Ε΄ Κυριακή Νηστειών στον Άγιο Αντώνιο Βεροίας

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στον ιερό Ναό Αγίου Αντωνίου του Νέου, Πολιούχου Βεροίας, την Κυριακή 14 Απριλίου το πρωί (Ε΄των Νηστειών).

Στο τέλος της θείας Λειτουργίας τέλεσε την χειροθεσία σε Αναγνώστη του κ. Γρηγορίου Ντινόπουλου, συνταξιούχου αξιωματικού, ο οποίος διακονεί στο αναλόγιο του Ναού. Επίσης ο Σεβασμιώτατος τέλεσε το καθιερωμένο κατ’ έτος μνημόσυνο της αειμνήστου ευεργέτιδος Ευγενίας Μαλακούση.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΒΕΡΟΙΑΣ

«Διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὅ ἐάν αἰ­τήσωμέν σε ποιήσῃς ἡμῖν».

Μία συζήτηση τοῦ Ἰησοῦ μέ τούς μα­θητές του μᾶς παρουσίασε τό ση­­μερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ὁ Χριστός, γνωρίζοντας, ὅτι ἡ ὥρα τοῦ Πάθους του πλησιάζει, ἐπι­­διώκει νά προετοιμάσει τούς μα­­θητές του γιά ὅ,τι πρόκειται νά συμ­βεῖ. Καί τότε βρίσκεται ἀντιμέ­τωπος μέ τό αἴτημα δύο μαθητῶν του ἀπό τόν στενότερο κύκλο, ἀπό αὐτούς πού εἶχε καλέσει πρώτους ἀλλά καί ἀπό αὐτούς πού εἶχε πά­ρει μαζί του στό ὄρος Θαβώρ καί οἱ ὁποῖοι εἶχαν δεῖ τή Μεταμόρ­φω­σή του.

Ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης ἄκου­σαν ὅσα τούς εἶπε ὁ διδάσκαλός του γιά ὅσα ἐπρόκειτο νά ὑπομεί­νει γιά χάρη τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἡ ψυχή τους ἦταν ἀκόμη ἀνθρώ­πι­νη, ἦταν ἀκόμη σαρκική, καί δέν μπο­ροῦσαν νά σκεφθοῦν πνευμα­τι­κά, δέν μποροῦσαν νά ἱεραρ­χή­σουν ὅσα συνέβαιναν. Γι᾽ αὐτό καί τό αἴτημα πού διατυπώνουν φαί­νε­ται ἐντελῶς ἐγωιστικό, φαίνε­ται ἐντελῶς ἔξω ἀπό αὐτά πού τούς ἔλεγε ὁ Χρι­στός.

«Θέλομεν ἵνα ὅ ἐάν αἰ­τήσωμέν σε ποιήσῃς ἡμῖν». Ὁ Χριστός ἑτοι­μά­ζεται νά ὑποτάξει τό θέλημά του στό θέλημα τοῦ οὐρανίου Πα­τρός του καί οἱ μαθητές του ἔχουν τό δικό τους θέλημα. Ὁ Χριστός θά πεῖ σέ λίγο, προσευχόμενος στόν κῆ­­­πο τῆς Γεθσημανῆ, πρός τόν Θεό-Πατέρα του «πλήν οὐχ ὡς ἐγώ θέλω ἀλλά ὡς σύ», ἐνῶ γνω­ρί­ζει ὅτι αὐτό πού θέλει ὁ Θεός εἶναι ἡ θυσία του, ἀλλά οἱ μαθητές του ἐπιδιώκουν νά ἀπο­σπά­σουν τήν ὑπόσχεση τοῦ Χρι­στοῦ ὅτι θά ἱκανοποιήσει τό θέ­λημά τους, καί μάλιστα πρίν νά τό διατυπώσουν. Καί τό θέλημά τους εἶναι ἡ πρωτο­κα­θεδρία τους δίπλα στόν Χριστό, ὅταν θά εἶναι στή δόξα του.

«Θέλομεν ἵνα ὅ ἐάν αἰτήσωμέν σε ποιήσῃς ἡμῖν».

Ποτέ ἴσως τό ἀνθρώπινο θέλημα δέν ἐκφράζεται μέ τόσο ἐμφατικό τρόπο, καί ποτέ ὁ Χριστός δέν ἀπα­ντᾶ καί δέν ἀρνεῖται νά δεχθεῖ μία ἀν­θρώπινη παράκληση τόσο κατηγορηματικά. Ὅμως δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού τό ἀνθρώπινο θέλημα συγκρούεται μέ τό θεῖο. Δέν εἶναι ἡ μόνη φορά πού οἱ ἄν­θρωποι, ἀντί νά δεχθοῦν τό θέλη­μα τοῦ Θεοῦ, προτάσσουν τό δικό τους καί τό ἀκολουθοῦν, ἀντί νά ἀκολουθοῦν τό θεῖο θέλημα.

Καί δέν εἶναι μόνο οἱ μαθητές πού ζητοῦν ἀπό τόν Χριστό νά ἱκα­νοποιήσει τό θέλημά τους. Eἴμαστε καί ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἄνθρω­ποι, οἱ ὁποῖοι καθημερινά καί χω­ρίς νά τό σκεφτόμαστε καί χωρίς νά τό συνειδητοποιοῦμε προτάσ­σου­με τό θέλημά μας ἔναντι τοῦ θείου θελήματος. Καί μέ ποιόν τρό­πο τό κάνουμε;

Τό κάνουμε πρωτίστως μέ τή ζωή μας, μέ τίς ἐπιλογές μας, μέ τίς συ­νήθειές μας. Πόσες φορές διε­ρω­τώ­­μεθα: «Τί θά ἤθελε ὁ Χριστός στήν περίπτωση αὐτή; Τί θά μᾶς ἔλε­γε ὁ Χριστός νά κάνουμε; Τί μᾶς λέγει τό εὐαγγέλιο;». Καί ἀκό­μη, πόσες φορές, ἐνῶ γνωρί­ζου­με τί πρέπει νά κάνουμε, ἐνῶ γνωρί­ζουμε ποιό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐμεῖς προτιμοῦμε νά κά­νου­με τό δικό μας, γιατί μᾶς εἶναι πιό εὔκολο, γιατί δέν ἀπαιτεῖ κόπο ἤ θυσία, γιατί δέν προσκρούει στόν ἐγωισμό μας;

Δέν εἶναι ὅμως μόνο ἡ ζωή μας καί οἱ πράξεις μας πού δείχνουν ὅτι προκρίνουμε τό θέλημά μας ἔναντι τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι συ­χνά καί ἡ προσευχή μας, στήν ὁποία ἀκολουθοῦμε τό πα­ρά­δειγ­μα τῶν δύο μαθητῶν τοῦ Χρι­στοῦ, γιά τούς ὁποίους ἀκούσαμε σήμερα.

Ζητοῦμε πολλές φορές καί ἐμεῖς ἀπό τόν Θεό νά ἱκα­νο­ποιήσει τό θέλη­μά μας. Τοῦ λέμε «θέλομεν, ἵνα ὅ ἐάν αἰτήσωμέν σε ποιήσῃς ἡμῖν», χωρίς νά τόν ρωτοῦμε τί θέλει Ἐκεῖνος, χωρίς νά τοῦ ἐπι­τρέπου­με νά μᾶς δώσει ὅ,τι Ἐκεῖ­νος κρί­νει ὅτι εἶναι χρήσιμο καί ὠφέλιμο γιά τή ζωή μας καί τήν ψυ­χή μας. Προσευχόμαστε καί προ­τάσσουμε ἐγωιστικά τά δικά μας «θέλω», χω­ρίς νά ἔχουμε τήν ταπείνωση νά λέμε στόν Θεό ὅτι εἴ­μαστε ἕτοι­μοι νά δεχθοῦμε ὅ,τι Ἐκεῖνος ἐπι­τρέπει, ἀκολουθώντας καί τήν προ­­τροπή τοῦ Κυρίου μας «ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ … καί ταῦτα πάντα προσ­τεθήσεται ὑμῖν».

Ἔχοντας ἀκούσει ὅμως τό σημε­ρι­νό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα καί τήν ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ στό αἴ­τημα τῶν μαθητῶν του, ἄς τό ξα­να­σκεφθοῦμε. Ἄς σκεφθοῦμε, κα­θ­ώς πλησιάζουμε πρός τό Πά­θος τοῦ Κυρίου μας, ὅτι Ἐκεῖνος ὑπή­κου­σε στό θέλημα τοῦ Πατρός του καί ὄχι στό δικό του, καί μά­λιστα ἔγινε «ὑπήκοος μέχρι θα­νά­του, θα­νάτου δέ σταυροῦ», χάριν τῆς δι­κῆς μας σωτηρίας, «ἡμῖν ὑπο­­λι­μπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα τοῖς ἴχνε­­σιν αὐτοῦ ἐπακολουθή­σω­μεν».

Ἡ ὑπακοή, δηλαδή, τοῦ Χριστοῦ στό θέλημα τοῦ Θεοῦ δέν εἶχε μό­νο σκοπό τή σωτηρία μας, ἀλλά εἶ­χε σκοπό νά δείξει καί σέ μᾶς ποιά πρέπει νά εἶναι εἶναι ἡ προτεραιό­τη­τά μας· νά μᾶς δείξει ὅτι τό θέ­λημα τοῦ Θεοῦ πρέπει νά προηγεῖ­ται τοῦ δικοῦ μας θελήμα­τος, ἐάν βεβαίως θέλουμε νά εἴ­μαστε τέ­κνα του καί μαθητές τοῦ Υἱοῦ του.

Μέ κριτήριο τό θέλημα τοῦ Θεοῦ πορεύθηκε στήν ἐπίγεια ζωή της καί ἡ μακα­ρι­στή Εὐδοξία Μαλα­κού­ση καί ἀναδείχθηκε μεγάλη εὐ­εργέτιδα τῆς πόλεώς μας καί τοῦ πολιούχου μας ἁγίου Ἀντω­νίου, ὥστε εὐγνωμόνως νά τή μνη­μονεύουμε μέχρι σήμερα καί νά τελοῦμε κατ᾽ ἔτος τό ἱερό μνη­μό­συνό της, εὐχόμενοι στόν Θεό γιά τήν ἀνά­παυση τῆς ψυχῆς της.