Την Παρασκευή 9 Αυγούστου το απόγευμα, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό και στην Παράκληση της Θεοτόκου και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο χωριό Άγιος Γεώργιος στη Δημοτική Ενότητα Δοβρά.
Την Κυριακή 11 Αυγούστου το απόγευμα, ο Σεβασμιώτατος χοροστάτησε στον Εσπερινό και στην Παράκληση της Θεοτόκου και κήρυξε το θείο λόγο στην Ιερά Μονή Αγίας Κυριακής Λουτρού.
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στον Άγιο Γεώργιο:
«Τῶν πειρασμῶν διαλύουσαν ὄχλον καί ἐπηρείας δαιμόνων ἐλαύνουσαν, καί δέομαι διά παντός ἐκ φθορᾶς τῶν παθῶν μου ρυσθῆναι με».
Ἀνάμεσα στά πολλά χαρακτηριστικά πού ἀποδίδει στήν Παναγία μας ὁ ἱερός ὑμνογράφος καί ἀνάμεσα στίς ἀναρίθμητες δωρεές γιά τίς ὁποῖες τήν εὐχαριστεῖ ἀλλά καί τήν ἱκετεύει ὁ ἱερός ποιητής τοῦ Μικροῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος, εἶναι καί αὐτό πού προέταξα τῆς ὁμιλίας μου. «Τῶν πειρασμῶν διαλύουσαν ὄχλον καί ἐπηρείας δαιμόνων ἐλαύνουσαν».
Ποιός ἀπό ἐμᾶς δέν ἔχει αἰσθανθεῖ στή διάρκεια τῆς ζωῆς του κάποιες φορές τόν πειρασμό νά τόν ἐνοχλεῖ, νά τοῦ σκοτίζει τόν νοῦ, νά τόν ἐμποδίζει στήν προσπάθειά του, νά ἐπιχειρεῖ νά τόν παρασύρει σέ ἐπικίνδυνες ἀτραπούς;
Ὅλοι τόν ἔχουμε αἰσθανθεῖ, γιατί αὐτός εἶναι τό ἔργο τοῦ ἐχθροῦ τῆς ψυχῆς μας, αὐτός εἶναι ὁ διαρκής στόχος του, νά ἐπεμβαίνει στόν ἀγώνα μας μέ σκέψεις, μέ εἰκόνες, μέ λόγια, μέ ἀνθρώπους, πού χρησιμοποιεῖ ὡς ὄργανά του, καί νά μᾶς δημιουργεῖ ταραχή καί ἀναστάτωση, ἀποσκοπώντας στό νά μᾶς ἀναγκάσει νά ἐγκαταλείψουμε τόν ἀγώνα μας καί νά γίνουμε καί ἐμεῖς ἀκόλουθοί του.
Αὐτοί οἱ πειρασμοί μέ τούς ὁποίους ἐπιχειρεῖ νά μᾶς ἐξαπατήσει ὁ διάβολος καί νά μᾶς ἁρπάξει ἀπό τήν ὁδό τοῦ Κυρίου, εἶναι ἡ μεγαλύτερη δυσκολία τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγῶνος. Καί εἶναι ἡ μεγαλύτερη, γιατί δέν πρόκειται γιά μία πάλη «πρός αἷμα καί σάρκα», ὅπως γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀλλά εἶναι μία σύγκρουση «πρός τάς ἀρχάς καί τάς ἐξουσίας τοῦ παρόντος κόσμου».
Καί ἐπειδή οἱ ἀνθρώπινες δυνάμεις μας εἶναι πεπερασμένες καί ἡ ἐμμονή τοῦ διαβόλου μεγάλη καί τά τεχνάσματά του ἀναρίθμητα, ἔχουμε ἀνάγκη ἐκτός ἀπό τήν προσωπική μας προσπάθεια, τή σταθερότητα καί τήν ἐμμονή μας στήν πίστη μας στόν Χριστό ἀλλά καί στόν ἀγώνα μας, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό βοήθεια καί ὑποστήριξη.
Αὐτή τή βοήθεια καί τήν ὑποστήριξη ζητᾶ ὁ ἱερός ὑμνογράφος ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Καί τή ζητᾶ ὄχι μόνο γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά καί γιά ὅλους ἐμᾶς πού καί ἀπόψε συγκεντρωθήκαμε καί πάλι στόν ἱερό αὐτό ναό γιά νά ψάλλουμε ἐνώπιον τῆς σεπτῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας μας τήν παράκλησή της καί νά τῆς ἐκφράσουμε μαζί μέ τήν εὐγνωμοσύνη καί τόν σεβασμό μας καί ὅ,τι ἔχουμε ἀνάγκη, ὅπως τό κάθε παιδί ζητᾶ ἀπό τή μητέρα του νά τοῦ ἱκανοποιήσει τίς ἀνάγκες του καί νά τοῦ χαρίσει ὅ,τι ζητᾶ.
Γιατί ὅμως ζητοῦμε αὐτή τή βοήθεια ἀπό τήν Παναγία μας καί πῶς εἴμαστε βέβαιοι ὅτι μπορεῖ νά ἱκανοποιήσει τό αἴτημά μας;
Τή ζητοῦμε, ἀδελφοί μου, ἀπό τήν Παναγία πρωτίστως γιατί ὡς ἄνθρωπος καί ἐκείνη, ὅπως καί ἐμεῖς, ἔστω καί ἄν ἦταν ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου, δοκίμασε στή ζωή της τήν κακία τοῦ διάβολου, πού στό πρόσωπο τοῦ Ἡρώδου, τῶν Φαρισαίων καί τόσων ἄλλων, ἐπιχειροῦσε νά βλάψει τόν Υἱό της καί νά ἀκυρώσει τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, καί τήν ἔκανε νά αἰσθάνεται καί Ἐκείνη κάθε φορά μία δίστομη ρομφαία νά διαπερνᾶ τήν ψυχή της.
Ὁ δεύτερος λόγος γιά τόν ὁποῖο ἀπευθυνόμεθα στήν Παναγία μας εἶναι ἡ μητρική της ἀγάπη. Γνωρίζουμε ὅτι ὡς στοργική μητέρα εἶναι πάντοτε πρόθυμη νά σπεύσει πρός βοήθεια τῶν τέκνων της καί ὅσων τήν ἐπικαλοῦνται, καί γι᾽ αὐτό σπεύδουμε καί ἐμεῖς νά ζητήσουμε τή βοήθειά της.
Ὁ τρίτος λόγος εἶναι, γιατί ἡ Παναγία μας ἔχει τή δύναμη καί τή διάθεση νά μᾶς βοηθήσει. Ἔχει πανσθενῆ δύναμη γιά νά ἐκπληρώσει τό αἴτημά μας, καθώς ὁ Υἱός της τῆς τήν παραχώρησε ὡς δῶρο γιά τήν ἀγάπη καί τήν ἀφοσίωσή της, γιά τήν πίστη της καί τήν καθαρότητα τῆς ζωῆς της.
Καί ὁ τέταρτος λόγος γιά τόν ὁποῖο ἀπευθύνουμε αὐτό τό αἴτημα στήν Παναγία μας εἶναι ὅτι ἡ Παναγία ἐπιθυμεῖ διακαῶς τή σωτηρία μας· γι᾽ αὐτό καί κάνει γιά χάρη μας ὅ,τι συμβάλλει καί ὅ,τι μπορεῖ νά μᾶς ὁδηγήσει μέ ἀσφάλεια σ᾽ αὐτήν, ἀρκεῖ νά τήν ἐπιδιώκουμε καί ἐμεῖς καί νά τῆς τή ζητοῦμε.
Γι᾽ αὐτό, λοιπόν, ἄς καταθέτουμε πάντοτε στήν ἀγάπη τῆς Παναγίας μας αὐτό τό αἴτημα, ἐπαναλαμβάνοντας τούς λόγους τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου: «Τῶν πειρασμῶν διαλύουσαν ὄχλον καί ἐπηρείας δαιμόνων ἐλαύνουσαν, καί δέομαι διά παντός ἐκ φθορᾶς τῶν παθῶν μου ρυσθῆναι με», καί νά πιστεύουμε ὅτι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος θά ἀνταποκριθεῖ στήν ἱκεσία μας καί θά ἀπομακρύνει τόν ἀντικείμενο τῆς ψυχῆς μας καί θά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τήν ἐπήρειά του καί ἀπό τή φθορά πού αὐτή προκαλεῖ, ἀλλά πάνω ἀπό ὅλα θά μᾶς χαρίσει τή σωτηρία.
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Ι. Μ. Αγ. Κυριακής:
«Δέσποινα τοῦ κόσμου, ἐλπίς καί προστασία τῶν πιστῶν, μή μοῦ παρίδῃς τήν δέησιν, τό συμφέρον ποίησον».
Γιά ἀκόμη μία φορά μᾶς ἀξίωσε ἡ χάρη τῆς Παναγίας μας νά τῆς ψάλλουμε ὕμνους εὐχαριστίας καί ἱκεσίας. Μᾶς ἀξίωσε νά ἀτενίσουμε τή γλυκυτάτη καί συμπαθεστάτη μορφή της καί νά τῆς ἐμπιστευθοῦμε τά αἰσθήματα καί τά αἰτήματα τῶν καρδιῶν μας.
Γιατί ποιός ἀπό ἐμᾶς, ὅταν βρεθεῖ ἐνώπιον τῆς ἱερᾶς εἰκόνος της, ὅταν τήν δεῖ ὡς Βρεφοκρατοῦσα στό τέμπλο τῶν ἱερῶν μας ναῶν ἤ ὡς Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν στήν κόγχη τοῦ ἱεροῦ Βήματος, δέν αἰσθάνεται ὅτι βλέπει ἕνα οἰκεῖο του πρόσωπο, δέν αἰσθάνεται ὅτι βλέπει τή δική του μητέρα; Καί ποιός, ἀλήθεια, ὅταν τήν βλέπει δέν θέλει νά σπεύσει πρός αὐτήν, δέν θέλει νά τῆς μιλήσει, δέν θέλει κάτι νά τῆς ἐκμυστηρευθεῖ, δέν θέλει κάτι νά τῆς ζητήσει;
Κανείς, γιατί ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη νά καταφεύγουμε σέ κάποιον δικό μας ἄνθρωπο, πού γνωρίζουμε ὅτι δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψει ποτέ καί γι᾽ αὐτό μποροῦμε νά στηρίζουμε σ᾽ αὐτόν τίς ἐλπίδες μας.
Ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου στηρίζεται στήν ἐλπίδα. Ἡ ἐλπίδα εἶναι ἡ δύναμή μας γιά νά ἀγωνισθοῦμε στό παρόν, ἀλλά καί γιά νά ἀντέξουμε τίς δυσκολίες καί τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζουμε καθημερινά στή ζωή μας. Ἐάν δέν ἐλπίζουμε, δέν ἔχουμε λόγο νά προσπαθοῦμε, νά κοπιάζουμε, δέν ἔχουμε λόγο νά οἰκοδομοῦμε τή ζωή μας. Ἡ ἐλπίδα εἶναι τό μέλλον μας καί ἡ προοπτική μας, εἶναι τά σχέδια καί οἱ ἐπιθυμίες τοῦ καθενός μας, εἶναι οἱ πόθοι καί οἱ λαχτάρες μας.
Καί ποιά σχέση ἔχουν ὅλα αὐτά μέ τήν Παναγία μας, ὥστε νά τήν ὀνομάζει ὁ ἱερός ὑμνογράφος ἐλπίδα τοῦ κάθε ἀνθρώπου;
Ἡ σχέση τῆς Παναγίας μας μέ τήν ἐλπίδα εἶναι διπλῆ. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ ἐλπίδα μας, γιατί αὐτή ἔφερε στόν κόσμο τόν Χριστό, ἡ ἔλευση τοῦ ὁποίου ἔδωσε προοπτική καί νόημα στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ἔδωσε ἐλπίδα.
Τί ἦταν ὁ ἄνθρωπος πρίν ἀπό τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ; Ἦταν δέσμιος τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου. Ἦταν ἀπομακρυσμένος ἀπό τόν Θεό, καί ἡ ζωή του ἦταν σάν αὐτή τοῦ Προμηθέα δεσμώτη, τόν ὁποῖο περιγράφει ἡ ἑλληνική μυθολογία. Ἡ σάρκωση ὅμως τοῦ Χριστοῦ τοῦ ἔδωσε ἐλπίδα, γιατί ὁ Χριστός μέ τή σταύρωση καί τήν ἀνάστασή του κατέλυσε τόν θάνατο· γιατί μέ τήν ἐνανθρώπισή του ἀποκατέστησε τή σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό· γιατί μέ τή ζωή του ἔδωσε νόημα καί περιεχόμενο καί στή δική μας ζωή· γιατί ὁ λόγος καί οἱ ἐντολές του δίδουν λόγο στόν ἄνθρωπο γιά νά ἀγωνίζεται· γιατί μέ τόν θάνατό του μᾶς χάρισε τήν αἰώνια ζωή καί τήν αἰώνια μακαριότητα.
Καί ὅλα αὐτά τά ὀφείλουμε καί στήν Παναγία μας, γιατί χάρη καί στή δική της συμμετοχή στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, μποροῦμε νά ἐλπίζουμε καί νά ἀντλοῦμε δύναμη ἀπό αὐτήν τήν ἐλπίδα.
Ἡ Παναγία μας εἶναι ὅμως ἡ ἐλπίδα καί γιά ἕναν ἀκόμη λόγο. Εἶναι ἡ ἐλπίδα μας γιατί ὅ,τι ζητοῦμε, ὅ,τι ἐπιθυμοῦμε, ὅ,τι ἔχουμε ἀνάγκη, ὅ,τι ἀγωνιζόμαστε νά ἐπιτύχουμε, μπορεῖ νά μᾶς τό δώσει. Εἶναι ἡ ἐλπίδα μας, γιατί τείνει πάντοτε εὐήκοο οὖς στά αἰτήματα τῆς ψυχῆς μας καί σπεύδει νά τά ἐκπληρώσει ὡς στοργική μητέρα. Εἶναι ἡ ἐλπίδα μας, γιατί μέσω αὐτῆς φθάνουν ὅλες οἱ ἱκεσίες μας στόν Υἱό της καί εἶναι αὐτή πού ἐγγυᾶται ὅτι ὁ Χριστός θά εἰσακούσει τή δέησή μας. Εἶναι ἡ ἐλπίδα μας, γιατί εἶναι ἡ ἐγγυήτρια τῆς σωτηρίας μας· γιατί ὅποιος ἐμπιστεύεται τή ζωή καί τή σωτηρία του στήν Παναγία μας, ὅποιος τήν χρησιμοποιεῖ ὡς πρέσβειρα καί μεσίτρια τῆς ζωῆς του πρός τόν Υἱό καί Θεό της, ὅποιος μένει προσκολλημένος κοντά της, ὑπάκουος στίς ἐντολές της, μπορεῖ νά εἶναι βέβαιος ὅτι ἐκείνη θά τόν ὁδηγήσει μέ ἀσφάλεια στόν Υἱό της καί στή σωτηρία του.
Δικαιολογημένα, λοιπόν, ὁ ἱερός ὑμνογράφος ὀνομάζει τήν Παναγία ἐλπίδα του. Καί ὅπως δέν ὑπάρχει τίποτε γλυκύτερο ἀπό τήν ἐλπίδα, ἡ ὁποία εἶναι, κατά τούς ἀρχαίους σοφούς, τό πιό γλυκύ πράγμα στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι προφανές, γιατί καί ἡ μορφή τῆς Παναγίας μας ἀποπνέει τόση γλυκύτητα· εἶναι προφανές, γιατί καί μόνο ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός της χαρίζει τόση ἀνάπαυση καί τόση εὐφροσύνη στήν ψυχή μας.
Γι᾽ αὐτό ἄς μήν ἀφήνουμε τόν ἑαυτό μας νά παρασύρεται ἀπό τίς ψεύτικες καί μάταιες ἐλπίδες τοῦ κόσμου· ἄς μήν τόν ἀφήνουμε νά ἐμπιστεύεται ἐκείνους πού μᾶς δημιουργοῦν προσδοκίες καί μᾶς δίδουν ὑποσχέσεις, στό τέλος ὅμως μᾶς ἐξαπατοῦν καί μᾶς ἀπογοητεύουν. Ἄς ἐμπιστευόμεθα μόνο τήν Παναγία μας, ἰδιαιτέρως ἐμεῖς οἱ μοναχοί, διότι σύμφωνα μέ τή δική της ὑπόσχεση εἶναι αὐτή ἡ ὁποία θά πρεσβεύει ὑπέρ ἡμῶν τῶν μοναχῶν ἐνώπιον τοῦ Υἱοῦ της· εἶναι αὐτή ἡ ὁποία μᾶς ἀγαπᾶ καί μεριμνᾶ πάντοτε γιά τό καλό μας. Ἄς ἐμπιστευόμεθα τήν Παναγία μας πού δέν μᾶς ἀπογοητεύει ποτέ, ἐπαναλαμβάνοντας καί ἐμεῖς τά λόγια τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου: «Δέσποινα τοῦ κόσμου, ἐλπίς καί προστασία τῶν πιστῶν, μή μοῦ παρίδῃς τήν δέησιν, τό συμφέρον ποίησον».