμε, ὅταν μᾶς κα­λέσει, καί ἐν τῇ δόξῃ του στόν οὐρανό.