Την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στο Πανελλήνιο Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας Σουμελά. Μαζί του λειτούργησε ο καθηγούμενος και πατέρες της Ιεράς Μονής Ησυχαστρίας από τη Ρουμανία οι οποίοι συνόδευαν ομάδα προσκυνητών.
Μετά την θεία Λειτουργία το Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας Σουμελά επισκέφθηκε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κατερίνα Σακελαροπούλου.
Ομιλία Σεβασμιωτάτου
«Ἐπιστάτα, δι᾽ ὅλης τῆς νυκτός κοπιάσαντες οὐδέν ἐλάβομεν».
Στή λίμνη Γεννησαρέτ μᾶς μετέφερε μέ τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Λουκᾶς, γιά νά μᾶς περιγράψει μία συνηθισμένη εἰκόνα μέ μία ἀπροσδόκητη ὅμως ἐξέλιξη.
Ποιά εἶναι ἡ συνηθισμένη εἰκόνα; Εἶναι τά πλοιάρια τῶν ἁλιέων, πού ὅλη τή νύκτα προσπαθοῦσαν νά ψαρέψουν, καί τώρα κουρασμένοι καί ἀπογοητευμένοι γιατί δέν ἔπιασαν τίποτε, πλύνουν τά δίκτυά τους. Αὐτή ἀκριβῶς τήν ἀπογοήτευση, ἐκφράζουν καί τά λόγια τοῦ ἀποστόλου Πέτρου πρός τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος εἰσῆλθε μέσα σέ ἕνα ἀπό τά πλοιάρια, γιά νά μιλήσει στό πλῆθος πού εἶχε συγκεντρωθεῖ γιά νά τόν ἀκούσει. «Ἐπιστάτα, δι᾽ ὅλης τῆς νυκτός κοπιάσαντες οὐδέν ἐλάβομεν».
Ποιός δέν μπορεῖ νά κατανοήσει καί νά νιώσει τήν ἀπογοήτευση καί τή θλίψη τοῦ Πέτρου;
Ὅλο τό βράδυ ἄγρυπνοι προσπαθοῦσαν καί ἀγωνιοῦσαν μέσα στή λίμνη, ἀλλά ὁ κόπος τους δέν ἀνταμείφθηκε. Κουράστηκαν ἀλλά δέν κέρδισαν τίποτε, παρά μόνο τήν ταλαιπωρία τῆς ἐπίπονης βραδινῆς ἐργασίας.
Ποιός ἀπό ἐμᾶς δέν ἔχει βρεθεῖ σέ ἀνάλογη κατάσταση μέ τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ; Ποιός δέν ἔχει ἀπογοητευθεῖ, γιατί ἡ προσπάθειά του δέν στέφθηκε ἀπό ἐπιτυχία; γιατί οἱ κόποι του δέν ἀπέδωσαν τό ἀναμενόμενο; Καί ἴσως ἐκφράσαμε καί ἐμεῖς τήν ἀπογοήτευσή μας πιστεύοντας ὅτι δέν ὑπάρχει περίπτωση νά ἀνατραποῦν τά δεδομένα καί νά μεταβληθεῖ τό ἀποτέλεσμα ἤ, ἀκόμη, ὅτι δέν ὠφελεῖ μία νέα προσπάθεια. Ἐκφράσαμε, δηλαδή, αὐτό πού ἐκφράζει καί ἡ ἀπάντηση τοῦ Πέτρου, ὅταν ὁ Χριστός, ἀφοῦ ἔχει ὁλοκληρώσει τό κήρυγμά του στό πλῆθος, τόν καλεῖ νά κάνει μία ἀκόμη προσπάθεια, νά ἀνοιχθεῖ μέ τό πλοῖο του «εἰς τό βάθος» καί νά ξαναρίξει τά δίκτυα.
«Ἐπιστάτα», τοῦ λέγει ὁ Πέτρος, ὁλόκληρη τή νύχτα κουραστήκαμε καί δέν πιάσαμε οὔτε ἕνα ψάρι, πῶς εἶναι δυνατόν τώρα, πού εἶναι ἡμέρα καί δέν εἶναι ἡ κατάλληλη ὥρα γιά ψάρεμα, νά ἔχουμε ἀποτέλεσμα; Ποιός ὁ λόγος νά ὑποβληθοῦμε καί πάλι σέ μία ἄσκοπη ταλαιπωρία;
Ὅμως ἡ ἀπάντηση τοῦ Πέτρου δέν σταματᾶ ἐδῶ, στήν ἀρνητική, στήν ἀπαισιόδοξη πλευρᾶς της, ἐκεῖ ὅπου ἐνδεχομένως θά σταματούσαμε ἐμεῖς. Ὁ Πέτρος συνεχίζει, κάνοντας μία ἐσωτερική ἀνατροπή, μία ἀνατροπή στή λογική καί τόν ἐπαγγελματισμό του, μία ἀνατροπή στό θέλημά του. Ἄς τοῦ φαίνεται παράδοξο αὐτό πού τοῦ προτείνει ὁ Χριστός. Ἄς τοῦ φαίνεται ἀδύνατο καί ἀνέφικτο. Ἀποφασίζει νά ὑπακούσει στή θεία παρότρυνση. Τολμᾶ νά ὑπερβεῖ τή λογική πού ὁδηγεῖ στήν ἀπαισιοδοξία καί νά στηρίξει τήν ἐλπίδα του στήν πίστη. Γι᾽ αὐτό καί συνεχίζει, ἀπευθυνόμενος στόν Χριστό ὁ Πέτρος: «ἐπί δέ τῷ ρήματί σου χαλάσω τά δίκτυα».
Δέν ἔχει σημασία τί νομίζω ἐγώ. Ἐπειδή ὅμως τό λέγεις ἐσύ, θά ξαναρίξω τά δίκτυα, θά κάνω καί πάλι τήν προσπάθεια.
Καί ἡ προσπάθεια ἀνταμείβεται. Καί ἡ πίστη ἐπιβραβεύεται. Καί ὁ κόπος δικαιώνεται, καί τήν ἀπογοήτευση διαδέχεται ἡ χαρά, γιατί τά ψάρια πού ἔπιασαν ἦταν τόσα πολλά, ὥστε δέν μποροῦσε ὁ Πέτρος νά τά μεταφέρει μέ τό δικό του πλοῖο καί χρειάσθηκε νά ζητήσει τή βοήθεια καί τῶν συνεργατῶν του, τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωάννου, γιά νά τά μεταφέρουν.
Αὐτή ἡ ἀπροσδόκητη ἐξέλιξη, αὐτό τό θαῦμα πού ἔζησε ὁ ἀπόστολος Πέτρος, δέν εἶναι μόνο ἕνα γεγονός πού ἔκανε τόν ἴδιο νά πιστεύσει στόν Χριστό καί νά συναισθανθεῖ τή δική του ἀδυναμία, ἀλλά εἶναι ἕνα μάθημα, μία παρότρυνση πρός ὅλους μας, γιά νά μήν ἀπογοητευόμεθα ἀπό τίς δυσκολίες καί τίς ἀποτυχίες τῆς ζωῆς μας. Εἶναι ἕνα μάθημα γιά νά πιστεύσουμε ὅτι δέν εἶναι μόνο ἡ λογική αὐτή πού κυριαρχεῖ στόν κόσμο. Εἶναι ἕνα μάθημα πού μᾶς διδάσκει ὅτι δέν πρέπει νά ἐγκαταλείπουμε τήν προσπάθεια, ὅταν ἡ λογική φαίνεται νά μήν συμβαδίζει μέ τήν πραγματικότητα. Χρειάζεται τόλμη καί ἀποφασιστικότητα. Χρειάζεται δύναμη καί πίστη στόν Θεό. Χρειάζεται νά τολμοῦμε τήν ἀνατροπή, γιατί αὐτός πού ἔχει τήν τελευταία λέξη δέν εἶναι ἡ λογική, εἶναι ἡ πίστη καί ἡ ἐλπίδα στόν Θεό, πού μπορεῖ νά κάνει, ὅταν χρειάζεται, καί τά ἀδύνατα δυνατά, γιά ὅσους προσπαθοῦν καί ἀγωνίζονται καί γιά ὅσους ἐμπιστεύονται τήν ἀγάπη καί τή δύναμή του.
Αὐτό ἔκαναν οἱ ἅγιοί μας. Αὐτό ἔκαναν καί οἱ πατέρες μας. Ἀγωνιζόταν καί προσπαθοῦσαν μέ ὅλη τους τή δύναμη, ἀλλά καί μέ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Ἄν βάδιζαν μόνο μέ τή λογική, ἄν ἀπογοητευόταν ἀπό τίς δυσκολίες καί τίς καταστροφές πού ἀντιμετώπισαν, δέν θά ἐπιτύγχαναν τίποτε.
Τόλμησαν ὅμως καί, παρά τή γενοκτονία πού ὑπέστησαν στόν Πόντο ἀλλά καί τίς ταλαιπωρίες στούς δρόμους τῆς προσφυγιᾶς, κατόρθωσαν μέ τήν πίστη τους, μέ τήν προσπάθειά τους καί μέ τή βοήθεια τῆς Παναγίας μητέρας μας, τῆς Παναγίας Σουμελᾶ, νά ἐπιτύχουν τόσα πολλά. Νά ἐπιτύχουν ὄχι μόνο ὅλα αὐτά πού θαυμάζουμε ἐδῶ στό Πανελλήνιο Ἱερό Προσκύνημα τῆς «Παναγίας Σουμελᾶ», ἀλλά καί ὅσα ἐπιγχάνουν σέ ὅλο τόν κόσμο.
Ἄς μήν ἀπογοητευόμεθα, λοιπόν, καί ἐμεῖς ἀπό τίς ὅποιες ἀποτυχίες ἀντιμετωπίζουμε. Ἄς τολμοῦμε καί ἄς συνεχίζουμε τήν προσπάθεια μέ πίστη καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό ὅτι θά ἐπιτύχουμε ὅ,τι καλό ἐπιδιώκουμε, μέ τή δική του βοήθεια καί χάρη. Καί νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι Ἐκεῖνος θά μᾶς τήν δίδει πλούσια καί τή βοήθεια καί τή χάρη του, καί ἰδιαιτέρως μέ τή συμπαράσταση καί τήν εὐλογία καί τή σκέπη τῆς Παναγίας μας.
