Αγρυπνία επί τη εορτή της αποδόσεως της Υπαπαντής του Κυρίου στη Νάουσα

Την Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου το βράδυ στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναούσης, όπου και φυλάσσεται η θαυματουργή Ιερά Εικόνα της Υπαπαντής από την «Έξω Υπαπαντή» Ναούσης, τελέστηκε Ιερά Αγρυπνία επί τη εορτή της αποδόσεως της Υπαπαντής του Κυρίου.

Στην Ιερά Αγρυπνία προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος κήρυξε το θείο λόγο και στο τέλος τίμησε μητέρες της ενορίας.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

«Εὐφραίνoυ καί σύ πρεσβύτα δί­καιε, δεξάμενος ἐν ἀγκάλαις τόν ἐλευθερωτήν τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Ἀγρυπνήσαμε ἀπόψε τιμώντας, ὅπως τό ἔχουμε καθιερώσει ἀπό ἐτῶν, τήν ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑπαπαντῆς, ἡ ὁποία μᾶς ὑπενθυ­μίζει γιά ἄλλη μία φορά τό γεγο­νός αὐτό τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου μας ἀλλά καί τά πρόσωπα πού συμμε­τεῖχαν εἰς αὐ­τό.

Ἕνα ἀπό αὐτά τά πρόσωπα, καί μάλιστα ἀπό τά κύρια πρόσωπα, εἶναι ὁ πρεσβύτης Συμεών, πρός τόν ὁποῖο ἀπευθύνεται ὁ ἱε­ρός ὑμνογράφος στό ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς καί τόν παρακινεῖ νά χαρεῖ καί νά εὐφρανθεῖ, γιατί ἀξιώ­θηκε νά δεχθεῖ στήν ἀγκαλιά του τόν Χρι­στό, νά δεχθεῖ τόν ἐλευθερωτή τῶν ψυχῶν μας.

Τί σημασία ἔχουν ὅμως γιά ἐμᾶς τά λόγια τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου πρός τόν δίκαιο Συμεών;

Ἡ σημασία τους ἔγκειται στή σύν­δεση δύο στοιχείων πού περιέ­χο­νται στήν προτροπή αὐτή. Ὁ ὑμνογράφος συνδέει τή χαρά καί τήν εὐφροσύνη τοῦ πρεσβύτου μέ τήν ἰδιότητα αὐτοῦ πού κρατᾶ στά χέρια του. Τί λέγει, λοιπόν; «Εὐ­φραίνου … δεξάμενος τόν ἐλευ­θε­ρωτήν τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Ἡ ἐπιλογή ἀπό τόν ἱερό ὑμνο­γρά­­φο αὐτῆς τῆς ἰδιότητος τοῦ Χρι­­στοῦ δέν εἶναι τυχαία. Θά μπο­ροῦ­σε νά χρησιμοποιήσει μία ὁποια­­δήποτε ἄλλη. Θά μποροῦσε νά τόν ἀποκαλέσει Υἱό τοῦ Θεοῦ, θά μπο­ροῦσε νά τόν ἀναφέρει ὡς Χριστό, ὡς Δεσπότη, ὡς ἀγαθό ἤ ὡς φιλάν­θρωπο, ἀλλά ἐκεῖνος ἐπι­­λέγει νά τόν ἀναφέρει ὡς «ἐλευ­­θε­ρωτή τῶν ψυχῶν» μας, γιατί θέ­λει νά μᾶς διδάξει τή σχέ­ση πού ἔχει ἡ χαρά μέ τήν ἐλευ­θε­ρία τῆς ψυχῆς.

Ὁ Χριστός εἶναι ἀναμφίβολα ὁ ἐλευθερωτής τῶν ψυχῶν μας, για­τί αὐτός μέ τήν ἐνανθρώπισή του καί μέ τή σταύρωση καί τήν ἀνά­στασή του ἔλυσε τά δεσμά τοῦ ἀν­θρώπου, ἔλυσε τά δεσμά τῆς ἁμαρ­τίας πού τόν κρατοῦσαν καί τόν ἐμπόδιζαν νά πλησιάσει τόν Θεό, καί ἔπλυνε μέ τό αἷμα του τίς ψυ­χές τῶν ἀνθρώπων ἀπό τό προ­πα­τορικό ἁμάρτημα καί τίς συνέ­πειές του.

Τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας δέν εἶναι ἕνα σχῆμα λόγου. Ἡ ἁμαρτία, οἱ διάφορες ἀδυναμίες, τά πάθη κα­θι­στοῦν τόν ἄνθρωπο ὑποχείριό τους. Δέν τόν ἀφήνουν νά ἐνερ­γή­σει ὅπως θέλει, δέν τοῦ ἐπι­τρέ­πουν νά ἐπιλέξει ὅ,τι θέλει, γιατί ἔχει κρατούμενα στήν ψυχή του, ἔχει ἀγκάθια πού σκαλώνουν. Καί ἔτσι περιορίζεται καί δεσμεύ­ε­ται. Καί ἐνῶ νομίζει πώς εἶναι ἐλεύθε­ρος, γιατί δέν δεσμεύεται ἀπό κα­νένα νόμο καί ἀπό καμία ἐντολή καί εἶναι κύριος τοῦ ἑαυ­τοῦ του, στήν πραγματικότητα εἶ­ναι δοῦ­λος τῶν ἀδυναμιῶν καί τῶν πα­θῶν του, εἶναι δοῦλος τῆς ἁμαρ­τίας καί τοῦ ἐφευρέτου της, δηλαδή τοῦ ἐχθροῦ καί ἀντιδίκου τῆς ψυ­χῆς μας, τοῦ πονηροῦ. Καί ἡ δέ­σμευση αὐτή εἶναι πού δέν ἀφήνει τόν ἄν­θρωπο νά χαρεῖ, νά νιώσει καί νά ἀπολαύσει τή χαρά, ἡ ὁποία εἶναι ἡ φυσική του κατάσταση, ἐφόσον ὁ πό­νος καί ἡ θλίψη εἶναι συνέ­πειες τῆς ἁμαρτίας.

Σέ αὐτή τήν κατάσταση τῆς θλί­ψεως καί τῆς ἀπογνώσεως ζοῦσε ὁ ἄν­θρω­πος πρίν ἀπό τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο. Ὅμως ἡ ἐνανθρώπιση τοῦ Χρι­στοῦ εἶναι ἡ ἀπαρχή τῆς ἀπελευ­θερώσεως τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἡ ἀπαρχή τῆς χα­ρᾶς. «Ἰδού γάρ ἦλ­θεν διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ», λέει ἡ Ἐκκλησία μας.

Ὀξύμωρο φαινομενικά πῶς ἕνα τόσο θλιβερό γεγονός, ὅπως εἶναι ὁ Σταυ­ρός, φέρνει χαρά καί μάλιστα σέ ὅλο τόν κόσμο. Ὅμως ἡ χαρά ὀφείλεται στήν ἐλευθερία πού χα­ρί­ζει ὁ Σταυρός στόν κόσμο, ὀφεί­λε­ται στήν ἀπελευθέρωση τοῦ ἀν­θρώπου ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρ­τίας. Καί αὐτή ἡ χαρά εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή καί οὐσιαστική χαρά πού μπορεῖ νά αἰσθανθεῖ καί νά νιώσει ὁ ἄνθρωπος. Εἶναι ἡ χαρά γιά τήν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Χριστός διαβε­βαι­ώ­νει τούς μαθητές του ὅτι «οὐ­δείς αἴρει ἀφ᾽ ὑμῶν», τήν ὁποία κανείς δέν θά τούς τήν ἀφαιρέσει. Εἶναι ἡ χαρά πού δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τό τί συμβαίνει γύρω μας, δέν ἐξαρτᾶ­ται ἀπό τήν κατάσταση στήν ὁποία εὑρίσκεται ὁ ἄνθρω­πος. Εἶναι ἡ χαρά, τήν ὁποία προσφέρει σέ ὅποι­­ους τόν δέχονται καί τόν πι­στεύουν ὁ ἐλευθερωτής τῶν ψυ­χῶν μας, ὁ Χριστός.

Ἀδελφοί μου, δέν ὑπάρχει ἄν­θρω­­πος στόν κόσμο πού νά μήν ἀνα­ζητᾶ καί νά μήν ἐπιθυμεῖ τή χα­­ρά. Καί ἡ ἀναζήτηση αὐτή, ἀκό­μη καί ἄν δέν τό κατανοοῦμε καί δέν τό συνειδητοποιοῦμε, μᾶς ὁδη­γεῖ στόν Χριστό. Καί ὁ Χριστός δίδει καί σέ μᾶς τή χαρά, ὅπως τήν ἔδωσε καί στόν πρεσβύτη Συμεών, ἀρκεῖ καί ἐμεῖς νά τόν ἀποδε­χθοῦ­με ὡς τόν ἐλευθερωτή τῶν ψυχῶν μας. Ἀρκεῖ καί ἐμεῖς νά ἀξιοποιή­σου­με τή δυνατότητα πού μᾶς δί­δει μέσα ἀπό τά ἱερά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, καί πρωτί­στως τό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξο­μο­λογή­σεως καί τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἀλλά καί μέσα τόν προσωπι­κό μας ἀγώνα, νά ἀπαλ­λαγοῦμε ἀπό τίς ἀδυναμίες καί τά πάθη μας καί νά ζήσουμε σύμ­φωνα μέ τίς ἐντολές καί τό θέλημά τοῦ Θεοῦ. Ἄς προσπαθήσουμε ὅλοι μας, ὥστε νά ἔχουμε γιά πάντα τή χαρά τοῦ Χρι­στοῦ στήν ψυχή μας καί τή ζωή μας. Ἀμήν.